Zeggen dat het sinds de val van de Apartheid in Zuid-Afrika enkel maar bergaf gaat met het land, is een open deur intrappen. Sinds de Marxistisch geïnspireerde machtshebbers er de plak zwaaien is het land een ware achtmerrie voor de blanke Zuid-Afrikanen. Een hoogtepunt van de miserie is de verwerpelijke strijd van de zwarten tegen al wat gelinkt kan worden aan het Afrikaans.
We kennen de Plaasmoorden, de laffe aanvallen van negers op blanke Boeren. De aanleiding is de waanzinnige gedachte dat negers, met de steun van de Zuid-Afrikaanse regering, het recht opeisen om grond in te nemen van de Boeren. Duizenden blanke Zuid-Afrikaners vonden zo de dood op een gruwelijke wijze. Als beesten werden en worden ze verminkt en afgemaakt. De regeringsleiders staan erbij en kijken er geamuseerd naar vanuit hun ivoren torens. “Vergelding voor de Apartheid, nietwaar?“
De volgende stap die de negers hebben uitgedokterd in hun strijd tegen alles wat blank is, is het vernielen van enerzijds het materiële erfgoed van de oprichters van het eens zo rijke en welvarende land en anderzijds het ten val brengen van de Afrikaanse taal. Deze taal, die sterk lijkt op het oud-Nederlands, wordt onder andere gesproken aan de verschillende Zuid-Afrikaanse universiteiten. Nadat aan verschillende – uiteraard door blanken opgerichte – universiteiten beelden van de stichters eraan moesten geloven, is het nu de beurt aan de gesproken taal zélf. De aanvoerder is Blade Nzimande, de Zuid-Afrikaanse minister van Hoger Onderwijs en voorzitter van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij.
Duizenden negers bestormen al maandenlang als halve wilden de lokalen en gebouwen en brengen er onherstelbare schade aan. Er werden en worden branden gesticht en heel wat historisch patrimonium ging reeds in de vlammen op. Wat de negers in de plaats willen zijn universiteiten met het Engels als voertaal. Afrikaans zou immers ‘racistisch’ zijn, terwijl vreemd genoeg heel veel zwarten Afrikaans als moedertaal spreken. Het gaat dan ook niet om aanvallen van universiteitsstudenten, maar wel van opgehitste vakbonds- en partijleden van voornamelijk het ANC van de overleden terrorist Nelson Mandela.
Het is een ongeziene hetze… waar je in de Vlaamse media amper tot niets over zal vernemen. Het delen van de onderstaande beelden is dan ook van groot belang, want de blanke Zuid-Afrikanen verdienen onze steun! Meer dan ooit.
Deze barbarij verbaast mij niet, maar stemmen mij wel tot heel diepe droefheid. Ik ben 25 keer in Zuid-Afrika geweest, de eerste keren in 1982 en 1983, de laatste jaren van de apartheid, toen het land van de Boeren nog met kop en schouders boven de rest van Afrika uitstak. Hendrik Verwoerd, zoon van de in 1966 vermoorde eerste minister, is sindsdien een goede vriend en een van de trouwste gastheren als ik gastgezinnen zocht voor mijn Vlaamse toergroepen. Overal, ook in het overwegend Engelstalige Durban, sprak ik Afrikaans, soms tot verbazing van Afrikaner gastheren of -vrouwen die al te vlug en al te braaf Engels praatten. In de jaren ’90 heb ik voor een volle zaal in Bloemfontein mijn Afrkaner vrienden gewaarschuwd dat, als zij voor hun taal niet op “hulle pote” zou gaan staan, het Afrikaans “binnen 20 jaar” opnieuw zou verworden tot de “kombuistaal” die de Engelse bezetter er rond het jaar 1900 van had willen maken. Velen ginder beschouwen mij “as ‘n regte Boer” en daar ben ik trots op, maar mijn hart bloedt…