Nelson Mandela – Anti-blank racisme

Vandaag op Rechts Actueel dat beetje tegengewicht dat de wereld kan gebruiken bij de verheerlijking van Nelson Mandela door de reguliere media, nu hij voorgoed is heengegaan. Geen haatartikels van bedenkelijk allooi, geen gezever, doch ook geen gratuite excuses. Daar zorgt de N-VA wel voor met hun persmededeling als was Mandela van een “bijna bovenmenselijke aard”. Gewoon de feiten op een rijtje. Je hebt even tijd nodig om alle artikels gelezen te krijgen, maar ze zijn dan ook meer dan de moeite waard om te doorworstelen.

HISTORIEK

De Nederlanders zetten voet op de Kaap in de 17de eeuw. Buiten zeer beperkte aantallen Bosjesmannen of Khoisan troffen ze geen in-heemse stammen aan. Deze Khoisan waren nomadische jagers-verzamelaars. Voor de aankomst der Europeanen migreerden verschillende Bantoe-volkeren (Zulu, Xho-sa, Ndebele, Swazi, Sotho) in de periode 1000-1500 AD reeds naar het noorden van Suid-Afrika en de kustgebieden aan de Indische oceaan. Dit waren net zoals de Europeanen sedentaire volkeren. De Nederlanders trokken in de 19de eeuw uit onmin met de Britten landinwaarts (de „Groote Trek‟) en stootten op de Bantoe-volkeren, die onderworpen of verdreven werden, zoals deze Bantoe-volkeren zelf met de Khoisan gedaan hadden. Nil nove sub sole, zo loopt de stroom der volkeren. Het Boerevolk legde zich toe op de agrarische nijverheid, terwijl de Britten eerder handel bedreven. Nadat goud en diamant ontdekt werden in de onafhankelijke Boerenrepublieken, voerden de Britten twee oorlogen om dit gebied in te lijven. Tenslotte werd met de Unie van Suid-Afrika in 1910 een onafhankelijke staat opgericht.

DEMOGRAFIE

De bevolkingstelling van 1904 leert ons dat de bevolking op een totaal van 5,1 miljoen inwoners bestond uit 65% negers, 25% blanken, 8% Aziaten en 2% mensen van gemengde afkomst. De bevolkingssamenstelling anno 2007 bestaat op een totaal van 48 miljoen inwoners (exclusief naar schatting 3-4 miljoen illegale zwarten) uit 80% negers, 9% blanken, 9% mensen van gemengde afkomst en 2% Aziaten. In absolute cijfers heeft de zwarte bevolking zich vermenigvuldigd met een factor 11, de blanke met een factor 4, de gemengde afkomst met een factor 10 en de Aziaten met een factor 8. Deze demografische transitie is voornamelijk te wijten aan hogere geboortecijfers en aan immigratie.

EUROPESE HEGEMONIE

Suid-Afrika werd natuurlijk gesticht als natie onder Europese hegemonie. De Europeanen hadden het land gecultiveerd, geciviliseerd en opgericht tout court. Maar ook de demografie kon dit legitimeren. Ten eerste maakten blanken een kwart uit van de bevolking, ten tweede was er een multi-etnische samenstelling en ten derde bestonden de zwarten uit een diversiteit aan stammen, geen eenheid. Dit laatste kan natuurlijk ook gezegd worden over de Europeanen die grosso modo uit de Afrikaanstalige Boeren en de Engelstalige Angelsaksen bestond. Door de grotere context (British Commonwealth), de minderheidspositie, de convergentie tussen beide etnisch-culturele afkomsten, de gezamenlijke hegemonie en de gemeenschappelijke belangen tout court, wordt dit onderscheid echter geminimaliseerd, wat bij de zwarten niet het geval was.

Toch kregen ook de zwarten hun plaats in Suid-Afrika. Al in 1913 verscheen de Naturellegrondwet of Natives land act, die 7% van het grondgebied toewees aan de zwarte bevolking. Zoals uit de voorgaande beknopte demografische langetermijnevolutie blijkt, kreeg Suid-Afrika te maken met een grote immigratie en dus een verdere demografische minorisering van de Europeanen. Dit plaatste de Europese hegemonie nog meer onder druk, waardoor bij de verkiezingen van 1948 de Nasionale Party van Malan opkwam met een programma van Apartheid en gescheiden ontwikkeling. Dit was niets anders dan een poging om de druk op de Europese hegemonie te verminderen: door gescheiden ontwikkeling een grotere plaats geven aan de andere bevolkingsgroepen in Suid-Afrika om zich te ont-plooien en zo de Europese hegemonie over het ganse territorium behouden. Dit beleid kreeg de volgende decennia, niet toevallig simultaan met een steeds grotere immigratie en minorisering van de Europeanen, steeds meer vorm met de radicale Thuislandenpolitiek.

