Wie op 1 mei ’s avonds naar het nieuws keek, mocht vaststellen dat zowel de VTM als de VRT het de moeite niet vonden om ook maar iets uit te zenden over het 1 mei-feest van het Vlaams Belang. De VRT vond het zelfs interessanter om een journalist naar de 1 mei-viering van de franstalige liberalen, de MR, te sturen. Nochtans hielden de twee Vlaams Belangsprekers, Chris Janssens en Gerolf Annemans, inhoudelijk sterke toespraken. Het Vlaams Belang vierde de Dag van de Arbeid op het terrein van de oude mijn van Winterslag. Een mooi decor voor een 1 mei-feest: alleen jammer dat de partij zich daardoor wat afzonderde van de buitenwereld. Een bijeenkomst op een plein ergens in een stad lokt altijd wel toevallige voorbijgangers.

Limburgs volksvertegenwoordiger Chris Janssens beet de spits af met de vaststelling dat naar aanleiding van de sluiting van Ford Genk moeilijk kan gesproken worden van een 1 mei-‘feest’. Om de negatieve spiraal te keren, pleit hij voor een samenwerking met de nabijgelegen Nederlandse en Duitse regio’s: de Maas en het Ruhrgebied zijn inderdaad niet ver af. Verder noemde Chris Janssens het als één van de grootste verdiensten van het Vlaams Belang dat de partij de oude slogan ‘Vlaamse strijd, sociale strijd’ nieuw leven heeft ingeblazen. Als Vlaams-nationalistische en als sociale volkspartij is het Vlaams Belang het aan zichzelf verplicht om steeds de essentiële belangen van de Vlamingen – en zeker van de economisch en sociaal zwakkeren – te verdedigen. Daartoe behoort de sociale strijd voor meer werk en voor een efficiënt opvangnet voor al wie om ernstige redenen niet aan het economisch proces kan bijdragen.

Uiteraard kregen de socialisten van ABVV en Sp.a een veeg uit de pan: Chris Janssens ontzegt hun het recht om nog langer namens de arbeiders te spreken omdat ze zich slaafs onderwerpen aan de EU en aan de dictaten van hun Waalse zusterorganisaties. ‘Jullie traditionele kiespubliek hebben jullie al lang ingeruild voor kaviaarsocialisten en de nieuwe, allochtone troetelkinderen,’ zo klinkt het. Goed gezien van Janssens: met deze uitspraak wijst hij meteen de enige echte reden aan voor de electorale neergang van het socialisme. En hij vraagt zich terecht af waar de socialisten zaten, toen bekend geraakte dat de Europese investeringsbank 100 miljoen vrijmaakte voor een Ford-fabriek ergens in Turkije, terwijl Genk moest sluiten. Die zit!

Maar niet alleen de socialisten kwamen in Janssens’ vizier; ook de Belgische staat en de EU mochten het ontgelden. Zo hekelde hij het Belgische federalisme, dat steeds opnieuw berust op Vlaamse toegevingen en betaald wordt met Vlaams geld, en dit alleen maar om België te redden. Aan de EU richtte hij volgende boodschap; ‘Van het spaargeld blijft men af!’. Waarna hij het opnam voor de werkende Vlamingen die, ondanks een torenhoge belastingsdruk, een centje trachten opzij te zetten, terwijl ondertussen de politieke leiders van de EU, waaronder de zogenaamde Europese ‘president’ Herman Van Rompuy, zich ontpoppen tot ordinaire struikrovers om toch maar hun falend project te redden.

Daarna was het de beurt aan voorzitter Gerolf Annemans, die een pleidooi hield voor een ‘Vlaamse Lente’, door resoluut een streep te trekken onder het Belgische verleden en het boerenbedrog dat daarmee gepaard gaat en die de Vlamingen onder andere ook meer sociale rechtvaardigheid moet opleveren. Want de onwerkbare bananenmonarchie België is verworden tot een toevluchtsoord voor Franse miljardairs én voor OCMW-toeristen uit de Balkan. Het is verworden tot een belastingsparadijs voor multinationals die even snel weer vertrekken als ze gekomen zijn. België is ook een land met een spectaculair stijgende werkloosheid, een dalend jobaanbod en meer kans om ontslagen te worden dan om te worden aangeworven. Bovendien is de belastingsdruk er zo hoog, dat steeds meer Vlamingen vleugellam worden gemaakt. En ook hier weer een sneer naar de socialisten: ‘De gewone Vlaming, die zich als een vreemdeling voelt in eigen stad, gemeente of dorp, dankzij een ons door de PS in de strot geduwd migratie- en asielbeleid.’

Het donkerblauwe, door Europa opgedrongen jungle-kapitalisme, waarbij de bankencrisis nog maar het topje van de ijsberg vormt, is niet wat Vlaanderen nodig heeft en is niet waar het Vlaams Belang voor staat, aldus Annemans. Hij wil het woord ‘solidariteit’ uit het verdomhoekje van de PS-staat halen: ‘Je moet weten met wie je solidair bent en waarom, anders wordt het een staatsdiefstal. Solidariteit steunt dus op gedeelde waarden, het cultureel bad waarin we samen zitten, het gevoel van dezelfde wortels te hebben en van daaruit breed te kunnen groeien. Dat is de essentie van het volksnationalisme, waar wij voor staan.’ En hij voegt eraan toe dat we wel degelijk solidair mogen zijn met andere volkeren en naties, zelfs met de Walen, maar dan niet verplicht en zonder resultaatsverbintenis. Annemans slaat nagels met koppen wanneer hij zegt dat zowel België als Europa ons het recht ontnemen om solidariteit aan samenhorigheid, en samenhorigheid aan culturele identiteit te koppelen.

