Jean-Marie Le Pen was voor velen onder ons een groot voorbeeld. Een rechtlijnig politicus, een Bretoense keikop die voor niets of niemand zweeg of achteruit ging. Natuurlijk heeft de man foutjes gemaakt – wie doet dat niet – maar dat oneervol ontslag uit de partij, die hij stichtte en groot maakte, is er voor velen te veel aan, zeg maar onaanvaardbaar.
De patriarch was achtereenvolgens compagnon de route van Pierre Poujade en Jean–Louis Tixier–Vignancour, beiden presidentskandidaten. Later, in 1965, werd hij campagneleider van diezelfde Jean–Louis Tixier–Vignancour, briljant strafpleiter die onder meer de kopstukken van de OAS (Organisation de l’Armée Secrète) verdedigde. Het was echter met Pierre Poujade dat JMLP zijn eerste publieke successen boekte. Poujade – die in Nantes voor 4.000 vissers moest spreken – was die dag zijn stem kwijt en vroeg aan Le Pen om hem te vervangen. De jonge student rechten (JMLP) die nog nooit een massa volk had toegesproken, werd meteen voor de leeuwen geworpen. Waarnemers zagen onmiddellijk dat dat oraal talent nog sporen in de Franse politiek zou nalaten. Ze hadden geen ongelijk, zo zal blijken.
Het was op de poujadistische lijst dat Le Pen in 1956 als jongste Kamerlid van Frankrijk werd verkozen. JMLP is ook een gedecoreerd veteraan van het Franse Vreemdelingenlegioen en vocht in Indochina, Suez en Algerije.Tussendoor kwam hij nog een handje toesteken in de Limburgse mijnen en bij de overstromingen in Nederland. In 1972 richtte hij ‘zijn’ Front National op, de partij waar hij tot voor kort deel van uitmaakte.
In de nacht van 1 op 2 november 1976 plaatste men 20 kg springstoffen in de woning van JMLP, 9 Villa Poirier in het 15de arr. van Parijs. Als bij wonder geraakte niemand daarbij gewond. Een baby’tje, Guillaume, werd daarbij weggeblazen en verzeilde 5 verdiepingen lager. Gelukkig lag het ventje in zijn bedje en waren er geen ernstige gevolgen. Hoewel Le Pen bij die aanslag geviseerd werd, sprak de pers bijna uitsluitend over het ‘mirakel‘ van de geredde baby. Het journaille was toen al onbetrouwbaar…
Maar goed, terug naar de actualiteit. De redenen voor zijn afzetting als erevoorzitter en schrapping als lid, zijn voldoende gekend. Men verweet JMLP bepaalde ‘provocerende’ uitspraken. Och, Jean-Marie zat nooit verlegen om een choquerend uitspraakje meer of minder. Reeds in 1955 van vorige eeuw wierp de menhir een stok in het linkse hoenderhok met de uitlating dat “La France est gouvernée par des pédérastes comme Sartre, Camus et Mauriac” (l’Express, 18 maart 1955).
Onlangs heeft de 87-jarige stichter van het FN het aangedurfd – al dan niet uitgelokt – om aan een bevriend tijdschrift te verklaren dat Pétain en het Vichyregime het nog zo slecht niet hadden gedaan. (De socialist Mitterand ging tijdens zijn ambtsperiode jaarlijks bloemen leggen op het graf van Pétain, dat mocht. Maar Le Pen moest daarover zijn mond houden!)
En dan is er nog zijn bekende uitspraak: “Ik ben gepassioneerd door de geschiedenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik stel me een aantal vragen. Ik zeg niet dat de gaskamers niet bestaan hebben. Ik heb ze zelf niet gezien. Ik heb de vraag niet specifiek bestudeerd. Maar ik geloof dat het maar een detail is in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog…”
Op geen enkel ogenblik heeft hij het bestaan van gaskamers ontkent of goedgekeurd. Maar goed, voor de arrivisten, opportunisten en tafelspringers die de partij binnenslopen, was de oude krokodil al lang een doorn in het oog! Barbertje moest hangen. Het waren de Philippot’s en konsoorten die op zijn verwijdering aandrongen. Dat Marine Le Pen dat liet gebeuren, begrijpen we nog altijd niet. Van die vadermoord – men had het anders kunnen oplossen – is niemand beter geworden. Op korte termijn kan dat misschien electorale successen opleveren, maar op lange termijn loopt dat faliekant af.
