Vlaanderen schrok zich vorige week een heuse bult. De Brusselse KVS had meegedeeld dat het elke medewerking met De Morgen stopzette, omdat de redactie van die progressieve krant zich herhaaldelijk aan racisme zou hebben bezondigd. Wat een billenkletser, iedereen die nog op een beetje gezond verstand en ook nog op een beetje kritisch denkvermogen beroep kon doen, lachte zich kreupel.

Het dagblad dat nu al jaren met de ijver van een medewerker van de Spaanse inquisitie alles wat in dit land gezegd of gepubliceerd wordt zorgvuldig onder de loep neemt, om na te gaan of er toch niets in zit – dat met een goede dosis slechte wil – als racistisch kan worden geïnterpreteerd en daarna wie hier voor verantwoordelijk zou kunnen zijn meedogenloos aan het kruis probeert te nagelen, precies dat dagblad krijgt nu van hetzelfde laken een broek en dan nog niet van de eerste de beste, maar van de directie van de KVS. Die zwaar gesubsidieerde theaterzaal, die al sinds zo lang als ‘het kloppend hart’ van de progressiviteit in Brussel wordt voorgesteld en het tehuis is van die bobo’s die in politiek fatsoenlijke kringen ‘de Vlamingen van de Dansaertstraat’ worden genoemd. Geef toe dat  je dag niet meer stuk kan als je zo iets ’s morgens bij het ontbijt hebt vernomen.

Medelijden 

Maar u kunt dat weinig nobel leedvermaak (want dat is het, geef het toe), als u het hart op de rechte plaats heeft, toch nog compenseren met een beetje medelijden, wat toch iets edeler is. Ga maar eens in de schoenen van een redacteur van De Morgen staan. Je gelooft rotsvast in de zegeningen van de Multiculturele Maatschappij , in de meerwaarde van de Diversiteit en in alle andere dogma’s van de Linkse Kerk, je werkt ijverig aan de verspreiding van die Goede Boodschap en je bent meer dan trots op de krant waarvoor je werkt omdat die de Osservatore Romano van weldenkend Vlaanderen is. Zou de vloer onder je voeten niet wegzakken, als je dan plots moet vernemen dat precies dat dagblad publiekelijk van de allergrootste zonde, die van racisme, wordt beticht en dan nog door Jan Goosens, de big boss van de KVS, die in bovenvermelde Linkse Kerk over het gezag van een curiekardinaal beschikt?

En quid als je bovendien een paar dagen later via een ‘racismemanifest’  – dat in De Standaard werd gepubliceerd – moet vernemen dat diezelfde theaterbaas heel het sanhedrin heeft meegekregen dat meent het recht te hebben te bepalen wat Vlaanderen al dan niet mag denken en zeggen? Sanhedrin waaronder enkele kleppers van formaat zoals daar zijn: Anna Theresa De Keersmaeker, Tom Lanoye en Jos Geysels (u weet wel die Minister van Staat van het toch zo non-conformistische Groen). U, beste lezer, zou dan misschien nog troost kunnen vinden bij de bedenking dat die Jan Goossens van de KVS in feite niets meer dan een ’fils à papa’ is, vermits hij vader moet zeggen tegen Paul met dezelfde naam, u weet wel, de Goeroe van mei ’68 die dermate revolutionair is dat zijn vijfenzestigste verjaardag in aanwezigheid van drie voormalige Eerste Ministers en op kosten van het Ministerie van Buitenlandse Zaken in het kasteel van Hertoginnendal werd gevierd. Maar voor een echte redacteur van De Morgen zijn subversieve gedachten van die aard heus niet weggelegd en dus blijft er hem niets anders over dan bang naar de horizon te turen om na te gaan of nergens in de verte het spook van de cordon sanitaire aan het opdagen is.

Verboden te lachen in de linkse beweging

Alle gekheid op een stokje, er moeten wel wat meer ernstige bedenkingen gemaakt worden met betrekking tot dit op het eerste zicht zo komisch incident. De vaststelling bijvoorbeeld dat wij hier te maken krijgen met een fenomeen dat, alle verhoudingen in acht genomen, zich vroeg of laat in elk totalitair regime voordoet. Het wordt doorgaans  ’zuivering(en)’ genoemd en komt steeds op het volgende neer: de aan het bewind zijnde politieke fractie stelt op een zeker ogenblik vast dat ze er vooralsnog niet in geslaagd is haar visie op de maatschappij in toepassing te brengen en wijt dit aan het feit dat er zich in haar rangen mensen bevinden die er licht afwijkende meningen op na houden. Zodra het zover is, zal ze  vrij snel de betrokkenen als haar gevaarlijkste vijanden beschouwen en ze dan ook navenant behandelen. Dit laatste komt dan meestal neer op de fysieke liquidatie van die ‘ketters’, ‘anti-revolutionairen’, ‘dissidenten’, ’volksvijanden’ of hoe ze ook genoemd worden. Een aantal voorbeelden uit de geschiedenis tonen dit overduidelijk aan:

