Laat ik eens een waargebeurde ervaring vertellen over ‘de’ zigeunerdieven. Want zo kennen we die zigeuners (ofte Roma) toch? Als een bende ongeregelde dieven? Of zien zij het zelf anders? Het wordt je meteen duidelijk.

Als groter puber kwam hij in instellingen, later was hij vaste klant – zo vernam ik – van de gevangenis. Habibi… Wie was hij dan die dief? Hij was/werd hét schoolvoorbeeld van wat nogal algemeen wordt gezegd en geschreven, zelfs door de regimepers, een zigeunerdief, een stelende ekster, een geïslamiseerde ‘Romzigeuner’ afkomstig uit Kosovo.

Heel zijn familie was neergestreken in ons gastvrij land waar het koningshuis iedereen, behalve de Vlamingen, teerbeminnend knuffelt. Zijn familie, waar hij één van de talrijke kinderen van was, werd in een middelgrote stad in huizen en appartementen gepropt, ver weg van het stadje Poperinge, waar heel die clan was aan toegewezen dankzij het spreidingsplan voor asielzoekers. Het OCMW van Poperinge betaalde de (hoge) huurprijzen in die stad en zo hadden ze in hun kleine stadje alvast geen hinder. Daar moet je wel wat centen voor over hebben…

Helaas, toch in dit geval, kende ik wat Romane en hoe ze het te weten kwamen, weet ik niet meer, maar al vlug stonden ze aan mijn deur voor 1.001 vragen. Zo kwamen ook hun altijd ‘loslopende’ kinderen om de haverklap aan mijn deur en Habibi wilde mijn radio wel hebben. “Niks van manneke, dat is mijn radio.”

Mijn draagbare radio

Feest in de stad, ik kom laat thuis, die Habibi en een vriend komen van de richting van mijn huis afgereden op een fiets, ze zwaaien goeiedag en zeggen niks. Eigenaardig, normaal gezien begroeten ze altijd uitbundig. Ik kijk hen na. Hé? Mijn voordeur is niet goed dicht?! Hoe kan dàt nu? Even rondneuzen in heel het huis: niks weg. Tiens. Ja, ik had het nog wel eens voor, de deur vergeten dicht te trekken…

De volgende morgen, ik sta op en klik mijn radio aan, althans, dat probeer ik, maar waar is die radio? Weg! Toen wist ik waarom mijn deur open stond! Ik naar Habibi zijn ouders, heel de troep stond net op straat – ze leven ook erg open en bloot kan je wel zeggen en snappen niet dat wij zo opgesloten leven – en ik roep, in mijn beperkt Romane (gelukkig, in dit geval dat ik het sprak): “Ik moet mijn radio terug hebben! Vandaag of ik zorg dat al de kinderen in een home gestoken worden! De burgemeester is mijn vriend, ik bel hem nu!” …Algemene commotie: die man kan Romane!? Ik hoor hen opgewonden zeggen dat ze die prul verkocht hebben voor 25 euro aan een oom die al vertrokken is naar Duitsland. “Duitsland? Oke, één week krijg je!” Twee weken later: de bel. Een meisje staat aan de deur met mijn radio…

