Kunstenaar brengt sluimerend etnomasochisme aan het licht

Beeldend kunstenaar Nelle Boer uit Zwolle heeft met zijn nieuwe project de nodige beroering veroorzaakt onder de wereldburgers van de multiculturele tak. Als onderdeel van zijn project veranderde hij zijn identiteit en werd van de ene op de andere dag een mediamarokkaan. Hij kon de afgelopen zomer de opiniepagina’s van alle grote kranten halen en werd zelfs een veelgevraagde stem in het publieke debat. En dat als de Marokkaanse politicoloog Nizar Mourabit, een zelfbedacht personage. Hij hield met dit kunstproject de culturele bovenlaag een spiegel voor, wellicht onbedoeld, maar wat naar voren is gekomen is niet minder schokkend.

Ongetwijfeld is wel geweten dat in de multiculturele samenleving Nederlanders en andere Europeanen tweederangs inwoners zijn, want dat is de alledaagse werkelijkheid. De kunstenaar erkent dit in een vraaggesprek met De Correspondent wanneer hij vertelt; ‘Het bleek een stuk gemakkelijker te zijn om gepubliceerd te worden als Marokkaan dan als mijzelf.’ De liefde voor de ander, of beter nog door de Franse schrijver Guillaume Faye zo kordaat geduid als etnomasochisme (afkeer van eigen etniciteit) is zo sterk aanwezig dat men kost wat kost tracht om andere volkeren op het schild te heffen.

Men haalde deze fictieve Marokkaan dus constant naar voren, en men tracht dit te blijven doen: Afrikanen naar voren halen die wel geslaagd zijn, althans dan volgens de zienswijzen gekoppeld aan de multiculturele samenleving. Nelle Boer legt dit glashelder bloot en ziet daarbij door zijn project dat ondanks alle pogingen de hele samenleving spaak loopt. Nederlanders zien Marokkanen niet als Nederlanders en Marokkanen zien zichzelf niet als Nederlanders. Ondanks de jarenlange propaganda vanuit alle machtshoeken van de samenleving. Dat is een loeiharde conclusie, die in de huiskamers van de Mokumse intelligentsia als een mokerslag aan moet komen.

Hier en daar krijgt Boer in zijn rol als Marokkaan ook met extreemlinkse websites te maken, want hij werd ook door hen regelmatig benaderd. En die websites blijken zich expliciet te specialiseren in het zwartmaken van mensen in de pers die wel kritisch durven schrijven over al wat fout gaat in de multiculturele samenleving. Dat dit al jarenlang uitloopt op bedreigingen en geweld blijkt toch zeker aan de linkerkant van het politieke spectrum geen reden te zijn om zich wat terughoudender op te stellen.

Uit de zuinige woorden van de kunstenaar blijkt dat hij deze uitkomsten niet had verwacht. Dat maakt het misschien wel zo geslaagd, met een beknopte insteek en lege agenda erin zijn gegaan, niet wetende wat er zou gebeuren. Een uniek project dat pijnlijk blootlegt hoe de dominante ideologie van het multiculturalisme totaal mislukt is en met welke idiote kunstgrepen de bezittende klasse komt. Kunst met een grote K als je het mij vraagt én maatschappelijk uiterst relevant.