Een tijdje geleden waren Fred uit Brugge en zijn gezin onderweg naar de ferry in Calais. Hun laatste kilometers zullen ze nooit meer vergeten. Ze wilden hun verhaal evenwel met u delen.
Fred, zijn vrouw en hun drie kleine kindjes zijn extra vroeg uit de veren die bewuste ochtend. Een vakantie in Engeland staat immers op de planning. Er werd gekozen voor een ferry in de vroege ochtend zodat de vakantie ietsje langer zou duren, je kent het wel. Om 10 voor 5 komen ze bijna aan de ferry-opstapplaats richting Dover. Nog enkele kilometertjes te rijden dus.
Maar dan loopt het verkeer plotseling vast. Enkele tientallen vreemdelingen lopen de autostrade op en bestormen de vrachtwagens voor, achter en naast Fred. Het is nog pikdonker buiten. De bestormers zien er vastberaden uit en gedragen zich erg agressief. Ze kijken door de ramen van de wagen van het jonge gezin. De kinderen beginnen angstig te huilen nadat de schrik vat op hen heeft gekregen.
Het verkeer geraakt nog amper vooruit. Fred en zijn vrouw proberen tevergeefs hun ukjes gerust te stellen. Het voorval duurt geen minuut, geen 5 minuten, maar liefst … 28 volle minuten! En dan ziet Fred in de verte blauwe zwaailichten verschijnen. De vreemdelingen maken plaats voor loeiende sirenes. Net geen half uur heeft de bestorming geduurd. Fred omschrijft het voorval als volgt: “Ik zweer het je: je hart begeeft het op dat moment. Ik vond dit het meest akelige in mijn leven. Gemeend.“
Fred en zijn gezin zijn uiteraard niet de enige die dit meemaakten de afgelopen maanden. Dit is dagelijkse kost in Calais. Iedereen kent de beelden, maar het dringt pas écht door wanneer jezelf in deze nachtmerrie terecht bent gekomen. Frankrijk belooft al weken om de Jungle in Calais op te ruimen. Totdat dat gebeurd is, vrezen we ervoor dat de verhalen zoals die van Frederik, legio zijn. Met dank aan Merkel, und viele andere.
Misschien als particulier massaal niet naar Calais? Boycotten die handel!
Wacht maar tot ze met machetes en AK-47’s voor je voordeur staan.