De stemmen van de centrumrechtse voorverkiezingen in Frankrijk waren gisteren nog niet allemaal geteld of ze kwamen al op de proppen met ‘les valeurs républicaines’ (de republikeinse waarden) . Wanneer men deze woorden hoort, dan weet men welke richting het uitgaat. Dat wil zoveel zeggen of het Front National moet uitgeschakeld worden.
Niet de punten waarvan de Fransen wakker liggen, waren belangrijk in de overwinningsspeech van Fillon, wel hoe het Front National en Marine Le Pen, waarvan hij de hete adem in de nek voelt, moet gecounterd worden. Niets nieuws onder de zon dus. Waarom zou het ook veranderen. Diezelfde Fillon was immers driemaal premier van Frankrijk. De man had toen voldoende de mogelijkheid om zijn zogenaamd ‘sterk’ programma uit te voeren.
We moeten toegeven, het was met een zeker leedvermaak dat we de bedrukte tronies – van hen die partij voor Juppé hadden gekozen – gisteren de revue zagen passeren. Een mens vraagt zich dan af, gaan ze het dan nooit begrijpen en altijd maar in eigen voet blijven schieten?
De zware nederlaag van Juppé – net zoals die van Hillary Clinton trouwens – is immers ook de nederlaag is van de aanhangers van, de mondialisering, de multiculturele samenleving, links, vals rechts, het links liberalisme, de media, de peilers en de experts, enz, die ons maandenlang voorhielden dat Juppé de nieuwe Franse president zou worden. Wie daaraan nog maar durfde te twijfelen, was quasi goed voor een psychiatrische instelling in de verre Vogezen. Maar goed, het is wat het is, ze doen maar.
De centrumrechtse (en enkele anderen) kiezers hebben in de tweede ronde van de voorverkiezingen dus duidelijk hun voorkeur getoond en de hele linkse goegemeente een neus gezet. De keuze tussen de linksere, eurofiele Juppé en de rechtsere, ‘gematigd eurokritische’ Fillon werd in het voordeel van de tweede beslecht. De in de eerste ronde uitgeschakelde Sarkozy, die buiten zijn partij nog meer gehaat wordt dan er binnen, bepaalde voor een groot deel deze uitslag. In de eerste ronde zijn het vooral kiezers die ‘tegen’ Sarkozy stemden, die de weg daarvoor effenden. Ook veel linkse- en FN kiezers – men spreekt van een 10- à 12% -zouden van de mogelijkheid gebruik hebben gemaakt om een hernieuwde kandidatuur van Sarkozy te voorkomen. Of dat vanwege de FN kiezers de juiste keuze was, betwijfelen we sterk. Een tweede ronde, met Marine Le Pen en Sarkozy, had ongetwijfeld in het voordeel van Marine gespeeld. Met de conservatieve, katholieke en ‘deftige’ Fillon wordt dat iets moeilijker.
Zonder grote aardverschuivingen gaan we dus waarschijnlijk naar een duel Marine Le Pen/ François Fillon. Links lijkt immers in de touwen en is zo goed als uitgeteld: Hollande en Valls (beiden PS), halen nog amper 9% in de peilingen (sic), de linksere Mélonchon een 12%.
Hadden wij, nationalisten, gisteren moeten kiezen, dan was kiezen tussen de pest en cholera. Veel woorden gaan we daaraan trouwens niet vuil maken, gewoon een korte analyse van de beide protagonisten.
“Frankrijk is een land van vele rassen en kleuren, dat is onze rijkdom”. Met deze ultieme woorden trachtte Alain Juppé vorige zaterdag nog linkse kiezers aan te trekken en het verschil met Fillon te maken. Het is hem zuur opgebroken: in slecht 2 van de 97 metropolitaanse departementen, in zijn eigen Gironde en in de Corrèze, slaagde hij er in om zijn tegenstrever te kloppen (in de Gironde wel vrij afgetekend, in de Corrèze met 0,65% verschil). Zelfs in de overzeese gebieden kwam hij er niet aan te pas.
