De top drie van de groepen die traditionele Ierse volksmuziek brengen bestaat waarschijnlijk in dalende volgorde uit The Dubliners, the Chieftains en the Wolfe Tones. De Dubliners in Vlaanderen voorstellen is totaal overbodig, iedereen heeft er al van gehoord. Ze zijn bovendien bij ons, net als in vele andere landen, zeer vaak komen optreden.

Ook the Chieftains zijn zeer bekend, onder meer omwille van het purisme van hun muziek. Ze maken principieel gebruik van oude traditionele instrumenten, waaronder fluiten die uit beenderen van dieren zijn gemaakt. Door de jaren heen verzorgden ze ook de muzikale begeleiding van een aantal bekende films waaronder Tristan and Isolde met Richard Burton, de nog steeds zeer geapprecieerde Rob Roy en de onvergetelijke Bary Lindon van Kubrick.

The Chieftains zijn er tenslotte ook in geslaagd een bijzonder reputatie te halen door CD’s uit te geven waarop ze, samen met popartiesten van wereldniveau, traditionele Ierse muziek brengen. Geen betere uitvoering van het prachtige nationalistische The Foggy dew dan deze gezongen door Sinead O’ Connor met hun begeleiding op de achtergrond. Hun sterk ritmische The Rocky Road To Dublin samen met The Rolling Stones is ook het beluisteren meer dan waard.

De Wolf Tones zijn misschien bij het grotere publiek iets minder gekend, ze zijn het des te meer bij de echte Ierland freaks. De groep viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag en zette in dit verband onder meer een Paasconcert in Dublin op het getouw Een goede reden om met enkele overtuigde Vlamingen, waaronder enkele Rechts Actueel-redactieleden het betrokken weekend in de Ierse hoofdstad door te brengen.

Na onze Paasplicht te hebben vervuld, ik bedoel verschillende herdenkingsoptochten van de opstand van 1916 te hebben bijgewoond, trokken we op Paasmaandag naar de zaal waar de muziekavond zou plaats vinden. De Wolfe Tones, die in rebelsongs gespecialiseerd zijn, hadden niet toevallig Easter Rising 1916 als concertthema gekozen. Vanzelfsprekend zat de zaal vol Ieren die voor een groot deelt shirts, mutsen, sjaals, hoofdbanden enzoverder met nationalistische leuzen droegen. Wat vooral opviel was het grote aantal Easter llies. Het is namelijk zo dat, als reactie op de red poppies die de Britten rond 11 november op hun jas spelden, de Ierse nationalisten met Pasen een  paaslelie dragen.

Het voorprogramma werd verzorgd door  een zeer behoorlijke maar voor mij onbekende groep, die er uitstekend in slaagde de zaal op temperatuur te brengen. Liederen zoals The Fields Of Athenry, Dirty Old Town en The Town That I loved So Well werden door gans de zaal  mee gezongen. Toen de Wolfe Tones aan de beurt waren, sloeg de vlam onmiddellijk in de pan met hun openingslied: het zeer populaire Were On The One Road waarin de eenheid van gans het Ierse eiland op assertieve wijze wordt beleden.

De rode draad van de avond was de weg die door de geschiedenis van de negentiende eeuw naar de Paasopstand heeft geleid. De start: een lied ter ere van man die ze als peter van hun band aangeduid hebben, Theobald Wolf Tone, een protestant die leider was van de anti-Britse opstand van 1798 en daarom door de Engelsen werd terechtgesteld. Er werd verder gegaan rmet Robert Emmet, ook een protestant, die aan het hoofd heeft gestaan van de opstand van 1803 en daarom het zelfde lot als Tone heeft ondergaan. Nogal wiedes dat daarop een lied volgde dat hulde bracht aan al de protestanten die hun leven voor de Ierse zaak hebben gegeven.

Vanzelfsprekend werd ook naar de grote hongersnood en naar de acties van de Fenians verwezen. Het is dit jaar de honderdste verjaardag van de stichting van de Cumann Na Mban, die oorspronkelijk de vrouwenafdeling van het IRA was, maar nu die functie bij Sinn Féin vervult. Het wed dan ook passend gevonden Women Of Ireland te zingen. In de tweede helft was het publiek niet meer te houden bij liederen zoals het zeer gevoelige Only Our Rivers Run Free, het uitdagende Come Out Ye Black And Tans en The Boys Of The Old Brigade, de officieuse mars van het IRA. De apotheose kwam met A Nation Once Again en uiteraard het nationaal lied Amhran Na Bhfian (in het Engels: The Soldier’s Song). Een laatste pint Guinness en de avond was voorbij…, maar verdomd niet vergeten!