De partijdag midden juni is afgelast, maar de strijd in de nieuwe Duitse partij „Alternative für Deutschland“ (AfD) gaat verder. Daarbij begon het verhaal zo fabelachtig: nog maar pas gesticht, haalde de nieuwe partij bij de verkiezingen voor de Bundestag (de Bondsdag) twee jaar geleden 4,7 % van de stemmen, zetelt de partij intussen in zes Landtage (parlementen van deelstaten) en heeft ze zeven leden in het Europese Parlement.
‚Eindelijk een eurokritische en conservatieve, misschien zelfs rechtse partij‘, was de hoop van vele kiezers bij de stembusgang. Maar ondertussen barstte een reusachtige strijd uit in de nieuwe partij. De ene richting staat voor eurokritiek, economisch liberalisme en tegen de euro-reddingsplannen van Angela Merkel. Eén van de drie partijvoorzitters – voorman van deze fractie – Bernd Lucke, is hoogleraar economie en aanhanger van een (zeer strikt) protestantse kerk en het neo-liberale boegbeeld van de partij. Een anekdote die hem zeker typeert: een journaliste die hem ooit een bezoek bracht voor een vraaggesprek wist te vertellen, dat hij – omdat hij geen auto heeft – haar aan het station met zijn fiets opwachtte. De journaliste kreeg de fiets ter beschikking terwijl hij haar begeleidde met zijn skeelers (naast haar) en de regen met bakken uit de hemel viel.
Bernard Lucke, lid van het Europees Parlement, wordt gesteund door Hans-Olaf Henkel, ook EP-lid en vroeger voorzitter van de machtige lobby BDI (Bundes Verband der Industrie – de Duitse tegenhanger van het VBO). Hans-Olaf Henckel is in economisch opzicht in Duitsland een belangrijke spreekbuis. De steun van Hans-Olaf Henckel is één van de redenen waarom de nieuwe partij vooral in het bedrijfsleven, bij zelfstandigen en bij ondernemers op grote steun kon rekenen.
Daarnaast was er ook het slechte resultaat van de liberale FDP, de aloude Duitse liberale partij, die sinds 2013 niet meer in de Bondsdag zetelt en steeds meer aan belang inboette. Die ontstane lacune kon de AfD dus blijkbaar electoraal aanvullen.
Maar nu de confrontatie in de partij tussen liberale en conservatieve richting duidelijk te zien is en de AfD zelfs verweten wordt wellicht ‚rechts‘ te zijn, keren de ondernemers zich ervan af. Lucke reageerde enkele weken geleden alvast met de oprichting van de vereniging ‚Weckruf 2015‘, waarmee hij alle leden, die omwille van vermeende rechtse trend de partij dreigden te verlaten, vroeg zich rondom hem te scharen.
Dat vroeg natuurlijk om een reactie van de ‚tweede groep‘ – de nationaalconservatieve, misschien zelfs ‚rechtse‘ fractie. Boegbeeld is hier Frauke Petry, de voorzitster van Saksen en eveneens een van de drie partijvoorzitters. De oprichting van een partij binnen de partij – hiermee verwijzend naar ‚Weckruf 205‘ van Bernard Lucke, is een „nieuwe bron van confrontatie“, volgens haar. Voor haar is het onvoorstelbaar dat Lucke met dit gedrag „na de partijdag nog leider van de AfD kan zijn“. Steun heeft Petry vooral bij de afdelingen van voormalig Mittel-Deutschland (ex-DDR). Ook Konrad Adam, ooit journalist bij het Duitse dagblad „Frankfurter Allgemeine Zeitung“, Alexander Gauland, vroeger staatssecretaris in Hessen voor de CDU, en Marcus Pretzell, voorzitter in NRW, steunen Petry. Ook Björn Höcke, voorzitter in Thüringen, behoort tot deze vleugel. Hij kwam onlangs in opspraak toen hij verklaarde dat kiezers van de NPD niet altijd extreem-rechts zouden zijn en ook op de AfD mogen stemmen.
Einde juni is er een partijdag gepland. Ondanks de druk op Bernard Lucke slaagde hij erin deze partijdag om te buigen van vergadering voor afgevaardigden van de afdelingen tot een partijdag voor alle leden.
Frauke Petry stelt zich dan waarschijnlijk kandidaat tegen Bernard Lucke, ondanks haar vroegere belofte dat nooit te doen. Maar, volgens haar: ‚een volkspartij mag niet alleen uit kringen van hoogleraars bestaan‘. Een splitsing van de AfD als partij behoort volgens Petry niet tot de mogelijkheden maar toch verklaart ze dat ‚wie vertrekken wil om een nieuwe partij te stichten, die wens ik veel succes.“.
De laatste 70 jaar is het in Duitsland nog nooit gelukt om een ‚rechtse‘ of zelfs ‚conservatieve partij‘ te vestigen. Franz Josef Strauß, historisch voorzitter van de CSU, de Beierse versie van de CDU, verklaarde ooit: „Rechts van de CSU mag er geen democratisch gelegitimeerde partij bestaan.“ Met het bovenstaande in gedachten heeft hij wellicht gelijk.
(overgenomen van het Pallieterke)