Recent was er in de leugenpers wat aandacht voor het grote aantal Vlamingen dat naar Hongarije uitwijkt.  Zoals het de leugenpers past was er wel aandacht voor het financiële element, maar niet voor een andere belangrijke kant van de zaak: Vlamingen beslissen te verhuizen mede door de multiculturele, multicriminele chaos in dit gekke land, aangevuld met een verpletterende belastingdruk.  Wij vroegen een Vlaming die al vele jaren in Hongarije woont naar zijn inzichten.  Een verhelderende inkijk in vijf delen in de mogelijkheden en nadelen van een mogelijke ‘hervestiging’ van nationalisten naar het Hongarije van de staatsman Victor Orban!  Hier is Deel I. 

(Deel I): Hervestiging, een idee die aan belang wint

We leven in interessante tijden. Taboes sneuvelen, wat onmogelijk leek een decennium geleden gebeurt alsnog, geen uitkomst in de politiek lijkt nog vast te staan. Rusland dat een buurland binnenvalt om een verloren gebied terug in te lijven, de Trump-revolutie in Amerika, Duterte die de Filippijnen losmaakt van het Amerikaanse bondgenootschap … Alles kan. En als we dan naar de dagelijkse realiteit kijken, is het niet verwonderlijk dat vele politiek bewuste en/of actieve Vlamingen die in de jaren negentig al het einde der tijden voorspelden voor het Westen, anno 2017 en na de laatste jarenlange nieuwe immivasiegolf deze tijd beginnen zien als een duidelijk Ragnarök/Apocalyps.

Het succes van een televisieprogramma als Doomsday Preppers op National Geographic, wachtlijsten en explosie van ledenaantallen in tal van schietclubs, Krav Maga- of vechtsportclubs en de groeiende vastgoedprijzen in “blanke wijken” tegen alle andere trends in, alsook de lange rijen slapende ouders de voorgaande jaren voor schoolpoorten van “blanke scholen” voor de dag van de inschrijvingen wijzen erop dat doemdenken, “voorbereiden op” en de facto segregatie steeds meer mainstream wordt en ook niet meer slechts aan een kleine marginale groep aan burgers kan toegeschreven worden – en over partijgrenzen heengaat in ons land.

In het Zuid-Afrika van voornamelijk na de Apartheid alsook in de Verenigde Staten zien we met de decennialange opkomst en de toenemende populariteit van de “planned/gated communities” wat de volgende stap inhoudt: gelijkgestemden die samen een eigen gemeenschap beginnen binnen een ommuurd gebied, zo ver mogelijk van andere bewoonde centra, en hun eigen gemeenschappelijke diensten organiseren en zich zo los proberen maken van de staat en meer en meer zich los maken van alles wat buiten de eigen, zelfgekozen gemeenschap bestaat.

Ten onrechte denkt men vooral in Europa automatisch dat Amerikaanse bewoners van deze ‘gated communities’ steeds asociale rijkaards zijn die zich van hun minderbedeelde volksgenoten willen verwijderen. Met name in Amerika zijn er ‘planned communities’ die er net een punt van maken de huizen zeer redelijk te prijzen, sommigen hebben als bestaansreden een gemeenschappelijke liefde voor vrij wapenbezit, andere zijn evangelisch geinspireerd, weer anderen zijn libertijns … Overheersend is de zoektocht om onder gelijkgezinden te vertoeven, terug te gaan naar een gemeenschap die men als “juist” en veilig aanvoelt en die échte solidariteit oproept. In Zuid-Afrika is bijvoorbeeld Orania ook een vorm van geplande gemeenschap.

In beide voornoemde landen verhuizen mensen tot duizenden kilometers ver met één van deze geplande en soms ommuurde gemeenschappen als doel: familie, vrienden en jeugdherinneringen achterlatend, maar ook de grootsteedse problemen en het van hen zien vervreemden (niet altijd etnisch, maar vaak ook gewoon in religieus, filosofisch of politiek opzicht) van de eigen geboortestreek, een hoopvolle betere toekomst elders tegemoet. Eeuwen na de laatste grote West-Europese golf van ontdekkingsreizen en kolonisering van zowat de hele rest van de wereld, wordt er nu terug meer en meer gepraat onder West-Europeanen over wegtrekken naar een betere toekomst – en de media-aandacht voor het fenomeen alsook Viktor Orbáns uitnodiging aan kandidaat-migranten uit het Westen die de multiculturele waanzin daar beu zijn, toont aan dat het gespreksonderwerp de catacomben van schimmige discussiegroepen op Facebook is ontgroeid.

Precies 400 jaar nadat Jan van Riebeeck landde nabij Kaapstad, wat zou leiden tot de latere ‘Suid Afrikaanse Republiek’, vragen West-Europeanen zich voor het eerst sinds de volkverhuizingen af of er, niet voor hun geloofsgroep, politieke fractie of sociale groep, maar voor hun gehele volk nog wel een toekomst is weggelegd op de plaats van hun geboortegrond.

Resettlement of hervestiging wordt in nationalistische West-Europese kringen, naar mijn bescheiden mening en op termijn. een heet hangijzer en zal geleidelijk aan belang en sérieux winnen als gespreksonderwerp. De eerste nationalistische Vlamingen die de stap zetten wonen inmiddels immers al enkele jaren op de plek van bestemming.

Morgen Deel II:

Waarom Hongarije?