Het Westen heeft een nieuwe Reagan nodig

Enkele dagen geleden waren alle ogen op Berlijn gericht. De herdenking van de val van de Berlijnse muur werd met veel pracht en praal herdacht. Lichtgevende witte ballonnen toonden aan waar de voormalige muur had gestaan. Er werd op geen eurocent gekeken voor het feest van de ‘democratie’.

Het wordt  stilaan  een ingeburgerd gebruik, die witte ballonnen. Blaas enkele van die exemplaren vol gas en het plebs zal ontroerd zijn, moeten ze denken. Voeg daar nog een ‘stille’ mars aan toe en het spel is compleet.  Maar goed, terwijl de wereld brandt, bracht de socialistische Berlijnse burgemeester Klaus Wowereit (SPD) een boodschap van vrede, vrijheid en solidariteit.

Socialisme en realiteitszin zijn blijkbaar totaal onverzoenbaar. Uiteraard werden enkele van de nog in leven zijnde ‘architecten’ van de ‘glasnost en perestrojka’ ten tonele gevoerd. De vroegere Sovjetleider Michail Gorbatsjov maakte van de gelegenheid gebruik om – terecht –  naar het Westen uit te halen. “Jullie staan voor een nieuwe koude (of warme) oorlog”, zo verklaarde de voormalige baas van het Kremlin.

Hoewel de inzet van Gorbatsjov, Paus Johannes Paulus II of Lech Walesa zeer verdienstelijk waren, wordt hun rol bij de val van de muur en het communisme toch schromelijk overschat. Het was Ronald Reagan, die bij zijn aantreden in 1981 als 40ste president van de VS, wist te vertellen dat het Oostblok binnen de tien jaar zou barsten. Bij een bezoek aan Berlijn – midden de jaren ’80 van vorige eeuw – zei hij aan Gorbatsjov: “breek die muur af, collega”. Hij wist dat het ging gebeuren en hij wist waarom. Hij kende perfect de zwakke plekken van de Sovjets en hij wist daarvan gebruik te maken. Alleen een sterk bewapend westen kon voor vrede zorgen: ‘la peur du gendarme’. Ten andere, de Sovjets konden niet wedijveren met de VS. Daarvoor ontbraken de middelen, zowel technisch als financieel.

Ronald Reagan was ongetwijfeld de grootste Amerikaanse president uit de tweede helft van de 20ste eeuw. De val van de muur en van het Sovjetimperium mag hij voor zijn rekening nemen. Bovendien was hij de grote winnaar van de ‘koude oorlog’. Tijdens de recente herdenking werd er met geen woord over hem gerept, wat natuurlijk te verwachten was. Hij bezat alles waarvoor het linkse journaille uit de bocht gaat, hij was charismatisch, rechts en blank.

Heel het feestelijk verhaal rond de val van de muur moest overkomen alsof de wil van het volk – lees: ‘de briljante Europese leiders’ – doorslaggevend was en gerespecteerd werd. Het communisme dat zich niet meer tegen de afbraak van de muur verzette kreeg daardoor een menselijker gelaat. De Europese ‘leiders’ die vroeger met het communisme flirtten, doen dat vandaag met de islam. We zullen nooit weten hoe Reagan op de IS zou gereageerd hebben, maar we vermoeden dat het wat krachtdadiger zou geweest zijn dan hetgeen we vandaag te zien krijgen.

Vandaag zit er in het Witte Huis een man die wel alles heeft om het oikofobe journaille te behagen, hij is ook charismatisch, maar vooral, hij is links en niet blank. Maar er is licht in de duisternis: binnen twee jaar zijn we ervan af. Komt er nog ooit een Amerikaans president van het kaliber van een Ronald Reagan? Een man die de normen en waarden van het westen zal verdedigen? Wie zal het zeggen. Natuurlijk heeft de man ook inschattingsfouten gemaakt. De financiering van de Moedjahedien in Afghanistan bijvoorbeeld. Maar voor een ‘tweederangsacteur’, met een ‘fout gedachtegoed’, heeft hij dat anders niet slecht gedaan!