In het Nederlandse Lelystad probeerden wereldverbeteraars moslims en Nederlanders dichterbij elkaar te brengen. Het was de bedoeling dat moslims en niet-moslims samen zouden komen, om te praten over de ramadan. Het doel van de bijeenkomst was dat beide groepen elkaar beter zouden leren kennen. Er waren verschillende tafels neergezet, elke tafel met een apart gespreksonderwerp. En daar zaten ze dan. De Nederlandse goedmenschen. Vol verwachting te wachten aan de tafels op het Stadhuisplein om hun goede wil te laten zien. Te wachten op de nieuwe ‘Nederlanders. Maar helaas, die kwamen niet opdagen. Wat de reden daarvoor ook mocht zijn. Een klein drama voor de organisatrice, Iris van ‘t Bos, maar wel symbolisch hoe onze samenleving er voor staat.

De segregatie tussen de autochtonen en de islamieten begint steeds meer vorm te krijgen. Wijken in de grote steden die in de volksmond al Sharia wijken worden genoemd. Daar worden vrouwen ‘hun plaats’ gewezen en ongevraagd van kledingtips voorzien. Bejaardentehuizen, alleen voor islamieten. In de moskeeën worden politici van autochtone afkomst weg gejaagd. Iedereen kent wel meer anekdotes. Uit eigen ervaring of via onze webstek bijvoorbeeld. De vervreemding en islamisering wroet verder.

Er verandert niets zonder eigen inzet. In 1302 bleven er ook mensen thuis of in de kroeg toen het volk de Fransen buiten zetten. Toen de Nederlandse Geuzen de Spanjaarden te lijf gingen keek ook een groot gedeelte van het volk de andere kant op. Nu, 712 jaar later vieren wij nog steeds de overwinning van de Vlamingen en 400 jaar na dato bezingen wij nog steeds de moed van Piet Hein en zijn makkers. Zingen mensen over 400 jaar ook liederen over u en uw daden in de taverne?