Ik vernam recent per elektronische nieuwsbrief dat de Deltastichting met haar tijdschrift TEKOS – staande voor Teksten Kommentaren en Studies – zowaar de 150ste uitgave op de markt brengt. En dus al 45 jaar (vanaf 1968) onafgebroken een blad uitbrengt. Dat alleen al is natuurlijk een artikel waardig en natuurlijk grote complimenten, toch lijkt me wel leuk om wat indrukken vanuit Nederland mee te geven. En ik ben dan wel geen trouwe volgzame lezer, toch heb ik zeker wel de helft van de nummers gelezen, daar men ook nog wel eens hier en daar wat oude nummers verkocht.
TEKOS heeft zich altijd bescheiden gepresenteerd – meer Vlaams dan Nederlands dus – als het zusje van de grote broer uit Parijs, het Frans tijdschrift Éléments. Dat wordt uitgegeven door de Franse ideeënfabriek GRECE (Groupe Recherche Etude pour la Civilisation Européenne) Het blad TEKOS heeft dan ook door de jaren heen een hele hoop artikels vanuit Frankrijk overgenomen. Voor een publiek uit Nederland dat over het algemeen fransonkundig is biedt dit schrijvers waarvan men nooit heeft gehoord en inzichten die hier niet bekend zijn.
Zo is er de onvermijdelijke Alain de Benoist – de frontman van het GRECE – waarvan ver weg de meeste artikels zijn vertaald, maar ook een geopoliticus als Aymeric Chauprade komt voorbij of de historicus Stéphane Courtois. Tevens is van de eerste zelfs een heel boek vertaald, namelijk ‘heiden zijn – vandaag de dag’, wat opmerkelijk genoeg zelfs nog in een recente discussie door een kennis van mij naar voren werd gebracht. Wat mij betreft is het van niet te onderschatten belang, wanneer er ideeën en opvattingen naar een groot publiek worden gebracht.
Ik kan zelf nauwelijks beoordelen of het fameuze ‘gramcisme van rechts’ is geslaagd, het lijkt me gezien de lage functies onder de professoren en chefs van kranten en tijdschriften met nieuwrechtse ideeën dat dit niet het geval is. Tenminste het was toch het idee, om de nieuwrechtse ideeën bovenaan en in de media en de universitaire wereld ingang te doen laten vinden. Voor ze ver ik dit dus kan zien is men zeker in Frankrijk, België en Nederland niet in geslaagd. Het zijn nou juist bij uitstek landen waarbij de grote mediakanalen aan de top totaal zijn gelijkgeschakeld.
Maar het was ook leuk om wel eens iets interessants te lezen over personen uit de Nederlandse conservatieve revolutie. Zoals hegeliaans filosoof Gerard Bolland en volgens mij ook nog wel een artikel over Arnold Meijer. Deze werden hier zelfs in serieuze publicaties in Nederland van alles verweten – en nog – of volledig weggeschreven uit de geschiedenis. Daarbij staat en stond het blad ook open voor de Nederlandse schrijvers. Zo ben ik er in de loop de jaren wel een aantal tegenkomen, ook wel vaak onder een pseudoniem.
Om mij heen heb ik ook altijd verhalen gehoord van geweldige uitstapjes naar Frankrijk, waar men bij de GRECE een week lang vol werd gestouwd met kennis door Franse intellectuelen. Intensieve vormingsweekeinden waarin vele onderwerpen werden behandeld en mensen informatie meekregen voor een jaar. Er werd altijd met lof over gesproken en gezien als zeer waardevolle ervaringen.
De Deltastichting heeft uitgegeven én geeft interessante tijdschriftnummers uit. Dat hoeft misschien niet door mij verteld te worden wat de Deltastichting kreeg voor het prachtige boekje met artikels ‘recht op antwoord’ in 2001 van de Universitaire Werkgroep Literatuur en Media van de Katholieke Universiteit Leuven de persprijs het Gouden Lampje toegekend. Het kwam dus uit, nog een jaar voor dat de terreur van het politiek-correcte denken in Nederland met de opkomst van Pim Fortuyn voor een groot publiek pas echt bekend werd.
Maar dus ook oude nummers van het blad zou ik aanraden nog eens te herlezen. Bijvoorbeeld het nummer USA als Anti-Europees model wat in 1993 uitkwam. Waarin meerdere artikels haarscherp uiteenzetten waarom Europa verschilt van de USA en waarom vooral niet de kant op moeten van de Amerikaanse melting-pot maatschappij. Al met al zou ik ook lezers uit Nederland aanraden abonnee te worden en hoop ik dat er nog vele nummer mogen verschijnen!
Het ‘Gramscisme van rechts’ is duidelijk mislukt. Het volstaat niet om zulke (zeker interessante en waardvolle) theorie uit te denken. Zulke theorie moet ook in de praktijk omgezet worden. En het is net daar waar het schoentje knelde en doorheen de jaar steeds harder ging/gaat knellen.
Met relatief beperkt budget kan vandaag enorm veel gerealiseerd worden. Maar als de wil er niet is om de quasi onbeperkte mogelijkheden op vlak van multimedia doelgericht en intelligent te benutten, zal men steeds voor eigen (uitstervend) publiek blijven preken.
Betreurenswaardig is dat de Deltastichting er zelfs niet meer in slaagt om een colloquium te organiseren – een hoogtepunt van 1 jaar werking. Spijtig.
Inzake het overbrengen van een zekere rechtse intellectuele diepgang onder het volk en zijn elite kan men inderdaad niet gewagen dat het gramscisme van rechts volledig geslaagd is. Mislukt is het echter evenmin. Maar dan dienen we partijpolitiek te denken en het succes van het Vlaams Blok te erkennen. Deze partij heeft bijvoorbeeld de Vlaamse gedachte middels het vreemdelingen-thema ook op zijn ‘gramsci’s’ bij de gewone man in de straat weten te brengen. En met succes. (Dit laatste staat vandaag allemaal op de helling omdat De Wever de klok aan het terugdraaien is. (Zie ‘t Pallieterke van vandaag!!!)).
Menig taboe is gebroken en daardoor menig debat geopend. Of het allemaal genoeg is? Afgemeten op het verstikkende karakter van het politieke denken na WO II, met een zeer zware erfenis, is het al bij al knap dat zovelen niet meer geloven in de heilsleer van de mei 68 generatie. Tel daarbij dat de decadentie van West-Europa vooral de onverschilligheid van zijn door hedonisme verdoofde volk is en je beseft meteen hoe moeilijk het is!!!
Wat nog echt ontbreekt is de macht… De echte macht. Ik geloof van mijn kant nooit dat deze kan bereikt worden door deelname eraan. Zie maar naar de N-va van vandaag: Om er bij te horen spreken Bourgeois & co steeds vaker en vaker linkse taal. Om er bij te horen, worden ze steeds meer een stuk van het probleem. Net wat we niet willen. De manier om de macht te krijgen blijft voor mij via de methode van Gramsci, maar dan middels het gewone volk. De man en de vrouw in de straat met een gezonde afkeer van de politiek moet via zijn stem ons de kracht geven om een breekpunt te forceren.