Gisteren vond de uitvaartplechtigheid van Roger Spinnewyn plaats in het landelijke Loppem, nabij Brugge. Een volledig gevulde kerk nam afscheid van de man die steeds onbaatzuchtig de daad bij het woord voegde in zijn strijd voor een onafhankelijk en op een rechts-ideologische wijze ingekleurd Vlaanderen.
Als VMO-gouwleider bij de ‘tweede’ VMO van Bert Eriksson bewees hij zijn leiderscapaciteiten. Vele van zijn mede-VMO’ers waren dan ook aanwezig gisteren tijdens het laatste afscheid van deze man. Speciaal voor hem werd de vlag van Operatie Brevier bovengehaald. Niet vanonder het stof, want sommige relikwieën worden als godenbeelden bewaard. En dit geheel terecht! Het opgraven van de stoffelijk resten van priester Cyriel Verschaeve in 1973 was een ware heldendaad, wat sommige ‘eigen-volkshaters’ ook mogen beweren. Roger leidde deze operatie. Het leverde hem eeuwige roem op.
Naast de oud-VMO’ers, naaste vrienden en familieleden, tekenden ook een aantal Vlaams Belang-parlementairen present. Niet enkel de West-Vlaamse volksvertegenwoordigers Yves Buysse, Peter Logghe, Stefaan Sintobin en Agnes Bruyninckx woonden deze begrafenismis bij, ook Filip Dewinter, Pieter Huybrechts, Dominiek Lootens en oud-volksvertegenwoordiger Roeland Van Walleghem waren present. Voor de kinderen van Roger Spinnewyn was dit voldoende bewijs dat (althans een deel) van de partij de aloude nationalistische gedachte van Karel Dillen zaliger niet heeft laten vallen. Ook Voorpost en het VNJ waren in uniform aanwezig.
Roger behoorde tot de tweede generatie VMO’ers. De generatie na de onnavolgbare leider Wim Maes. Bert Eriksson leidde deze VMO. Zowel binnen de Vlaamse beweging als er buiten wordt deze VMO al te gemakkelijk afgedaan als een losgeslagen bende gekken. Echter, de tijden waren anders. Ze waren drastisch veranderd. Het klopt zeer zeker dat er meer geweld aan te pas kwam, maar dat was mede een gevolg van de agressiever en zelfs gevaarlijker geworden tegenstanders. Amada had semi-professionele knokploegen, de repressie vanwege de Staat was intenser en bijgevolg de confrontaties harder.
Dat er verkeerde beslissingen werden genomen nu en dan zal zeker waar zijn, maar de grootste fout die deze generatie VMO’ers maakten was het verkeerd inschatten van de sluwheid en valsheid van de ‘vijand’. Het is echter dankzij leiders als een Eriksson en een Spinnewyn dat er enkel gewonden en geen doden zijn gevallen bij de verschillende (Amada-)aanvallen op VMO-bijeenkomsten, -acties en -betogingen.
Tot slot mogen we ook niet vergeten dat het deze VMO is die destijds, nu om en bij de 35 jaar geleden, al waarschuwde voor de immigratieproblemen. Toen ging het om ‘enkelingen’ in de steden en net iets meer immigranten in de koolmijn-gebieden. Ondertussen is bewezen dat hun waarschuwingen bijna profetisch kunnen genoemd worden. Mensen binnen de Vlaamse beweging die het vandaag de dag nog steeds nodig vinden om Erikssons VMO af te kraken, vergeten dat zij er destijds voor zorgden dat de vele Volksunie-plakploegen door hen beschermd werden tegen aanvallen van onverdraagzamen en on-democraten, evenals de eerste bijeenkomsten en acties van het piepjonge Vlaams Blok.
Roger Spinnewyn en de zijnen, dat was de harde kern die de zachte buitenrand in stand hield. Die zachte rand die nu (in vele gevallen) op haar lauweren rust in de verschillende parlementen, verdeeld over de verschillende fracties. Die zachte rand die er niet was geweest zonder deze harde kern, maar desondanks toch de harde kern ontkent.
Roger, rust zacht in Vlaamse aarde, doe de groeten aan uw vrouw en uw oude kennissen en – namens mezelf – in het bijzonder aan Bert Eriksson! Houzee!
trouw tot der dood rust zacht koene strijder
Roger was inderdaad een toffe kameraad!