• Tijdens de eerste jaren van de Franse revolutie brachten Robespierre en zijn jacobijnen duizenden mederevolutionairen naar de guillotine waaronder de zogenaamde girondijnen die de euvele moed hadden gehad  van Frankrijk  een federale staat te willen maken.
• In de jaren 20 van de vorige eeuw liet Stalin in Rusland die medebolsjewieken die er van verdacht werden aanhangers van Trotsky te zijn naar de Goelag sturen. In 1940 slaagde hij er zelfs in deze laatste in Mexico te laten vermoorden.
• Tijdens de Spaanse Burgeroorlog werden duizenden linkse militanten uit het republikeinse kamp wegens ideologisch deviationisme door de orthodoxe kommuniten afgemaakt.
• Last but not least: de Culturele Revolutie werd in 1966 door voorzitter Mao uitgeroepen omdat een massa Chinese communisten er door hem van verdacht werden niet voldoende streng de partijrichtlijnen toe te passen. Hij liet daarom een paar miljoen mensen door zijn Rode Gardisten uitmoorden (ik wil er terloops toch op wijzen dat Paul Goossens en zijn trawanten in die tijd een ware verering voor Mao en zijn culturele revolutie koesterden. Niemand in de wereld der ‘weldenkenden’ schijnt zich dat vandaag de dag te herinneren).

Natuurlijk zitten we nog zeer ver van zulke situaties verwijderd, maar de geest die er naar kan leiden is hier wel degelijk aanwezig. Niet alleen bij Jan Goossens overigens maar ook bij de tientallen intello’s, culturo’s, journalisten en politici die bovenvermeld ‘racismemanifest’ uit De Standaard mede ondertekend hebben.

Een andere belangrijke vaststelling is dat wat als ‘racisme’ wordt bestempeld stilaan een quasi religieuze dimensie heeft gekregen. Die van een onvergefelijke zonde tegen de heersende ideologie. Wat met zich mee brengt dat net zoals bij de hekserijprocessen van de middeleeuwen wie er van beschuldigd wordt alleen maar kan vrijgesproken worden als hij kan zwart op wit kan aantonen dat dit geen steek houdt. Aangezien dit schier onmogelijk is, ligt de veroordeling al bij voorbaat vast. Het is in die omstandigheden dan ook beter je stilletjes in een hoekje weg te stoppen, in de hoop dat de bui wel voorbij zal gaan, eerder dan de aandacht op je te vestigen door verdedigingsargumenten naar voor te schuiven. Ze zijn zich hier bij De Morgen duidelijk van bewust en hebben dan ook ei zo na geen weerwerk tegen de aanval van Goossens proberen te bieden.

Een ander bewijs van de religieuze dimensie van een zaak van deze aard is het feit dat het massaal ondertekende ‘racismemanifest’ niet alleen als steun voor Goossens was bedoeld, maar ook als een protest tegen het feit dat de beschuldigingen van racisme tegenover de progressieve krant in Vlaanderen op een bulderende lach werden onthaald. De lach werkt immers relativerend en wordt bijgevolg door fundamentalistische godsdienstaanhangers en door die van totalitair ideologieën als een bijzonder gevaarlijke vijand beschouwd. Er vonden in de middeleeuwen ernstige theologische debatten plaats rond het idee of Jezus wel ooit had gelachen. Kunt u zich de Ayatollah Khomeini lachend voorstellen?

Een commerciële strategie tegen De Morgen?

Een laatste bedenking. Wolven en/of journalisten zijn meestal niet geneigd mekaar op te vreten. De aanval op De Morgen kwam nochtans voornamelijk in De Standaard aan bod. Beide dagbladen beweren tot de kwaliteitspers te behoren en azen duidelijk op hetzelfde publiek. Wie De Standaard regelmatig leest weet dat de inhoud ervan de laatste tijd sterk aan het ‘verlinksen’ is  (cfr. de campagne die hierin de laatste weken werd gevoerd tegen het latent racisme waaraan het Antwerps politiekorps zich zou bezondigen). Zou het kunnen dat dit deel uit maakt van een zorgvuldig uitgedokterde strategie om de lezers van De Morgen binnen te halen en dat de grote aandacht die in de krant uit Groot-Bijgaarden geschonken wordt aan de virulente aanvallen van Goossens tegen De Morgen hier alles mee te maken heeft?  Paul, de vader van die directeur van de KVS waarover we het daarnet nog hadden, maakte immers jarenlang deel uit van de redactie van De Standaard en verzorgt er nog steeds elke zaterdag een rubriek in die Krant.