Habibi en zijn vriend bekenden intussen: wij hebben die radio gepakt (lees goed, gepakt, niet gepikt!). Dat klein ventje komt enkele dagen nadien bij mij: “Maar waarom zijn die belgische mensen altijd kwaad als wij iets pakken?”… Tja, bij sommige van hun stammen is het onderling gebruik en ook de verkoop van dingen die je ging lenen, maar dan toch maar verkocht omdat je geld nodig hebt, nogal normaal. Alhoewel, sinds de gsm en andere dure elektronica ook tot hen is doorgedrongen zijn ze wat oplettender op hun spul (niet op dat van anderen…). “Jamaar jongeske, wij moeten héél hard werken, héél de maand, om dan een kleine radio te kunnen kopen. Wij mogen niet pakken bij andere mensen en dus doen we dat niet. Als iemand van ons iets pakt, dan moeten wij opnieuw heel hard en heel lang extra werken om dat in een winkel te kopen. Zo moet dat bij ons he, dat moet zo van God (stilte natuurlijk want God? Oei!). Wij willen ook niet dat kinderen en grote mensen zomaar in onze huizen komen. Bij ons is dat heel slecht en dus moeten mensen die pakken in het gevang en de kinderen in een home.” Grooote ogen van verbazing. Dat wij daar nu kwaad voor zijn, vond hij raar, maar ja, als je er zo moet voor werken en zóóólang, een maand en soms nog meer! En dat bovendien God er voor iets tussen zit, dàt kon hij toen, op zijn tien of elf jaar wel begrijpen. Maar grijpen is gemakkelijker dan begrijpen…

Zo doen we dat…

“Wilde gij dan eens zien in welke huizen wij gaan? Mag ik dan meerijden met de auto? En zulde gij dat dan aan niemand niet vertellen?” – “Neen jongeske, ik zal het niemand vertellen, kom, stap in.” Wij weg naar een chichibuurt, veel (nep)villawoningen, alles wat in huis staat goed tonend want geen gordijnen… “Kijk; hier hebben we binnengegaan en daar, en die huis ook nog en dan die grote ook maar daar niet want die hond maakt me bang…” – “Aha? En hoe gaan jullie dan binnen?” – “Awel, die Marokkaan blijft in die auto zitten (en meteen wist ik dat ze een Marokkaans chauffeur inhuurden), wij spelen met die bal en als die mevrouw kwaad is, zeggen we dat die bal per ongeluk in die tuin is gevlogen omdat we voetballen. Als die hond en die mevrouw er niet zijn, dan gaan we binnen in die huis.” – “En hoe kunt ge dan binnen?” – “Langs die deur vanachter he, die is altijd los en soms niet maar dan is die sleutel onder die mat of in die pot of onder die steen.” – “Zozo, en wat pakt ge dan?” – “O, die ‘televisor’, die video, die dvd, die camera en zo.” …

Later vroeg hij me nog of ik mijn papieren had en hoe lang ik al in belgië leefde. Hij was stomverbaasd te horen dat ik mijn papieren altijd al had gehad en dat ik hier geboren was en altijd leefde. “En gij bent al zo oud (hallo, ik was 42 of zo) en gij hebt hier altijd geleefd? En gij hebt altijd die papieren gehad? Hoe komt dat?”. Helaas, hij kreeg goede vrienden die ‘gekruide’ sigaretten rookten en ook dat ‘kruid’ verkochten. Dit bracht hem en anderen in een blijvend crimineel gedrag dat erger is dan het bij hun kaste opgelegde ‘pakken’. Dat veel soorten allochtonen maar ook autochtonen het bonter maken dan ooit door het druggebruik, hoeft geen betoog. Het is echter een ander artikel of een artikelenreeks waard. Bij dat probleem, dat mee oorzaak is van de explosie aan allerhande vormen van crimineel gedrag, wordt al te zelden stilgestaan. Hoog tijd dat dit wel gebeurt.

Om af te ronden: als je ooit bestolen wordt door zo een soort Rom, en je zegt hem: ‘Ik heb dat wel nodig he!’ , krijg je het met veel en oprecht gemeende verontschuldigingen terug. Wie kan nu weten dat iets dat zomaar ongebruikt in je huis staat, iets is dat je (soms) nodig hebt? Hun TV staat dan ook altijd op, de radio meestal ook. Die blijven dan wel degelijk onaangeroerd. Heb maar eens eigendomsbesef…

p.s.: Er is nog veel meer te vertellen en niet alleen over dieverij, er zijn ook positieve dingen, toch wel voor wie zou twijfelen en meent dat we een of ander volk zouden willen stigmatiseren.