Al in 1951 werd met de Bantu Authorities Act 13% van het territorium toegewezen aan de Bantoes. De rest van het land behoorde aan de Europeanen. De Bantu Self-Government Act uit 1959 wou een gescheiden ontwikkeling bewerkstelligen door de thuislanden een zeer belangrijke mate van zelfbestuur te gunnen. In 1970 werd dit proces voltooid met de wet op Burgerskap van Bantoethuislanden waardoor elke zwarte niet langer staatsburger van Suid-Afrika was, maar wel van één van de thuislanden. Transkei werd onafhankelijk in 1970, Bophuthatswana in 1977, Venda in 1979, Ciskei in 1981. Gazankulu, Kangwane, Kwandebele, Kwazulu, Lebowa en Qwaqwa kregen zelfbestuur. Dit zorgde ervoor dat zwarten zelfbestuur tot totale onafhankelijkheid verkregen en niet langer burger waren van Suid-Afrika. Dit veranderde Suid-Afrika in een lappendeken aan onafhankelijke en semi-onafhankelijke staten.

Veel belangrijker is het motief hierachter: het herbevestigen van de Europese hegemonie in Suid-Afrika. Of zoals minister Connie Mulder het in de Kamer van volksvertegenwoordigers uitdrukte op 7 februari 1978: “If our policy is taken to its logical conclusion as far as the black people are concerned, there will be not one black man with South-African citizenship (…) and there will no longer be an obligation on this parliament to accomodate these people politically.” Uiteindelijk leefde 55% van de Suid-Afrikaanse bevolking op het territorium van de thuislanden. Omdat de Suid-Afrikaanse (blanke) economie grote aantallen (zwarte) werkkrachten nodig had, bleven aanzienlijke aantallen zwarten buiten de thuislanden leven in de townships rond de industriegebieden. Een tikkende tijdbom zoals later zou blijken.

EINDE VAN DE APARTHEID

Congruent met de thuislandenpolitiek ontstond ook bij de Europese bevolking – en bij de Afrikaners in het bijzonder – van-af de jaren 1970 de idee van een thuisland voor de Europeanen, de zogenaamde Boerestaat. Het grotere beeld van Suid-Afrika zou dan bestaan uit een federale of confederale statenbond van onderscheiden socio-cultureel-etnische gemeenschappen die naast elkaar, maar samen met elkaar leefden. Gedurende gans de jaren 1980 tot het einde van de apartheid en van de Europese hegemonie in 1994 was deze Boerestaat-gedachte en niet de apartheid de werkelijke inzet van het debat over de toekomst van Suid-Afrika. Afrika is, net zoals Latijns- en Zuid-Amerika, gedurende de ganse Koude Oorlog een strijdtoneel geweest tussen het vrije Westen en het communistisch Oostblok. Zo ook in het geostrategisch bijzonder belangrijk Suid-Afrika, waar het Westerse apartheidsregime tegenover het marxistisch ANC stond. Met de implosie van het communisme in de jaren 1989-1991 viel het marxistisch gevaar weg en was het lot van het apartheidsregime bezegeld. In een demografische context waar Europeanen totaal geminoriseerd waren, was ook hun politiek lot bezegeld. Er kwam geen Boerestaat noch enige andere regeling voor de Europese minderheid en de thuislanden werden afgeschaft. Suid-Afrika werd hersticht als multi-etnische, multi-culturele eenheidsstaat onder … zwarte Bantoe-hegemonie. Het ANC bestuurt het land sinds 1994 met een absolute meerderheid.

14 JAAR ANC

Hoewel er videobeelden bestaan van Nelson Mandela van net na zijn vrijlating in 1992 waarop hij liederen zingt die oproepen tot het uitmoorden van blanken (“Kill the Boer”), moet het gezegd worden dat de man verdienstelijke pogingen deed tot verzoening tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Hij is echter net 90 jaar geworden en kan buiten een moreel gewicht nog maar weinig in de schaal leggen.

