Nu onze (???) nieuwe koning en zijn glim (of slim?) lachende majesteit zijn onderdanen in alle provinciehoofdsteden des lands per se een hart onder de toegesnoerde riem denkt te moeten komen steken, kan het misschien geen kwaad eens een lepel herinneringen op te halen uit die goeie ouwe tijd toen wijlen zijn geestelijke vader Boudewijn “blij” intrad in de goede stede Antwerpen. Hij deed dat in 1976 om te vieren dat hij 25 jaar op de troon zat, in 1980 omdat ons edel vaderland het 150 jaar had uitgehouden en in 1990 omdat hij zestig jaar jong en veertig jaar koning was.

Als niet zo onderdanige onderdaan heb ik die intredes alle drie mogen meemaken en omdat ik aan de oorverdovende Vlaamse protesten aan de voeten van Brabo heel veel plezier heb beleefd, wil ik daar graag enkele echootjes van ophalen, vooral voor onze lezers die te laat geboren zijn om de koninklijke feestbezoekjes aan de Scheldestad meegemaakt te kunnen hebben. Ik stond daar telkens tussen de massa Vlaamsgezinde anti’s van Were Di, Voorpost, TAK en “gewone” flaminganten, van wie er een hele hoop “van over ‘t water” bij waren, en met mijn goed hart voelde ik eigenlijk toch ook wel een ietsiepietsie medelijden met die royalistische dametjes die het vorstenpaar hun blijheid om de intrede wilden laten horen, maar hopeloos overstemd werden door het massaal geroep van al die onverlaten die aan de vorstelijke blijheid geen boodschap hadden, ja, die zowaar zelfs om amnestie schreeuwden.

De anders zo volksgeliefde Lode Craeybeckx zaliger, die om zijn Vlaamse overtuiging vaderlands “pensionaat” had mogen doen en dan maar socialist geworden was én burgemeester, probeerde van op het balkon van het schoon verdiep een warme welkomstrede te versieren, maar van al zijn (ongetwijfeld schone) woorden, was op de Grote Markt, ondanks de luidsprekers, geen zier te verstaan. Het weekblad ‘t Pallieterke schreef daar toen over: “Het moet voor Sire en zijn madam een intrede geweest zijn die zij van héél hun leven niet zullen vergeten”. Met zijn slecht karakter leek ons lijfblad met de geslaagde aktie wel in zijn nopjes, want het vervolgde: “Als ooit de Vlaamse Beweging haar strijdvaardigheid en offensieve geest terugvindt, dan zal dat op de eerste plaats te danken zijn aan die talrijke betogers van 8 mei 1976. Zij hebben niet alleen de show gestolen, niet alleen het radikale nationalisme bevestigd, doch bewezen dat ze bij zo’n gelegenheid instinktief aanvoelen dat het moet en hoe het moet”.

Op 21 juni 1980 kreeg het blij intredend paar van hetzelfde Laken een broek, wat Drs. Van Snik (schuilnaam) deed gnuiven over “dat historisch feit dat voortaan met hoofdletters in de annalen van de militante Vlaamse Beweging zal staan”. Zó blij was die “viering” van 150 jaar belgique dat het koningspaar warempel per Mercedes op de loop ging voor het warme onthaal, wat toevallige buitenlandse bezoekers aan de Scheldestad de bedenking ontlokte waar zo’n staatshoofd het uithaalde om zich dermate belachelijk te maken. ‘t Pallieterke meende dat de Belgiek en zijn adellijke troonbezetters nog jaren nodig zouden hebben om de vernedering te boven te komen, “maar wat betekent per slot van rekening deze koninklijke schande in vergelijking met de offers die zovele Vlamingen gedurende 150 jaar hebben moeten brengen?”. Dat andere Matilleke, burgemeesterin Schroyens, wier mooie toespraak ook al totaal de mist was in gegaan, liet geschokt horen dat het fascisme voor de poorten van Antwerpen stond. ‘t Pallieterke noemde haar spottend “een rood kreatuurke in hart en nieren” en “een serviel handlangertje van het Belze establishment.” Het blad maakte zich overigens vrolijk over Nederlandse bladen die in plaats van “belgië barst!” de stoute betogers meenden te hebben horen roepen: “België past” (tja, wat kan je anders doen met slechte kaarten, nietwaar?)

Op 27 april 1991 wou het Komitee Vlaanderen ons Vaderland met een paar honderd flaminganten proberen te betogen tegen de koninklijke feestelijkheden in het Sportpaleis, maar de rijkswacht ging er toen zo beestachtig op los dat aktieleider Luc Vermeulen wijselijk besloot de betoging af te blazen, maar toch vonden de aktievoerders hun optreden geslaagd want, noteert ‘t Pallieterke: “Om een konfrontatie met de manifestanten te vermijden, moest Boudewijn met een helikopter gedropt worden op de smerige zandvlakte achter het Sportpaleis… Ook aan dit bezoek aan de Sinjorenstad zal Bobo geen erg plezante herinneringen hebben”. Wat pvk over Boudewijn toén neerpende, kan onveranderd worden herhaald aan het adres van Philippe: “Hij is het boegbeeld van het trikolore establishment dat in zijn hele geschiedenis anti-Vlaams en in zijn ‘beste’ momenten on-Vlaams was en is gebleven. Daar is sinds 1831 niks aan veranderd. De dynastie heeft steeds met alle middelen het Vlaamse zelfstandigheidsstreven afgeremd”. Meer dan 22 jaar geleden en nog zooooooo aktueel…

                                 h v o