De linkse liberaal (71 jaaar) liet gisteren al weten dat hij zich voortaan voornamelijk met zijn burgemeesterschap van Bordeaux zal bezighouden. Bon débarras, zouden we zeggen. In 2004 moest de man zich voor de rechtbank van Nanterre verantwoorden wegens onregelmatigheden in de partijfinanciering in de tijd dat hij de RPR voorzat. Hij werd daarvoor bedacht met een voorwaardelijke gevangenisstraf van 18 maanden en een verbod om gedurende 10 jaar een openbaar ambt te bekleden. In beroep veranderde dat in een gevangenisstraf 14 maanden en in 1 jaar verbod om een politiek mandaat uit te oefenen. Hij trok zich toen even terug van het politieke toneel.
Dan hebben we de winnaar van gisteren, François Fillon. De man die nu plots voor alles een oplossing blijkt te hebben, had die oplossingen blijkbaar niet tijdens zijn premierschap van 17 mei 2007 en 15 mei 2012. De ‘katholieke’ premier Fillon nam in die tijd ook socialisten en partijlozen in zijn regeringen op. Zo werd de ‘pedofiel’, Frédéric Mitterand (neef van François), minister van Cultuur in de regeringen Fillon II en III. In zijn eigen boek, La mauvaise vie, (het slechte leven) beschreef de schoft hoe hij betaalde seks had met Thaise kinderen. Dat de superkatholiek (en familieman) Fillon daar geen weet van had, is te belachelijk voor woorden. Ook Bernard Kouchner, kaviaarsocialist en medestichter van Artsen zonder Grenzen, die met de Belgische journaliste Christine Ockrent samenwoont, werd in zijn regering opgenomen.
Weinig hoopgevend zijn ook uitlatingen van François Fillon in verband met zijn bindingen met de Bilderberggroep : “Wat wilt ge, het zijn zij die ons regeren” (Que veux-tu, ce sont eux qui nous gouvernent). Uit de mond van de gedoodverfde volgende Franse president, lijken deze defaitistische woorden weinig hoopgevend. Het typeert wel de onderdanigheid voor deze nieuwe wereldorde. De man laat dus toe dat Coca-Cola, Toyota en de Deutsche Bank voor een deel zijn politiek bepalen.
Daarmee weten we onmiddellijk waar we aan toe zijn. Tussen de winnaar en verliezer van gisteren is er amper verschil. Zoals we begonnen: Het is zoals Bonnet blanc en blanc bonnet...’
De aanstelling van Fillon, als kandidaat voor rechts en het centrum, verplicht Marine Le Pen wel om een socialere koers te varen. Die verplichting kan ook in iets zeer positiefs worden omgezet, wanneer de campagne dat duidelijk weet te maken. De echte slachtoffers van de kosmopolitische samenleving, deze uit de banlieues van de grote steden en de armere rurale gebieden, hebben immers geen boodschap aan het sociale afbraak-discours van de kasteelbewoner uit Sablé-sur-Sarthe.
Marine twitterde al dat het programma van Fillon de grootste sociale afbraak inhoudt die ooit bestaan heeft. “François Fillon, c’est le pire programme de casse sociale qui n’ait jamais existé“. http://www.bfmtv.com/politique/marine-le-pen-francois-fillon-c-est-le-pire-programme-de-casse-sociale-qui-n-ait-jamais-existe-1064246.html
En laat ons niet vergeten dat er in Frankrijk 46.066.307 (presidentsverkiezingen 2012) kiezers naar de stembus kunnen gaan. Dat is nog iets anders dan de 4 miljoen die zich gisteren uitspraken. Verrassingen zijn dus zeker niet uitgesloten en hopelijk worden het er zeer ‘grote’.
Na de Brexit en Trump, kijken we vol verwachting naar wat er zich op 4 december in Oostenrijk zal afspelen. Nadien wordt het nog spannend in Nederland en Frankrijk. Veel succes, Norbert, Geert en Marine, we duimen!
Het spreekt vanzelf dat in de tweede ronde tussen Le Pen en Fillon, links massaal zal oproepen om Fillon te steunen. Uiterst moeilijke opdracht voor Le Pen, tenzij zij gebruik maakt van de niet-waargemaakte beloftes van de republikeinen en Fillon. In ieder geval is deze verkiezing een stap dichter bij het einde van de dictatuur van de EU.