Voorlopig het laatste artikel naar aanleiding van de dood van Nelson Mandela. Het is goed mogelijk dat een aantal zaken elkaar overlappen in de verschillende artikels die net verschenen, of een aantal zaken die twee of drie keer vermeld worden. De auteurs wisten dan ook niets af van elkaars artikels en dat toont aan dat er genoeg te schrijven valt over deze man die de hele wereld vandaag negatief of positief beroert. Onderstaande tekst komt van Stijn Hiers, voormalige praeses van NSV!-Leuven.

Het leven van Nelson Mandela leest in de kritiekloze pers als een ware hagiografie. De Held des Vaderlands, de Redder der Democratie, de Grote Verzoener. De mirakels werden hem reeds bij leven toegeschreven; hij hoefde enkel nog maar het tijdige voor het eeuwige te verwisselen om heilig verklaard te worden.  Zelfs de antiklerikale kliek bij de VRT en de Morgen kunnen bij zoveel heiligheid niet anders, dan devoot op de knieën te vallen en te bidden voor het zielenheil van Sint Nelson. Wel ja: over de doden niets dan goed. Maar een kritische kanttekening bij het overlijden van de gewezen communistische terroristenleider die Mandela wel degelijk was, zou zeker op zijn plaats zijn geweest.

De ANC-Gulags

Na de machtsovername door het ANC werd in Zuid-Afrika de zogenaamde Waarheidscommissie boven de doopvont gehouden. Doel van de Commissie was uiteraard het bestendigen van het verhaaltje van de Slechte Blanken versus de Goede Zwarten. Maar de Commissie bracht wel wat meer dan dat aan het licht. Onder meer het bestaan van de Gulags in Noord-Angola, waar het ANC eigen kaderleden opsloot en folterde, omdat ze niet akkoord gingen met de terroristische campagnes van het ANC. ANC-verantwoordelijken konden niet anders dan het bestaan van de ‘heropvoedingskampen’ in de jaren 1980 bevestigen, en moesten toegeven dat er inderdaad brutaal geweld werd toegepast, waarbij heel wat gedetineerden het leven bij lieten. De ANC-top – waaronder Mandela – was hiervan wel degelijk op de hoogte, zo blijkt uit een intern ANC-document waarin 17 overlevenden van de ANC-kampen hun verhaal doen.

“Het ANC schendde systematisch haar eigen regels, met het toepassen van extreem psychisch en lichamelijk geweld” staat te lezen in het rapport. Eén gedetineerde die het kamp overleefde schreef hier zelfs een boek over, waarin hij de kampen vergelijkt met “een scène uit (de film) Spartacus”.

Het rapport, dat werd opgesteld door twee ANC-officials en een onafhankelijke advocaat, noemt geen namen; maar het is alom geweten dat ANC-activist Chris Hani één van de hoofdverantwoordelijken was. Zelfs wijlen Joe Slovo – een in Lithouwen geboren KGB-kolonel die in de jaren 1980 en begin jaren 1990 leider was van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij gaf toe dat in de ANC-‘heropvoedings’kampen heel wat mensen het leven lieten.

Wat heeft dit nu te maken met Mandela? Mandela zelf gaf toe dat er in de ANC-kampen gefolterd en gemoord werd. Meer nog: het gebruik was wijdverspreid, en beperkte zich niet tot Angola, maar er waren ook kampen in Oeganda en Tanzania. Maar Mandela heeft steeds geweigerd zich te verontschuldigen voor de grove schendingen van de mensenrechten tijdens de ANC-terreurcampagne.

Toen het rapport boven water kwam, was dit een serieuze blamage voor het ANC, maaar ook voor het kritiekloze westen dat het ANC voorstelde als dé democratische machtsfactor bij uitstek in Zuid-Afrika.  Democratisch? Gewezen slachtoffers – zwarten! – van de ANC-kampen verklaarden in het rapport dat ze werden opgesloten en gefolterd omdat ze zich niet akkoord konden verklaren met de marxistische ideologie van het ANC, en omdat ze weigerden de burgerbevolking te treffen met bomaanslagen. ANC’ers die aangaven de beweging te willen verlaten werden eveneens opgesloten, beschuldigd van verraad en spionage.  Kortom: het ANC gedroeg zich als een extreem gevaarlijke sekte, met Mandela als sekteleider.

In het bewuste rapport lezen we: “het ergste ging het er aan toe in Kamp Quatro in Angola, waar bewakers en medisch personeel zeer vijandig waren.  De gedetineerden, of ze nu ‘veroordeeld’ waren of niet, werden vernederd en mishandeld, vaak met extreme brutaliteit. Gevangenen werden gedwongen om door nesten vol rode mieren te kruipen; ze werden in greppels gesmeten waar ze dan moesten uitkruipen terwijl de bewakers allerhande vuiligheid over hen lieten uitstorten.  Anderen werd voedsel, water en medische verzorging ontzegd.  Een andere gevangene werd kokend water over het hoofd gegoten, waarna hij regelmatig met zijn hoofd tegen een boomstam werd geschuurd, om te voorkomen dat de wonden zouden helen.  Gevangen werden geslagen om bekentenissen af te dwingen. Gevangenen werden door een vuurpeloton geëxecuteerd omdat ze ‘opstandig’ waren, of werden doodgeslagen voor inbreuken op de militaire kampdiscipline; of ze stierven aan malaria en andere ziekten. Vanaf de late jaren 1970 tot 1991 werden mensen op beschuldiging van spionage tot 8 jaar lang opgesloten zonder enige vorm van proces, en gefolterd om bekentenissen los te krijgen, en geslagen met stokken en kabels.”

