Onze man in Orania, Zuid-Afrika: vraaggesprek met Carel Boshoff jr.

Op 20 en 21 januari was ik in Orania in de Grote Karoo aan de oever van de Oranjerivier en mocht ik Carel Boshoff jr. ondervragen voor dit veel gelezen RechtsActueel. Ik was al daar in 1994, drie jaar na de stichting en begin van de 21ste eeuw ook een paar keren, maar o wat is daar sindsdien een vooruitgang gewrocht! Voor mij reden genoeg om bij grote baas Carel Boshoff te polsen naar zijn wondermiddel om zoiets voor mekaar te krijgen.

H: Carel, de idee is ontsproten aan het brein van je pa, schoonzoon van de grote staatsman dr. Hendrik Verwoerd. Kan jij
onze lezers in ‘t kort vertellen wat zijn bedoeling is geweest met die embryonale volksstaat in deze godvergeten, woestijndroge uithoek van de Grote Karoo?

C.B : Nog voor de machtsovername door Nelson Mandela heeft mijn vader ingezien dat de Afrikaners in dit land de macht zouden moeten afgeven. Al was die idee rond 1990 niet populair, vader vond dat onze vrijheid enkel kon worden gehandhaafd in een kleiner gebied en dat het een gebied moest zijn waar die vrijheid vol te houden was. Daar woonden weliswaar ook veel Afrikaners rond Pretoria, maar daar waren de bevolking en de economie te zeer gemengd en zou de Afrikaner vrijheid niet houdbaar zijn, meende vader.

H: Wanneer is je vader, van wie jij de voornaam hebt meegekregen, met de uitvoering van zijn toch wel heel gedurfde idee begonnen?

C.B: Verleden jaar hebben wij het zilveren jubileum gevierd: de grond voor Orania en de totaal vervallen gebouwen die erop stonden zijn gekocht in 1991.

H: Ter inlichting voor onze lezers, wat is precies jouw functie in Orania?

C.B: Ik ben de president van de Orania Beweging die Orania voorafgegaan is en de voorzitter van de gemeenteraad, die wij dorpsraad noemen.

H: Is het juist dat vaders stoutmoedige initiatief toen bij de gemiddelde Afrikaner nogal afwijzend onthaald is?

C.B: Ja, die vond het enerzijds onnodig en anderzijds te moeilijk uitvoerbaar. Het alternatief van een Afrikaner volksstaat sloeg niet aan bij het gewone publiek, dat dacht: “Ik blijf waar ik ben. Het zal hier wel goed blijven gaan en met een goeie regering is het onnodig offers te brengen”. Dat is wel heel erg tegengevallen. Voor Zuid-Afrika zijn de vooruitzichten gezakt, voor Orania zijn ze versterkt.

H: Sinds ik hier kom – met mijn eerste Vlaamse toergroep reeds in 1991 – ben ik altijd diep onder de indruk geweest van de sterke motivering van de mensen hier om met wat jullie noemen “zelfwerkzaamheid”, van Orania een succesverhaal te maken.  (NVDR: Zelfwerkzaamheid = we huren geen goedkope zwarten in om ons gazon te maaien of ons huis te poetsen, maar we doen dat zelf of huren duurdere Afrikaner-arbeidskracht in.) Verklaring?

C.B: Zonder die zelfwerkzaamheid zouden we weer afhankelijk worden van zwarte arbeid en zou Orania binnen korte tijd overbevolkt geraken, zoals nu in Zuid-Afrika het geval is, met alle nadelen vandien. Die zelfwerkzaamheid is tegelijk bevrijdend voor de mensen zelf.

H: De vrouw van een boer bij wie ik te gast was, vertelde mij dat de witten niet willen werken. Zij staan liever langs de straat te bedelen en dat zou hun ook meer opbrengen dan werken.

C.B: De transformatie van Zuid-Afrika heeft heel wat cultureel en moreel verval teweeggebracht. Vooral op persoonlijk vlak heeft dat een grote invloed gehad op de bruikbaarheid van blanke Afrikaners. Van die afwijzing van zelfwerkzaamheid zijn veel voorbeelden aan te halen. Onze visie biedt een alternatief: de arbeid structureel en in gemeenschapsverband aanpakken. In dorpen of steden met alleen maar Afrikaners moeten mensen werken om te leven. Daar werken zelfs mensen die vroeger werkschuw waren, weten wij uit ervaring. Geslaagde zelfwerkzaamheid is een van Orania’s grootste successen!

H: Hoe zie jij de toekomst van dit “dorp”?

