Brazilië staat in rep en roer. De klassieke media berichten erover alsof er wat kleine burgerprotesten zijn, die vreedzaam door de Braziliaanse overheid in de hand worden gehouden. De waarheid is echter iets minder idyllisch. Stijn Hiers, VB-medewerker uit Rotselaar en Whiskey-kenner, was deze – helaas – typische eenzijdige berichtgevingen van de media beu en schreef voor Rechts Actueel onderstaande objectieve versie van de feiten.

Brazilië in opstand tegen corruptie van de gauche-caviar

Wat wielrennen voor de Vlaming is, is voetbal in het kwadraat voor de Brazilianen. Voetbal is religie. Voetbal is er een levenswijze. Het land was dan ook het collectieve delirium nabij, toen het de organisatie van de Wereldbeker voetbal 2014 kreeg toegewezen. Een jaar voor die wereldbeker is het delirium echter omgeslagen in een collectieve afkeer van de corruptie en de vriendjespolitiek die het hele WK-gebeuren overschaduwen.

De Brazilianen hadden gehoopt dat het WK voetbal – en in één moeite door de Olympische Spelen van 2016 – in het hele land een inhaalbeweging op gang zouden brengen om van het land, toch een industriële groeipool, en één van de zogenaamde BRIC-landen, een ‘moderne’ natie te maken. Want Brazilië heeft nog een hele weg af te leggen. Buiten de grote centra is het meer dan bedenkelijk gesteld met de transportinfrastructuur, en ook de huisvesting van de doorsnee Braziliaan laat te wensen over. Onderwijs en gezondheidszorg mogen dan wel op degelijk niveau acteren: beiden blijven grotendeels onbetaalbaar voor de Braziliaanse Joã-met-de-pet.

De vonk die het Braziliaanse kruitvat deed exploderen, was de verhoging van de prijzen van het openbaar vervoer. Nochtans niets nieuws onder de zon, want zeker in de toeristische centra stijgen prijzen van bijvoorbeeld taxivervoer en hotels in de vakantieperiodes explosief. Niet alleen voor de ‘gringo’s’, maar ook voor de Brazilianen zelf. Dat nu ook bus en metro duurder wordt, is voor heel wat inwoners een brug te ver. Het is voor hen het bewijs dat de veel te dure voetbalstadions moeten betaald worden op kap van de belastingbetaler. Dat die stadions veel te duur waren heeft dan weer enkel en alleen te maken met corruptie, die helaas nog steeds ingebakken zit in de Braziliaanse politiek.

De reactie van onze Vaderlandse Pers op de massale protestbewegingen in Brazilië zijn uiteraard veelzeggend. Zo weet Het Nieuwsblad te melden dat “de linkse presidente Dilma er alles aan doet om rellen te vermijden.” Meer nog: “Ze gaf de militaire politie de opdracht zo weinig mogelijk in te grijpen” en ze “begrijpt de demonstranten”. Nog volgens diezelfde media zou het protest zich beperken tot enkele groten steden zoals Rio, São Paulo en Brasilia. Niets is echter minder waar!

President Dilma, zelf een gewezen communistische terroriste die in de jaren 1970 in de gevangenis zat wegens haar betrokkenheid bij aanslagen, is het schoolvoorbeeld van hoe socialisme leidt tot corruptie. Haar Arbeiderspartij was enige jaren geleden nog het onderwerp van een grootschalig corruptieonderzoek, waarbij heel wat leidende figuren uit de partij werden veroordeeld tot gevangenisstraffen en hoge boetes. Het protest van de Brazilianen is dan ook in de eerste plaats gericht tegen het beleid van Dilma.

De beweringen in de politiek-correcte pers, als zou ze de betogers begrijpen en beschermen, zijn dan ook ridicuul. Meer nog: intussen heeft Dilma het leger de opdracht gegeven om de actievoerders onverbiddelijk aan te pakken. Om dat te weten moet je echter de Braziliaanse pers volgen. Daarenboven flapte de presidente er eerder deze week in de Câmara dos Deputados (de Kamer van Volksvertegenwoordigers) uit dat, wanneer de actievoerders blijven doorgaan met het campagne voeren via sociale media, ze “het land volledig zou afsluiten van het internet”. Met gewezen communistische guerilleras is het totalitarisme en het einde van de vrije meningsuiting natuurlijk nooit ver weg.

Wie Dilma ook tegen zich in het harnas heeft gejaagd, zijn de oorspronkelijke bewoners van Brazilië. Enige jaren geleden waren ze nog goed om te dienen als kiesvee, gelokt door Dilma’s valse beloftes over erkenning van en respect voor de inheemse volkeren. Beloftes die ze de laatste jaren meermaals wist te breken. Eerst met de bouw van de controversiële dam van Belo Monte, in het hart van het Braziliaanse Amazonegebied. Een bouw die door de rechtbank verboden werd, maar waar Dilma feestelijk haar socialistische laars aan lapte; waardoor zowat veertigduizend bewoners gedwongen werden te verhuizen. Kortom, een scenario dat wat doet denken aan de beruchte Drieklovendam in China.

En dit jaar was er dan nog het protest van de inheemse bevolking, over de gedwongen sluiting van hun museum. Op vrijdag 22 maart werden de inheemse Braziliaanse bewoners en een groep activisten namelijk met brutaal geweld uit het Aldeia Maracanã in Rio de Janeiro gezet. Aldeia Maracanã is een oud museum en cultureel centrum voor de inheemse bevolking. Het bood onder meer onderdak aan Braziliaanse Indianen die vanuit het Amazonewoud afreisden naar de stad. In 1910 huisde in het gebouw het eerste instituut dat onderzoek verrichtte naar de oorspronkelijk bevolking van Brazilië, achtereenvolgens werd het een bureau ter bescherming en later het eerste museum van de Braziliaanse Indianen, gesticht door de wereldvermaarde antropoloog Darcy Ribeiro. In de ogen van de inheemse Indianen is het oud museumcomplex heilige grond. Net naast het Aldeia Maracanã ligt het later gebouwde en naar het Indianencomplex genoemde Maracanã-stadion. In dit stadion wordt onder meer de finale van het WK voetbal gespeeld.

En voor het oog van de wereld die toekijkt wil de gewezen Braziliaanse rode terroriste uiteraard iedere kritische stem over de schandalige behandeling van de inheemse bevolking in de kiem smoren.