Het meest opvallende in de pers is soms wat er niét geschreven staat. Bijvoorbeeld over de achtergrond van het feit dat Noord-Korea “de buitenlanders” oproept zich voor te bereiden Zuid-Korea te verlaten: “We willen niet dat buitenlanders in Zuid-Korea getroffen worden als er een oorlog zou uitbreken”. Dat komt namelijk op hetzelfde neer als zeggen: Zuid-Korea is een deel van Noord-Korea, de inwoners ervan zijn “binnenlanders”, ofte: inwoners van Noord-Korea.

Da’s niet alleen redelijk pervers (want het betekent ook dat de communistische dictatuur in Noord-Korea er géén probleem mee heeft een oorlog te beginnen tegen eigen burgers), maar ligt ook in de lijn der verwachtingen: zowel Zuid-Korea als Noord-Korea betitelen zichzelf als “Korea” (het eerste als “Republiek Korea”, het tweede als “Democratische Volksrepubliek Korea”) en hebben eigenlijk nooit de verdeling van 1945 aanvaard. Niet onterecht, maar vooral voor de Zuid-Koreanen een probleem. Het lijdt dan wel geen twijfel dat de parlementaire democratie in Zuid-Korea geen perfect systeem is (dat is het immers nérgens), maar er zijn toch bijzonder weinig mensen te vinden die dat systeem willen inruilen voor het Noord-Koreaanse. Het “Korea is one”-verhaal wordt dan ook vooral gepromoot door de communistische internationale.

Of die internationale nu ook de “thermo-nucleaire” plannen van Kim Jong-un gaat ondersteunen is de vraag, maar het is alvast interessant om zien dat tot nog toe geen enkel land (24 in totaal) dat een ambassade in de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang heeft, ingegaan is op de mededeling van het regime dat vanaf 10 april de veiligheid van die ambassades niet meer kan verzekerd worden. Dat lijkt er op te wijzen dat de landen in kwestie ofwel de oorlogsdreiging niet ernstig nemen ofwel bereid zijn hun ambassadepersoneel in te zetten als menselijk schild tegen een eventuele (tegen)aanval tegen Noord-Korea. Dat laatste kan niet echt verbazen vanwege (ex-)communistische en islami(s)tische staten als Cambodja, China, Cuba, Iran, Laos, Mongolië, Pakistan, de Palestijnse Gebieden, Roemenië, Rusland, Syrië of Viëtnam, maar vanwege, bijvoorbeeld, Tsjechië, Duitsland, Polen, Zweden en het Verenigd Koninkrijk lijkt het toch wat minder evident om daar te blijven.

En wat zouden ze in Noord-Korea denken van de ambassadeurs die dan wel toegewezen zijn aan Noord-Korea, maar gevestigd zijn in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel? Erg netjes kan het toch niet geacht worden mocht Noord-Korea die ambassades plat gooien? En wat zullen de ambassadeurs van Australië, België, Canada, Finland, Ierland, Italië, Mexico, Nederland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Portugal, en Turkije doen als het wél zo ver komt?

Ons zal het benieuwen. En we houden het ook voor u in de gaten.