Ironisch…in diezelfde periode beschuldigde het ANC de Zuid-Afrikaanse overheid er van om zwarte militanten te folteren…

Het rapport haat verder: “Voor het overgrote deel van de jaren 1980 bestond er een situatie van buitensporig machtsmisbruik zonder enige verantwoording in de kampen. Die problemen ontstonden na de zwarte studentenopstand van 1976 in Soweto, waardoor er een vloedgolf aan nieuwe rekruten zich meldde in de trainingskampen (van het ANC). Velen onder hen waren ongeletterd en onopgevoed, klaar om te vechten, en onder invloed van drank en drugs. Het ANC gaf haar veiligheidsdienst ‘Mbokodo’ ongelimiteerde bevoegdheden om de nieuwe rekruten na te trekken, berechten en bestraffen.”

Uit het rapport bleek ook dat heel wat van de verantwoordelijken hiervoor ook na de machtsovername door het ANC hoge posities binnen de partij bleven bekleden, maar weigerde hun namen vrij te geven.  Twee namen werden echter wél genoemd: Joe Modise – gewezen leider van de militaire vleugel van het ANC – en…Jacob Zuma. Geen van hen werd echter ooit voor het gerecht gebracht om zich te verantwoorden voor hun misdaden tegen de menselijkheid.

Modise werd bijvoorbeeld geciteerd als deelnemer van een ANC-commando dat in 1981 Dumisani Khosa arresteerde. Khosa was een vroeger medewerker van een ondergronds ANC-radiostation. Hij werd opgepakt omdat hij het had aangedurfd te klagen over nepotisme en over sexuele intimidaties bij het ANC. Khosa werd – volgens het rapport – geslagen tot hij bloed urineerde. Dan werd hij naar Kamp Quatro in Angola gebracht, waar hij meer dan drie jaar lang werd vast gehouden. Ok één van Mandela’s lijfwachten wordt in dit rapport genoemd.

De Zaak Ami Biehl

Begin jaren 1990 kwam de blanke Californische studente Amy Biehl naar Zuid-Afrika om er te werken met de zwarten, en om hen voor te bereiden op de verkiezingen van 1994. Het was één van die typische naïeve blanke wichten die naar Zuid-Afrika trok om er het ‘perfide apartheidsregime’ aan te klagen. Ze ging in een zwarte township wonen, en had regelmatig contact met marxistische ANC-kaders.  Als blanke viel ze echter nogal op in de townships, en in august 1993 stuiite ze op een horde dolgedraaide zwarte jongeren die er manifesteerden en er communistische en racistische slogans scandeerden als ‘One Boer, One Bullet’. Biehl werd meermaals gestoken met een mes, en haar hoofd werd letterlijk in stukken geslagen met stenen.

Tijdens de zittingen van de Waarheidscommissie getuigden enkele van haar aanvallers over hun moord. Drie van de vier jongeren die getuigden, gaven uiteindelijk ook toe deel te hebben genomen aan de lynchpartij. Een vierde, Vusumzi Ntamo, gaf toe stenen naar haar hoofd te hebben gegooid, terwijl ze reeds stervend in de straten van de township net buiten Kaapstad lag. De vier verklaarden dat hun moord niet ‘crimineel’ maar ‘politiek’ was ingegeven.  Biehl’s ouders peter en Linda verschenen ook voor de Waarheidscommissie, waar ze – geloof het of niet – de moordenaars van hun dochter een hand gaven, ze een gedicht voorlazen, en ze zelfs omhelsden.

De nuttige idioten van de revolutie, zo zou Lenin ze genoemd hebben.

Kill the Boer

Ook na zijn vrijlating heeft Nobelprijswinnaar Mandela nooit afstand genomen van het extreme geweld van zijn ANC. Integendeel: wie wat zoekt op Youtube vindt gemakkelijk beelden van Sint Nelson die allerhande liederen zingt waarin wordt opgeroepen om zoveel mogelijk blanken te vermoorden.  Zo onde rmeer de “axe song” over het afhakken van de hoofden van blanken. Of het lied “Kill the Boers”. Wanneer enkele jaren gelden enkele Afrikaners trachtten dit lied te verbieden – wegens racistisch en oproepend tot moord – werd dit door de rechtbank afgewezen met als argument dat het lied behoorde tot ‘de ANC-traditie’.  Mag het dan ook verbazen dat sedert het einde van de ‘apartheid’ de ANC’ers van Nobelprijswinnaar Mandela reeds vele duizenden blanke ‘boers’ hebben vermoord?

Halsbandmoorden

En dan zijn er nog de halsbandmoorden. Met de term halsbandmoord wordt een vorm van lynchen aangeduid die in Zuid-Afrika in de jaren tachtig veel voorkwam. Hierbij kreeg het slachtoffer een autoband gevuld met brandstof om zijn nek en werd vervolgens in brand gestoken. Het slachtoffer stierf een pijnlijke dood, die soms pas na 20 minuten intrad. De eerste bekende halsbandmoord vond plaats in 1985 toen aanhangers van het ANC een van collaboratie verdachte man op deze manier vermoordden . Officieel wees het ANC de halsbandmoorden wel af, maar Winnie Mandela keurde de praktijk bij een toespraak in 1986 goed: “Wij hebben geen geweren. Wij hebben alleen stenen, doosjes met lucifers en benzine. Samen, hand in hand, met onze lucifers en onze halsbanden zullen we ons land bevrijden”.  Tijdens de zittingen van de Zuid-Afrikaanse Waarheids- en Verzoeningscommissie zijn de halsbandmoorden veroordeeld als mensenrechtenschending; maar uiteraard werd opnieuw geen enkel prominent lid van de  terreurgroep ANC hier voor veroordeeld.

Ja, over de doden niets dan goed. Maar laat me toe geen traan te laten voor het overlijden van deze overal ter wereld opgehemelde terrorist, moordenaar en bendeleider.