Naar alle waarschijnlijkheid krijgt Vlaanderen een regering van N-VA en CD&V.  Dat is het eerste grote resultaat van de verkiezingen van 25 mei, en in meer dan één opzicht interessant.

Laten we er even aan herinneren, dat de N-VA bij de Vlaamse verkiezingen 31,9% haalde (+18,9%), wat 43 zetels opleverde.  CD&V verloor -2,4%, maar behield toch 20,48% en 27 zetels (een verlies van vier).  Samen hebben de twee partijen zo 70 zetels op 124, een comfortabele meerderheid.  Vlaanderen krijgt zo voor één keer waarvoor het gestemd heeft: een koers die de klassieke media nogal eens ‘centrum-rechts’ noemen.  Ik heb in gedrag en woord van CD&V nog nooit iets ‘rechts’ kunnen bespeuren, dus ik zou eerder spreken over een centrumregering.

Tenzij ze nog kunnen ‘inbreken’ via de federale regeringsvorming lijken de links-liberalen van VLD en socialisten daardoor uit te boot vallen.  Dat is zonder meer een grote verademing: de drie traditionele zuilenclans in ons land zijn gebouwd op een fijnmazig netwerk van postjes, benoemingen en voordeeltjes allerhande.  Elk verlies van macht verzwakt dat netwerk, en doet dus hopen op verdere achteruitgang van deze trado’s bij de volgende verkiezingen.  Dat is voor Vlaanderen van het grootste belang:  Vlaanderen kan enkel ordentelijk bestuurd worden indien de maffieuze kleurzuilen verder worden ontmanteld en teruggedrongen.  Zo zien we ook waar het grote gevaar van deze regering met CD&V schuilt:  in de vorige regering hielden de machtspartijen CD&V en SP.a elkaar in evenwicht én in de gaten.  De Vlaamsnationalisten, N-VA vanuit de regering en het VB vanuit de oppositie, zullen er nu over moeten waken dat via deze regering de CD&V zich niet nog dieper nestelt in allerhande intercommunales, verenigingen, studiebureau’s en instellingen rond de Vlaamse overheid.  Het waken over een ordentelijk gebruik van overheidsmiddelen en -instellingen zal een grote taak worden voor de Vlaamsnationalisten, zowel in meerderheid als oppositie: de klassieke Volksunie-benadering (‘Ja maar, wij krijgen nu eindelijk toch ook ons aandeel in de politieke benoemingen, en daarna zal het veranderen’) zou totaal onaanvaardbaar zijn en een aanfluiting van de stem voor verandering van de Vlaamse kiezer.  Men moet geen extra zetels gaan innemen in overheidsinstellingen, men moet die instellingen waar mogelijk afschaffen, desnoods inkrimpen, en maximaal onder leiding van een ambtenaar plaatsen.

Meteen moet ook gewaakt worden over de tentakels van het ACW, dat trouwens binnenkort van naam verandert, allicht om minder in de kijker te lopen en opnieuw zijn mollenwerk te verrichten.  De N-VA is terecht de kiesstrijd ingegaan met een frontale aanval op de CD&V-maffiakoepel, waarin het prima boek van N-VA Peter Dedecker ‘ARCO, een zuil van zelfbediening’ een grote rol speelde.  (Aan al wie mijn boek ‘Welkom in Vakbondistan’ las: lees ook het boek van Peter Dedecker, het is de moeite waard.)  Er kan dus niet aanvaard worden, dat het ‘nieuwe’ ACW via een regering met CD&V nog dieper doordringt in onderwijs, media, zorg, lokale besturen etc.  Er blijft daar al véél te veel geld hangen aan CD&V-filiaaltjes…