Niettegenstaande de massale internationale steun is de balans na 14 jaar zwart bestuur ronduit negatief, niet in het minst voor de Europeanen, maar ook voor de zwarten. Een korte bloemlezing: om iets te doen aan de sociaal-economische deprivatie van de zwarte bevolking werd een systeem van positieve discriminatie ingesteld waardoor zowel de overheid als de private sector verplicht werden zwarten tewerk te stellen. Dit gold niet enkel bij nieuwe aanwervingen, maar ook voor bestaande werknemers. Zo werden blanken ontslagen en vervangen door zwarten. Door onder andere de lagere scholing van zwarten kwamen dezen terecht op functies waar ze niet voor geschikt waren. Dit leidde tot ronduit hallucinante taferelen. Zo werden blanke mijningenieurs ontslagen en vervangen door zwarten zonder ingenieursdiploma, die in sommige gevallen zelfs analfabeet waren. De economische gevolgen laten zich natuurlijk voelen, terwijl ook de elektriciteit met de regelmaat van de klok uitvalt in grote steden zoals Kaapstad. De ambtenarij, en vooral het leger, de politie en de rechterlijke macht werden haast volledig gezuiverd van blanken, zeker in kader- en topfuncties. Na decennialange politieke en militaire strijd vonden ook veel ANC‟ers dat het tijd was om de beloning in ontvangst te nemen. Een wild om-zich-heen-grijpende corruptie en nepotisme maakte zich meester van het land. De economische discriminatie der blanken heeft twee gevolgen: 25% der blanken of één miljoen mensen, voornamelijk uit de leeftijdscategorie 20-40 jaar (jonge gezinnen dus) zijn sinds 1995 het land ontvlucht. Diegenen die bleven, verhuisden voornamelijk naar de Noordkaap, een dunbevolkt semi-woestijngebied. De inkomensongelijkheid tussen blank en zwart werd er enkel maar groter door: zonder werk waren de blanken namelijk verplicht ofwel te emigreren ofwel een eigen zaak te beginnen. Wat ze ook met veel succes deden. In 1995 verdiende het gemiddeld blank gezin viermaal zoveel als het gemiddeld zwart gezin. In 2000 was dat al gemiddeld zes maal zoveel. Op de Human Development Index scoort Suid-Afrika op de 95ste plaats in 1995. Merk op dat mocht zwart-Suid-Afrika apart in de index geplaatst worden in 1995, men toen zou uitgekomen zijn op de 128ste plaats. Gans Suid-Afrika is heden al afgegleden tot de 121ste plaats …

Maar ook cultureel werd het verleden uitgewist. De ANC-regering begon met een culturele strijd tegen het Afrikaans, wat gezien werd als de taal van de apartapartheid: steden veranderden van naam, het onderwijzen van de taal werd niet meer gesubsidieerd, Afrikanermonumenten werden niet langer onderhouden enzovoort. Het ANC had de bouw van honderddui-zenden huizen beloofd om de zwarten in de townships een beter onderkomen te geven, maar daar kwam niet veel van in huis. Meer zelfs, tijdens de apartheid werden kwantitatief méér en kwalitatief betere huizen gebouwd voor de zwarten. De desintegratie van Suid-Afrika is in het bijzonder te merken aan de explosief gestegen criminaliteit. We vergelijken enkele cijfers met een willekeurig land: Hongarije. Suid-Afrika telt jaarlijks 59 moorden per 100.000 inwoners (of 25.000 moorden per jaar in totaal). In Hongarije is dit 4 moorden op 100.000 inwoners. In Suid-Afrika vinden jaarlijks 208 diefstallen en overvallen per 100.000 inwoners plaats, tegenover 30 in Hongarije. Inzake moord en overvallen staat Suid-Afrika wereldwijd op de tweede plaats, terwijl het land tevens wereldkampioen in het aantal verkrachtingen is met 119,5 verkrachtingen op 100.000 inwoners, wat in Hongarije slechts 5,8 per 100.000 inwoners is. Maar liefst 20% (!) der mensen tussen 15 en 49 jaar is HIV-besmet. (blanke) Wetenschappers die in de jaren ‟90 waarschuwden voor een aidsepidemie onder zwarten werden als „racisten‟ gestigmatiseerd. AIDS was volgens het ANC immers een ziekte veroorzaakt door armoede, niet door seksuele daden. De parallellen met Zimbabwe zijn onvoorstel-baar treffend. Zo worden blanke boeren net als in Zimbabwe van hun land verjaagd, als ze er al heelhuids vanaf komen. Van de 80.000 boeren zijn er nog slechts 30.000 over. 1.360 (blanke) Boeren werden door (zwarte) overvallers afgemaakt op hun boerderij, de zogeheten „plaasmoorde‟. Dit hallucinant cijfer deed Interpol laconiek besluiten dat de boerenstiel in Suid-Afrika het gevaarlijkste beroep ter wereld is. De overheid treedt niet op, waardoor de boeren burgerwachten op-zetten. Hierop perkte de overheid het wapenbezit in. Kwestie van de boeren helemaal onverdedigd te laten? En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan …

