Gisteren verscheen in De Standaard het bericht dat in de herfst van dit jaar – uitgeverij Les éditions Albert René spreekt van 24 oktober – voor het eerst sinds jaren opnieuw een stripalbum van Asterix verschijnt (het vorige, “Het geheime wapen”, dateert al van 2005, het verjaardagsalbum van 2009 laten we even buiten beschouwing). In dat nieuwe album trekt Asterix richting Schotland, alwaar hij kennis gaat maken met de Picten. Het gaat dan ook “Asterix en de Picten” heten.

Waarop het geschetste beeld van de Picten zal gebaseerd zijn, is niet bekend – er is bijzonder weinig bekend over de Picten (hun alfabet is ontcijferd, maar over de taal is weinig geweten, net zomin als over hun mythologie en levenswijze) -, maar het album zal in ieder geval niet getekend zijn door Albert Uderzo. Die is intussen 85 jaar oud, tekende sinds 1977 verder zonder de in dat jaar overleden scenarist René Goscinny (de scenario’s waren er vanaf dan ook naar, al is dát natuurlijk een persoonlijke mening), en laat nu de pen over aan Didier Conrad, terwijl het scenario geschreven is door Jean-Yves Ferri.

Niet echt bekende namen bij het grote publiek, maar de belangrijkste vraag is hoe dan ook of beide heren de Asterix-traditie zullen voortzetten. Dat is er namelijk een van fascisme en nazisme.

Althans volgens de Franse filosoof Michel Serres. Die beweerde nog op zondag 18 september 2011 in het programma “Le sens de l’info” op France Info dat Asterix niet alleen een “apologie van de macht”, een “lofzang op drugs” en een “negatie van de cultuur” betekende, maar ook een “ode aan het fascisme en het nazisme”. De bewoners van het laatste niet door de Romeinen bezette dorpje van Gallië “lossen alle, absoluut alle problemen op met hun vuisten”, “alsof fysieke kracht een oplossing zou zijn voor alle problemen en kwaden”, zijn met hun gebruik van toverdrank duidelijk drugsverslaafd, en slaan regelmatig de bard Assurancetourix (tegenwoordig door de Nederlandse vertaler omgedoopt tot Kakofonix) in elkaar vanuit “een misprijzen voor cultuur” en een ophemeling van de “pure kracht”.

Beschuldigingen die niet alleen getuigen van het gegeven dat Michel Serres de strips kennelijk sinds zijn drie jaar niet meer gelezen heeft – wie dat wél gedaan heeft, heeft ongetwijfeld de vele politieke (voornamelijk Frans geïnspireerde, maar toch vaak herkenbare) dubbele bodems gezien en het feit dat het gebruikte geweld eerder een kwestie van folklore is en nooit als oplossing voor het hoofdprobleem naar voor komt -, maar ook van het feit dat hij het verschil niet weet te maken tussen een zanger en een janker (het probleem is namelijk dat de bard niet kán zingen, niet dat hij per definitie niet zou mógen zingen) en niet inziet dat toverdrankjes gewoon een leuk gegeven zijn in de fantasiewereld, terwijl hij duidelijk ook de geschiedenis van Asterix niet kent. Die werd namelijk in de jaren 1960 niet voor nazi of fascist gehouden, maar wél voor een gaullistische held (symbool van het verzet van de Gaulle tegen de Amerikanen én de Sovjets) en als een metafoor voor het Franse verzet tegen de nazistische bezetting tijdens  de Tweede Wereldoorlog.

Maar goed, het kan natuurlijk ook zijn dat Michel Serres in de aanval de beste verdediging zag. Serres staat namelijk niet alleen bekend als een groot liefhebber van “De avonturen van Kuifje”, waarvan hij ook filosofische interpretaties schreef, maar was ook een persoonlijke vriend van de tekenaar daarvan, Hergé. En naar welke ideologie diens voorkeur uitging vooraleer hij – zaken zijn zaken, nietwaar? – na de Tweede Wereldoorlog besloot daar wijselijk over te zwijgen en zoveel mogelijk de historische sporen uit te wissen, is ruim bekend …

Hoe dan ook, ondergetekende kijkt uit naar dat nieuwe Asterix-album. Wie weet kunnen Conrad en Ferri de traditie nieuw leven in blazen: de traditie van lezenswaardige Asterix-albums.