C.B: Buiten een geestelijke en culturele, denk ik ook aan een fysieke en territoriale toekomst. Het ene kan niet zonder het andere. Ons streefdoel is een werkende, levende Afrikaner volksgemeenschap, een sterke kern van Afrikanerschap. Die kern moet groot genoeg uitdijen om staatkundig onafhankelijk te
kunnen zijn en blijven: een volksstaat.

H: Meneer de President, hoeveel “politiestasies” zijn er in Orania?

C.B: Geen. Wij hebben hier wel een plaatselijk veiligheidskomitee.

H: Dat wil dus zeggen dat jullie geen noemenswaardige misdadigheid kennen. Waarom komt dan niet iedere blanke van Zuid-Afrika in Orania wonen?

C.B: Ondanks de hoge misdaadcijfers in Zuid-Afrika, voelen de mensen zich daar nog veilig dank zij hun dure beveiligingssystemen waarvan ze allemaal denken dat die hen voldoende bescherming bieden. Pas wanneer dat niet zo blijkt te zijn, beginnen zij aan Orania te denken. Heel veel inwoners hier waren slachtoffers van misdaad in Zuid-Afrika en zijn dan naar Orania verhuisd.

H: Een dokter met een drukke praktijk in Pretoria heeft mij eens gezegd: “Orania, dat is niks voor beroepen zoals het mijne. Wat zou ik daar moeten gaan zoeken?”

C.B: Omdat wij dat wel meer te horen krijgen, hebben wij nu gekozen voor gespecialiseerde ontwikkeling. Een stad met 10.000 inwoners biedt wel mogelijkheden voor dergelijke beroepen. Daarom willen wij een stad worden.

H: Lijkt mij niet zo makkelijk. Vandaag zijn jullie met 1.350, wanneer denken jullie die 10.000 te halen?

C.B: Daar zetten wij geen termijn op, omdat er te veel kan veranderen waar wij geen controle over hebben. Als zich hier morgen een cataclysme voordoet, wat dan? Zonder zo’n ramp zal Orania gestadig aan wel naar de 10.000 groeien.

H: Wel ja, vrienden vertellen mij dat er in de rest van Zuid-Afrika een groeiende belangstelling is voor jullie volksstaat in wording.

C.B: Die belangstelling groeit heel snel! Er heeft een diepgaande verandering plaatsgevonden in de geesten van de Afrikaners tegenover de idee van Orania, wat wij uiteraard toejuichen.

H: Ook jullie begroting heeft blijkbaar een diepgaande verandering ondergaan. Hoeveel beloopt die vandaag?

C.B: Onze specialist daarin is Frans de Klerk, en het antwoord is 30 miljoen rand (ongeveer 2.071.108 euro).  Niet onaardig voor een dorp van 1.350 mensen, niet?

H:  Wat is de voertaal in Orania?

C.B: Die is uitsluitend Afrikaans, maar wij staan niet vijandig tegenover andere talen.

H: En hoe staan jullie tegenover de Vlamingen?

C.B: De laatste jaren lijkt de verhouding ietwat verkild, maar we doen veel moeite om daar verbetering in te brengen. Om de twee jaar bezoekt een afvaardiging van Orania Vlaanderen, soms met maar twee of drie, soms met twaalf tot vijftien.

H: Als ik mij niet vergis, was ik hier met een groep Vlamingen in 2003, maar wat is het hier uitgebreid op die dertien jaar!

C.B: Het toerisme is beslist een sterk groeiende sector, maar het kan altijd beter. Meer waardering en erkenning voelen wij hier aan als een bron van steun.

H: Wat heeft Orania aan speciale aantrekkelijkheden te bieden?

C.B: Dat zullen uw lezers zeker weten te waarderen: echte ontmoeting met Afrikaners en hun habitat, uitzonderlijk natuurschoon in een warm klimaat, een mooie sterrenhemel, heel veel zon en een ongerepte omgeving.

H:Ik mocht logeren in het prachtige hotel “Aan die Oever”, met onbelemmerd uitzicht op de Oranjerivier, die “groot rivier” waar ook de Vlamingen zo graag van zingen, maar hoeveel accommodatie hebben jullie te bieden?

C.B: De Vlamingen zijn welkom met 150! Er is een grote verscheidenheid in ons aanbod: hotel, kamperen, gastenkamers…

H: Ziet president Boshoff de toekomst van zijn Orania rooskleurig tegemoet?

C.B: Ja, ik zie de toekomst als een groot avontuur, met uitdagingen, problemen, oplossingen.

H: Een heel positieve noot om te besluiten. Tot binnenkort in de stad Orania en tot iets later in de Afrikaner volksstaat aan de zonnige Oranjerivier! En baie dankie vir die lekker onderhoud!

HVO