Interessante vaststelling is ook dat links opnieuw een enorme nederlaag leidt.  De klap van een SP.a die uit het stadhuis van Antwerpen werd gekegeld was al enorm, getuige de vloeiende tranen en de stroom aan zelfhulpteksten in De Standaard&De Morgen.  De klap van een SP.a die ook nog eens uit de Vlaamse regering zou worden gezet zal nog harder aankomen.  Leedvermaak na verkiezingen past niet, maar leedvermaak na dertig jaar schandalig cordon sanitaire past wél:  het zou goed zijn dat de linkse kiezer van SP.a, Groen of PVDA er eens aan herinnerd wordt dat hij in Vlaanderen tot een minderheid behoort, en dus voor vijf jaar belandt daar waar hij de rechtse nationalisten van het VB via een schandalige hetze dertig jaar lang ten onrechte gezet heeft: op het oppositiebankje.

Fijn is ook dat de splitsing van Vlaanderen en Wallonië verder gaat: de PS koos in Wallonië resoluut voor linkse partners, de N-VA en CD&V trokken daar meteen hun conclusies uit voor een centrumregering in Vlaanderen.  Dat uitgerekend de PS steeds verder stapt in een splitsingslogica is zeer verheugend.

Een belangrijke vraag als rechtse Vlaamsnationalist is nu wat deze nieuwe Vlaamse regering van N-VA en CD&V concreet gaat doen.  We kunnen alleen maar hopen, dat de Vlaamsnationalisten in de N-VA ervoor zorgen dat er deze keer eindelijk eens wat krachtigere Vlaamse accenten worden gelegd.  Van een ‘assertief beleid in de Vlaamse Rand’, zoals beloofd, was niets te merken; dat zelfs ocharme de Gordel niet kon doorgaan in Linkebeek, een gemeente waarover de Vlaamse Regering het toezicht uitoefent, was wel het absolute dieptepunt van schaapachtige lamlendigheid.  Laat staan dat er iets te merken viel van een ‘kleuren buiten de lijntjes van de Grondwet’, zoals door sommige N-VA’ers vijf jaren geleden was aangekondigd…  De geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië ging zonder bezwaren verder.  De openbare omroep VRT bleef een toonbeeld van rood-groene anti-Vlaamse mentaliteit, met het wegmoffelen van Vlaamse muziek in de nachtuitzendingen als één van de toppunten.  We weten intussen allemaal wie zich thuis voelt in de vele ‘cultuurhuizen’ die Vlaanderen ‘rijk’ is, en wie daarvan de factuur mag betalen.  Om over de stinkende mesthoopjes ‘ontwikkelingshulplobby’ en ‘integratiesector’ maar te zwijgen.  Inzake sociaal overleg wilde de Vlaamse regering enkel spreken met de drie monopoliebonden, en bv. niet met de verdienstelijke Loodsenvakbond, ook al is die zéér representatief voor het personeel.  En dat de N-VA geen VB is kan aanvaard worden, maar is het nu echt een goed idee alle erediensten met Vlaams belastinggeld te betoelagen, waardoor er moskeeën en minaretten met ons belastinggeld gebouwd worden?   Laten we dus maar de inhoud van een Vlaams regeerakkoord afwachten om te zien of er vanuit rechts-nationaal oogpunt reden tot optimisme is.

Over het VB gesproken, dat staat voor de enorme uitdaging om tegen een N-VA/CD&V-regering, die scherp onder vuur zal genomen worden door een links front, toch een geloofwaardig oppositieprofiel aan te nemen.  De situatie in Antwerpen bewijst hoe moeilijk dat is: Schieten op al wat beweegt werkt niet meer, er zullen keuzes moeten gemaakt worden.  Die keuzes moeten passen in het einddoel: de partij op alle bestuursniveau’s democratiseren en heractiveren, de communicatie eigentijds maken, het duffe parlementarisme afschudden en opnieuw rebels worden, om zo opnieuw een geloofwaardig Vlaamsnationaal en rechts profiel te krijgen.  Is dat nog mogelijk?  De recentste publieke uitspraken van kopstukken doen het ergste vrezen, maar de voorzittersverkiezingen van oktober zijn allicht de laatste kans op een heropstanding.