REGENBOOGMYTHE

De officiële, politiek-correcte versie van de recente Suid-Afrikaanse geschiedenis is er één van een (blank) racistisch en onrechtvaardig regime dat bestreden werd door (zwarte) vreedzame, verdraagzame en democratische vrijheidsstrijders. De Apartheid werd in 1995 afgeschaft door vrije verkiezingen en de oprichting van een multiculturele regenboognatie waar elkeen, ongeacht huidskleur, geloofsovertuiging of ander onderscheid zijn plaats in had. En ze leefden nog lang en gelukkig en dansten hand in hand zingend rond de wereldbol. Sprookjes eindigen zo om het slapengaan niet te verstoren. Het echte verhaal van het nieuwe Suid-Afrika is er echter een van corruptie, misdaad, moord, verkrachting, (anti-blank) racisme, AIDS, werkloosheid en armoede, wat meer en meer tot een nachtmerrie voor zijn inwoners leidt. Van het welvarendste land in Afrika evolueerde het land naar iets wat we niet anders dan als een geürbaniseerde jungle kunnen omschrijven. De blanke bevolking vlucht massaal weg: naar streken in Suid-Afrika die haast onbewoond zijn aan de Westkaap, naar het buitenland en naar zogenaamde gated communities: ommuurde wijken waar men door private beveiliging beschermd wordt. Mad Max wordt werkelijkheid?

Tibet, de Indianen, de allochtone gemeenschappen in Europese landen, … geen minderheid of de „internationale gemeenschap‟ ijvert voor haar rechten. Waarom sluit ze echter haar ogen voor het anti-blank racistisch beleid in Zimbabwe en Suid-Afrika dat het falen van de overheid verhaalt op haat jegens een etnische minderheid? Is een blanke gediscrimineerde minder waard dan een zwarte gediscrimineerde? Ondertussen blijft de zwarte massa-immigratie voortduren, mede door de instabiliteit in Zimbabwe.

In mei 2008 werd ook de laatste Suid-Afrikaanse mythe doorprikt toen ons afgrijselijke beelden bereikten van rassenrellen … tussen zwarten onderling. Immigranten uit voornamelijk Zimbabwe, Mozambique en Congo werden letterlijk gelyncht door autochtone zwarte bendes die de hoge werkloosheid verhaalden op de immigranten.

Migratie is natuurlijk van alle tijden, maar mensen zijn geen cijfers, machines of louter de productiefactor arbeid. Zij zijn daarentegen wel sociaal-culturele en specifieke wezens. Migratie kent een kwalitatieve – hoe dicht staat men etnisch-cultureel bij de ontvangende gemeenschap – en kwantitatieve parameter – hoe omvangrijk is de immigratie. Hoe kwalitatief gelijkender, hoe grotere groepen men kan ontvangen; mutatis mutandis, hoe kleinere groepen. Versterkende factoren zoals sociaal-economische deprivatie, religieuze onderscheiden enzovoort kunnen gewelddadige botsingen uitlokken.

De Suid-Afrikaanse casus leert ons dat onderscheiden volks- en cultuurgemeenschappen best in etnisch-cultureel zo homogeen mogelijke entiteiten leven. Zowel de Apartheid als de Regenboognatie tonen finaal de correctheid van deze vaststelling aan. Laten we alvast dit in het achterhoofd houden als we de demografische transitie van Europa (verouderende inkrimpende bevolking) met deze van de rest van de wereld (verjongende expanderende bevolking) in relatie brengen.