Verder hamert Annemans er op dat het Vlaams Belang geen deel uitmaakt van het Belgische establishment, waartoe de vakbonden en hun nevenorganisaties duidelijk wel behoren. Niet dat het Vlaams Belang tégen vakbonden is: ‘Natuurlijk mogen werknemers zich verenigen in vakbonden. En ja, wij geloven in sociaal overleg. Maar neen, het is niet normaal dat een werkloze zich bij een vakbond moet aansluiten om zijn uitkering te kunnen krijgen. En neen, het is niet logisch dat een werknemersorganisatie voor bank speelt en speculeert met haar ledengeld.’ Aan dat Belgische establishment, dat de ‘Vlaamse Lente’ alleen maar in de weg loopt, doet het Vlaams Belang dus niet mee, het is ‘Echt. Onafhankelijk’. Er is maar één belang te verdedigen: dat van de kleine man, de gewone Vlaming. Uitnodigingen van het Paleis in Laken of etentjes met de Cercle Lorraine wijst Annemans kordaat af, net zoals hij even kordaat het spelen met termen als federatie en confederatie afwijst: hij wil klare wijn, dus een onafhankelijk Vlaanderen.

Om het Vlaams Belang als sociale volkspartij kracht bij te zetten, zal het Vlaams Belang op 2 juni in Antwerpen een ‘Sociaal Congres’ houden, dat door Annemans wordt aangekondigd als een nieuwe fase in het leven van de partij. Veelbelovend klinkt het: ‘Als Vlaams-radicale, sociale volkspartij bevestigen wij onze plaats op de politieke kaart, tegenover de belgicisten, tegenover het linkse establishment, maar ook tegenover de donkerblauwe slippendragers en zij die in staat zouden zijn om de factuur van de crisis naar de kleine Vlaamse man en vrouw door te schuiven.’ En Annemans voegt er meteen aan toe dat het nationalisme volks en sociaal zal zijn: ‘Onze bekommernis om de gewone Vlaming eist dat we in deze crisistijd op sociaal vlak kleur bekennen.’ De gewone Vlaming, die geen schuld heeft aan de crisis, mag niet het slachtoffer worden van een falend Europa en een Belgisch broddelbeleid, met daartussen een zwalpende Vlaamse regering. Annemans relativeert het beeld van Vlaanderen als één van de meest welvarende regio’s ter wereld, want meer dan één op tien Vlamingen leeft onder de Vlaamse armoedegrens: ‘Zo’n 100.000 gezinnen kunnen hun elektriciteitsrekening niet meer betalen. Dat gaat dan voor een groot deel niét over OCMW-toeristen uit Oost-Europa, of over migranten die heel hun familie uit Marokko laten overkomen. Dat gaat over onze eigen Vlaamse mensen, die niet rondkomen.’

Voor Annemans is de Vlaamse sociale zekerheid én sociaal, én zeker, én Vlaams: ‘Iets van ons en voor ons. Een eigen zorgnet.’ Het Vlaams Belang is een eurokritische partij die niet meehuilt met ultraliberale euro-fanaten die ons het paradijs beloven, dankzij het ‘vrij verkeer van personen, goederen en diensten’: ‘Dit Europa brengt ons géén vrijheid en nog minder welvaart. Vrachtwagenchauffeurs van bij ons komen niet meer aan de bak door de import van onderbetaalde loonslaven uit Oost-Europa. Zelfstandige stielmannen zien zich de kaas van tussen hun boterham halen door Poolse combi-brigades. En dan spreek ik uiteraard nog niet over de multinationals die hier neerstrijken, dankbaar van de notionele intrest profiteren, en dan even snel weer verdwijnen. Onder het mom van de vrijheid en de open grenzen ruïneert men complete lokale economieën en de bijhorende sociale weefsels. Een vrijheid die tot slavernij leidt, is voor ons geen vrijheid. Laat het duidelijk zijn, op deze eerste dag van de Vlaamse Lente: voor dit Europa bedanken wij!’ Waarop Annemans het startschot geeft van een sociale maand, waarin de partij zich in alle geledingen gaat bezinnen over haar sociaal programma, dat zal uitmonden in het reeds aangehaalde congres van 2 juni: ‘Daar, op 2 juni, willen wij aantonen dat volksnationalisme en sociale rechtvaardigheid twee kanten van één en dezelfde medaille zijn.’

Naast de twee sprekers werd ook een militant in de bloemetjes gezet: Patrick Wissels uit Zonhoven, slachtoffer van de sluiting van Ford Genk én slachtoffer van de politieke grillen van de vakbonden. Hij kreeg een warm applaus van het aanwezige publiek.

Het is duidelijk dat het Vlaams Belang op zoek is naar een vollediger sociaal-economisch profiel, dat geschoeid is op een nationalistische leest. Het is nog wat zoeken naar de juiste toon. Deze 1 mei-viering was iets té academisch: er mag gerust meer woede en verontwaardiging aan te pas komen. Maar indien het Vlaams Belang er in slaagt met een goed sociaal programma voor de dag te komen – en waarom zou het dat niet?- en het consequent in woord en daad te verspreiden, dan zou de partij in navolging van het Franse Front National wel eens vlugger uit haar as kunnen verrijzen dan het linkse en het Belgische establishment durven denken! Inhoudelijk was dit 1 mei-feest alvast een stevige aanzet om dat doel te bereiken.