Maar Jean-Marie is niet de man die zich zomaar naar de slachtbank laat leiden. De senior van de Le Pen’s heeft nu een nieuwe politieke beweging opgericht. In Marseille heeft hij voor een 300-tal sympathisanten zijn ‘Rassemblement Bleu Blanc Rouge’ voorgesteld.
“Je propose que nous nous réunissions, vous ne serez pas orphelins, dans le Rassemblement Bleu Blanc Rouge” (laten we ons verbinden, jullie zullen geen wezen zijn in RBBR), wist vader Le Pen zijn aanhang toe te spreken. De stichter herhaalde zijn kritiek op de manier waarop Marine en C° (lees Philippot) – volgens hem althans – de partij besturen. Het is echter niet de bedoeling om een nieuwe politieke partij op te richten. De beweging wil alleen toezien hoe het FN evolueert en deze – wanneer nodig – terecht wijzen. Sommige standpunten van de partij beginnen al vaagheden te vertonen. Zo is er in Frankrijk bijvoorbeeld veel emotie rond ‘le mariage pour tous’. De nieuwkomers binnen het FN doen daar nogal vaag over, Marion Le Pen daarentegen is daar veel duidelijker in.
En over die Marion – die de grootvader/kleindochter relatie niet zomaar op de helling wenst te plaatsen – gaan we het even hebben.
Het is de eerste maal dat Jean-Marie openlijk verklaart zich niet kandidaat te stellen bij de regionale verkiezingen van december in de regio Provence-Alpes-Côte d’Azur (PACA). Niet meer dan normaal voor een 87-jarige man, denkt men dan, maar er zit meer achter. Kleindochter Marion had bompa uitdrukkelijk gevraagd om haar kandidatuur te steunen. Welke grootvader zou dat niet doen voor zijn aantrekkelijke en intelligente kleindochter? Bovendien sluit het ideologisch profiel van Marion beter aan bij deze van haar grootvader dan bij de vele opportunisten die het FN binnensluipen. Marion had Jean-Marie al eerder gepolst over deze steun en dacht daarmee ook een opening te kunnen maken tussen alle protagonisten die in die interne strijd verwikkeld waren.
Vorige zaterdag, bij de voorstelling van zijn Rassemblement, verklaarde Jean-Marie: “J’ai passé l’âge de me présenter. Marion Maréchal-Le Pen me tend la main tout le temps!” (ik heb de leeftijd bereikt waarbij ik me niet meer kandidaat wens te stellen en Marion reikt me voortdurend de hand). Jean-Marie steunt zijn kleindochter dus voluit. Met zijn dochter Marine is het echter andere koek. Of het ooit nog goed komt binnen deze relatie, weten we niet. Het bewijst nogmaals hoe hard de politiek kan zijn, zelfs binnen dezelfde bloedband.
We hopen dat alle tegenstellingen en vetes zo snel mogelijk vervagen en dat de strijd gevoerd wordt hoe hij moet gevoerd worden: schouder aan schouder tegen de vele uitdagingen die onze westerse samenleving te beurt vallen. Is het niet hemeltergend dat interne strubbelingen meer aandacht kregen dan het probleem met de tienduizenden gelukzoekers die per schip in Lampedusa, Kos en elders aanmeren en die Europa overspoelen?
Marine Le Pen komt volgende dinsdag in Brussel voor het Vlaams Belang spreken. De verdraagzame linkse club heeft een grote tegenbetoging aangekondigd. Bewijs dat we geen interne vijanden nodig hebben. Op het Madouplein weten ze touwens maar al te goed wat zo’n interne afrekeningen teweegbrengen.
Intern gekibbel en ruzie lijken wel onafscheidelijk verbonden met de identitaire strijd. De vijanden – en die zijn er genoeg – lachen zich een breuk! En dat is nog het ergste. Laat ons daar in godsnaam mee ophouden. Europa aan de Europeanen – Eigen Volk Eerst!
J.M. Le Pen zal zich niet laten kisten, TERECHT neemt hij het op, op basis van Free Speech !
‘Natuurlijk heeft de man foutjes gemaakt’. Wie de vergassing van ontelbare joden in het hart van Europa waar Bach geboren werd een detail van de geschiedenis noemt is gewetenloos en niet geschikt voor de politiek.