Op de Sporenherdenking die zaterdag plaatsvindt zal Luc Vermeulen, die dit jaar 70 jaartjes jong werd, de maarschalkstaf van ‘actieleider van Voorpost’ overhandigen aan een jongere plaatsvervanger waarvan de naam tot hiertoe zorgvuldig werd geheim gehouden. Persoonlijk ken ik Luc al zeer lang. Meer bepaald sinds december 1967, toen ik in Brussel een afdeling oprichtte van Were Di, waarvan hij toen ook al de nationale actieleider was.

Het is misschien de ideale gelegenheid om toch eventjes de schijnwerpers te richten op wat de man voor de Vlaamse Beweging in het algemeen en voor het nationalisme in het bijzonder betekend heeft en nog steeds betekent. Maar laat mij eerst en vooral beklemtonen dat de aanhangers van het regime ontgoocheld zullen zijn indien ze hopen dat Vermeulen met pensioen gaat. Hij heeft me al jaren terug verteld dat dit woord geen deel uitmaakt van zijn vocabulaire en ik ben ervan overtuigd dat dit nog steeds het geval is. Luc is echter wijs genoeg om te weten dat je zo weinig mogelijk aan het toeval moet overlaten en dat je beter alles te vroeg als te laat regelt. Vandaar…

Een uitgebreide biografie kan ik op dit elektronisch medium niet brengen, maar ik wil wel proberen in een paar anekdotes een beeld te schetsen van deze man die  zich van jongs af aan in de meest radicale formaties van de Beweging heeft geëngageerd en daarom, zo als dat voor velen van zijn tijd het geval was, rechtstreeks van de Chiro naar de VMO van Wim Maes  is gestapt. Ik wil het dan ook in eerste instantie hebben over zijn standvastigheid in tegenspoed.

Job kwijt dankzij Voorpost

Het is te weinig geweten, maar toen wij in 1976 met Voorpost van start ging, had Luc nog maar net een serieuze promotie gekregen van de firma waarvoor hij werkte. Hij werd verkoopsdirecteur voor Nederland, wat niet alleen gepaard ging met een fikse loonsverhoging, maar ook met het ter beschikking krijgen van een  ruime en prachtige villa, die op kosten van het bedrijf werd gehuurd. In dat zelfde jaar werden echter naar aanleiding van de vijfentwintigste verjaardag van de troonsbestijging van Boudewijn een aantal festiviteiten op het getouw gezet, waarvan de eerste in Antwerpen moest plaatsvinden.

Voorpost besloot er een anti Belgische dag van te maken en organiseerde een tegenbetoging die een dermate groot succes kende dat de blauwe pakkemannen er nijdig van werden. Ze vonden er dan ook niet beter op om Luc op te pakken en hem ervan te beschuldigen met een terrasstoel een politieman te hebben afgeranseld. Wie Luc kende wist dat dit niet waar kon zijn, maar ondertussen zat hij wel een aantal weken in voorarrest, met als gevolg dat hij zijn betrekking verloor en al wat er mee gepaard ging. Conform aan wat Kipling in zijn prachtig gedicht ‘If’ schreef, bleef Luc echter zonder klagen of morren de ingeslagen politieke weg  bewandelen.

Antwerps als wereldtaal

Wat hem ook steeds kenmerkte was zijn typisch Antwerps (hoe kan het anders?) chauvinisme. Zo zat hij ooit in een Dublinse pub samen met drie Brusselaars waaronder mezelf. Er werd uiteraard gespot en geplaagd en op een zeker ogenblik beweerde één van de hoofdstedelingen dat de ‘kiekenfretters’ meer talen  konden spreken dan de ‘sinjoren’. Antwoord van Vermeulen: “dat klopt, maar wij hebben dat niet nodig want Antwerps dat is een wereldtaal”. Reactie van de Brusselaar: “wel bestel ons dan maar een biertje in die wereldtaal!” Luc stond op, begaf zich naar de bar en sprak de Ierse ‘landlord’ aan met de woorden: “Menhiër, vier Guinnessen, vier” en stak tegelijk vier vingers omhoog. Hij kreeg zijn vier pinten, bracht ze aan tafel en wij Brusselaars zaten met een mond vol tanden…

De Voer

Ik wil ook nog gewag maken van een betoging op een namiddag in Sint-Martens-Voeren. Een vreselijke toestand. Aan de ene kant worden de Vlaamse betogers opgejaagd met traangas en rijkswachters voorzien van schild en wapenstok, aan de andere kant chargeert de cavalerie en ondertussen worden we door Waalse tegenbetogers met stenen bekogeld. Daartussen staat Luc in het midden van het gewoel, rustig aan zijn legendarische pijpte te lurken. Een kennelijk zenuwachtige Gentse Voorposter van het eerste uur, die ondertussen een muzikale wereldcarrière heeft gemaakt (wie hem kent, zal weten wie ik bedoel), loopt naar Vermeulen en roept: “Luc, wat gaat er met ons gebeuren?!?” Luc haalt de pijp uit zijn mond en antwoordt rustig met een licht Antwerps accent: “Ik denk dat we een goed pak slaag gaan krijgen.” Hierdoor merkwaardig genoeg gerustgesteld zegt de Gentenaar “Ok” en vliegt er terug in. Terloops weze opgemerkt dat Luc zich voor één keer vergist had en dat we min of meer zonder al te veel kleerscheuren uit de moeilijke situatie zijn geraakt.

Zo deed Luc het en het zal zijn plaatsvervanger niet gemakkelijk vallen hem te evenaren. Maar als hij beseft dat de einder de stoute hoort, zal dit hem hoogstwaarschijnlijk toch lukken. Ik wens hem alvast het beste toe en roep drie maal Houzee voor Luc!