Het is de goede gewoonte om elkaar op oudejaarsnacht de hand te schudden, een borreltje te nemen en met elkaar het nieuwe jaar in te luiden. In vele steden doet men dit ook in de publieke ruimte, liefst nog op een monumentale plek die tot de verbeelding spreekt. Het is wellicht voortkomend uit de menselijke behoefte om zich met de gemeenschap te verbroederen en meer nog dan met de familie voort te stappen richting een nieuw punt in het leven. Mensen doen dit ook omdat ze iets gemeen hebben, samen naar voren willen, denken met elkaar een toekomst te zien. Met die achtergrond moet het dan ook om mensen gaan die wel zaken met elkaar delen, meer dan enkel de juridische handeling van een kaartje waarop een land staat aangegeven. Dat personen dus dezelfde normen en waarden, cultuur en dergelijke belangrijke zaken met elkaar overeenkomen.

Wie zich vandaag de dag dan op oudejaarsavond in de binnenstad van Parijs begeeft om naar zoiets op zoek te gaan, om zich dan als franskundige Europeaan te mengen en te genieten van een ‘samen op weg’ met de Parijzenaars, komt bedrogen uit. De Fransen zijn in grote mate uit de publieke ruimte verdwenen, zij vieren deze overgang op besloten feesten, en de straat is overgenomen door Afrikanen. Maar dat is niet alles, er hangt daar een uitermate grimmige sfeer van anonieme mensen die blijkbaar geen enkele zin hebben daar met elkaar te zijn. Wanneer het Nieuwjaar wordt ingeluid zijn er groepjes die juichen en feesten, maar is er totaal geen eenheid, dus geen gezamenlijk gevoel.

Later op de avond wordt meer duidelijk wanneer je gaat wandelen over de straten, als talloze groepen, in de samenstelling van rondom de 10 personen én van Afrikaanse afkomst, intimiderend en luidruchtig de publieke ruimte bevolken. Ze trachten politieagenten te provoceren, ze haken de aanwezige vrouwen aan en proberen ruzie te zoeken met de andere aanwezige personen. Uiteraard juist wanneer deze evenals het merendeel van de aanwezige agenten van Europese afkomst zijn. De cijfers van de Franse overheid van de Oud-Nieuwjaar viering waren niet mild. 3 doden door messteken, 5 politieagenten verwond, 322 arrestaties en 1067 auto’s in vlammen opgegaan. De Minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls was uiteraard positief over deze cijfers, met als reden dat deze lager waren dan het voorgaande jaar. Echter aan deze cijfers valt het nodige af te dingen. Al snel verschenen er berichten op de sociale media waarbij te zien was dat een viertal naast elkaar geparkeerde en vernielde auto’s ook gewoon als 1 auto werden geteld.

Maar is het bij ons wel zoveel anders? Men telde in Nederland maar liefst 8400 incidenten. In Gouda, Schiedam en Rotterdam moesten politieagenten opdraven om ambulancepersoneel te beschermen. In de andere regeringstad Den Haag zijn er volgens de officiële cijfers 38 auto’s afgebrand. Het is zeker veel minder dan in Parijs, maar het is langzaam een Europese trend aan het worden om andermans wagens in de fik te steken. In Den Haag zijn het uiteraard ook de immigratiewijken waar de auto’s in brand gaan. De wijk Transvaalkwartier was dit jaar koploper, een wijk waar het procent Europeanen zo rond de 15 slingert. De lokale televisie sprak over de afgebrande auto van ene Harry, dus men weet ook blijkbaar heel goed welke auto’s men in brand dient te steken. Elders in de stad zoals in Nederlandse wijken als Duindorp/Scheveningen maakte men samen een groot vuur en waren er nauwelijks problemen.

De jaarwisseling heeft ons van Parijs tot en Den Haag weer helemaal teruggebracht naar de werkelijkheid aangaande de onstabiele maatschappijen waarin we ons begeven.  Gemeenschap brengt orde, multiculturaliteit brengt wanorde.