7 januari 1978, 39 jaar geleden. Net even na zessen in de avond verlaten vijf militanten het secretariaat van Movimento Sociale Italiano (MSI). Ze zijn amper buiten of een zestal illustere individuen openen met automatische wapens het vuur op de vijf jonge Italianen. Eén van hen, Franco Bigonzetti, een 20-jarige student medische wetenschappen, is op slag dood. – Het verhaal, verteld door een militant van CasaPound Italia.
Vincenzo Segneri kan, ondanks de schotwonde aan zijn arm, terugkeren naar het – met pantserdeuren beveiligde – MSI-partijsecretariaat, samen met twee anderen: Maurizio Lupini en Giuseppe D’Audino, allen ongewapend uiteraard. De laatste van het groepje, Francesco Ciavatta, een achttienjarige student, is eveneens gewond geraakt, maar kan desondanks de trappen oplopen aan de buitenkant van het gebouw. Maar achternagezeten door de onbekende aanvallers wordt hij nog eens in de rug geschoten en voor dood achtergelaten. Hij sterft alsnog aan zijn verwondingen in de ziekenwagen op weg naar het ziekenhuis.
Het nieuws van de extreem laffe, uitermate dodelijke en totaal onverwachte aanval verspreidt zich razendsnel en tijdens de uren na de gebeurtenissen verzamelt een verwonderde menigte, voornamelijk bestaande uit Romeinse MSI-activisten, zich aan de plaats van het onheil, die vanzelfsprekend is afgezet door de Carabinieri. Om nog onduidelijke redenen breken er rellen uit die worden beantwoord door een interventie en traangas van de politie. De aanwezige RAI-journalisten zien hun filmmateriaal vernield worden en Gianfranco Fini – op dat ogenblik nationaal secretaris van Fronte della Giovantù – raakt eveneens bevangen door het traangas van de politie, tijdens het hoogtepunt van de protesten van de jonge, Romeinse activisten.
In de nasleep van de gebeurtenissen schiet Carabinieri-kapitein Edoardo Sivori de negentienjarige politieke militant en muzikant Stefano Racchioni recht in het gezicht. Na twee dagen hospitalisatie sterft de jonge man aan zijn schotwonde. In 1979 zal Fabrizio Marzi het lied ‘Giovinezza’ schrijven en opdragen aan de doodgeschoten activist. Drie maanden na de dodelijke aanslag en na de dood van zijn zoon, pleegt de vader van Francesco Ciavatta zelfmoord door een fles zoutzuur naar binnen te werken.
Vandaag wordt door heel wat Italianen deze tragedie herdacht. Op gepaste wijze en in alle sereniteit. Bij dit soort gebeurtenissen zouden alle nationalisten één front moeten vormen en stilstaan bij de essentie van onze politieke strijd. Diegene die zich te goed voelen voor de militante strijd en er geregeld kritiek over uiten, hebben hun duurbetaalde postjes doorgaans te danken aan dit soort jonge militanten. Dat was zo toen de VMO de Volksunie-congressen moest verdedigen, dat is zo wanneer Voorpost-militanten VB-bijeenkomsten beschermen en dat was ook zo toen Gianfranco Fini opklom naar de hoogste regionen van de Italiaanse politiek en desondanks alle banden met zijn militant verleden doorknipte.
Franco Bigonzetti
Vincenzo Segneri
Maurizio Lupini
Giuseppe D’Audino
Francesco Ciavatta
Presente!
