De meeste gemeenten in Vlaanderen werden de afgelopen weken verplicht om asielzoekers op te vangen. Een aantal gemeenten waar de aantallen hoog oplopen zoals in Diksmuide, Mol en anderen, organiseren over de opvang één of meerdere infoavonden voor de bevolking. Eén trend tekent zich alvast af: de vragen rond veiligheid worden gemeden.

Gisteren nog was het aan Diksmuide. Een afgeladen volle zaal kwam meer te weten over de 180 asielzoekers die in hun regio zou opgevangen worden. De locatie, de opvang zelf, het eten, het sanitair, … alle triviale zaken die bij een asielopvang komen kijken kwamen aan bod. Maar daar waren de bewoners niet voor gekomen.

De Diksmuidenaars wilde immers weten hoe het nu zit met hun veiligheid. Steeds meer krijgen we berichten te verwerken van asielzoekers die overvallen plegen, vrouwen verkrachten en voor andere overlast zorgen. Maar niet enkel de West-Vlamingen die aan de IJzertoren wonen zijn bezorgd. Overal waar er infoavonden werden gehouden dook dezelfde vraag op: “Wat met onze veiligheid?”

Het hoeft niet te verbazen dat steeds op een diplomatische wijze om deze vraag heen gefietst werd. Met andere woorden, de bezorgde burgers blijven op hun honger – en vooral hun onveiligheidsgevoel – zitten. Het antwoord is dan ook dat de overheid niet in staat is om de veiligheid van de bevolking te garanderen. Of wat moet men anders gaan denken als zelfs een topterrorist, die verschillende daders van de aanslagen in Parijs ronselde, doodleuk in Borgerhout woont, terwijl de buren dat weten, maar de overheid niet?

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat actiegroepen zoals Voorpost en Pegida aan aanhang winnen en asiel-kritische partijen zoals het Vlaams Belang en het Front National terug populair worden. Voorpost uitte trouwens gisteren onder luid applaus van de Diksmuidenaars hun ongenoegen middels een spandoek met daarop “Wij zijn het moe! Grenzen toe!” Mooi zo!