Gisteren werd Alain Finkielkraut (1949 -…) officieel geïnstalleerd al lid van de prestigieuze Académie française. Zijn verkiezing voor dat elitair clubje, gesticht door Kardinaal Richelieu, vond al plaats in 2014. Van de 28 stemgerechtigden waren er toen 16 die zijn naam aankruisten, maar op 8 stembrieven was zijn naam met een rood kruisje doorgehaald, als afkeur voor zijn persoon en gedachtegoed.
De Franse filosoof, enig kind uit Poolse joods gezin, is geen graag geziene gast bij de linkerzijde. Omdat hij ze door en door kent, komen zijn verwijten des te harder aan. Een controversiële figuur, noemen ze hem. Natuurlijk is alles wat niet in hun kraam past, controversieel.
Maar goed, in Frankrijk is hij – ooit nog een strijdbaar maoïst – bekend vanwege zijn kritiek op de naoorlogse filosofen à la Sartre als door zijn stellingname tegen de multiculturele samenleving. Hij gaat vaak heftig te keer tegen de postmoderne cultuuradepten, in zijn ogen leeghoofden.
Hem wordt ook vaak verweten een propagandist van het Front National van Marine Le Pen te zijn. Voor al die verwijten en verdachtmakingen haalt de bekende mediafiguur zijn schouders op. Hij werpt graag eens een stok in het hoenderhok….
Zo begon hij zijn installatietoespraak met een ode aan een ander lid van de Académie française, wijlen de schrijver Félicien Marceau. Félicien Marceau (1913-2012), geboren als Louis Carette, was afkomstig uit het Vlaamse Kortenberg. Hij werd later Frans roman- en toneelschrijver en essayist en studeerde aan de KUL in Leuven. Van 1936 tot 1942 werkte hij voor de N.I.R, de huidige VRT.
De politiek correcte leden van de Académie wrijven zich al in de handen: “un néo-réac qui fait l’éloge d’un collabo” (een neo-reactionair die een ode aan een collaborateur gaat brengen). Felicien Marceau was inderdaad wat ze een collaborateur noemen. Tijdens de bezetting was de man verbonden aan Duitse propagandaradio ‘Radio Brussel’. De krijgsraad van Brussel veroordeelde hem daarvoor tot 15 jaar gevangenisstraf. Hij vluchtte eerst naar Italië en later naar Frankrijk. De Franse naoorlogse president Charles de Gaulle, die het werk van Marceau kon smaken, gaf hem daarop onmiddellijk de Franse nationaliteit. Op 27 november 1975 werd hij verkozen tot lid van de Académie francaise. Hij overleed in 2012.
We hadden een vlieg willen zijn om te zien hoe die toespraak in de salons van de Académie onthaald is geweest. Ge moet het toch maar doen. Een joodse neo-reactionair, gewezen maoïst dan nog, die het opneemt voor een gewezen collaborateur. Niet alledaags, zouden we zeggen.
Een groot man (vrouw) kan zelfs in mensen die een totaal andere ideologie aanhangen, de grootheid onderscheiden van de ideologische misvattingen.
En ik die dacht dat de Mens boven het Ras stond. En ik die dacht dat er maar één enkel ras bestond: de homo sapiens. O, gij naïef, goedgelovig, dom, dromend, zo gemakkelijk om de tuin te leiden ik.