Fysieke gebaren, je moet er mee opletten, of je ze nu bewust stelt of niet. Ze leveren, behalve enige aandacht (al dan niet gewild), niks op, worden makkelijk fout (of, in tegendeel, correct) geïnterpreteerd, en kunnen je letterlijk bijzonder veel kosten.
Dat ondervond ook Giorgios Katidis, middenvelder bij de in 1924 – ten gevolge van de Grieks-Turkse Oorlog – door Griekse vluchtelingen uit Constantinopel gestichte voetbalclub Athlitiki Enosis Konstantinoupoleos, internationaal beter bekend als A.E.K. Athene. Katidis slaagde er afgelopen zaterdag namelijk in zijn winnend doelpunt tegen Veria in de Griekse Superliga te vieren door zijn rechterarm en hand te strekken.
In tegenstelling tot de Italiaan Paolo di Canio, die in 2005 soortgelijke feiten “pleegde”, verklaarde Katidis niet dat hij een fascist is, maar dat hij dat niét was en dat hij het gebaar niet zou gebracht hebben als hij had geweten wat het betekent. Zijn Duitse trainer viel hem bij door te zeggen dat de jongen, net twintig jaar oud, “geen politieke ideeën heeft, het gebaar waarschijnlijk ergens op het internet of van een ander zag, en het bracht zonder te weten wat het betekende”. Omdat hij het er mooi vond uitzien, met andere woorden.
Soit, wat er ook van de uitleg moge kloppen (en twijfels over zóveel onwetendheid lijken niet onterecht), er werd door de Griekse voetbalbond geoordeeld dat “de actie van de heer Katidis beledigend en kwetsend is voor alle slachtoffers van de nazibestialiteiten en een infame inbreuk op het vredelievende en humane karakter van een sportwedstrijd”. En daarvoor werd Katidis niet zoals di Canio gestraft met een schorsing voor één wedstrijd maar met … een levenslange verbanning uit alle mogelijke Griekse nationale ploegen.
Zo ongeveer een professionele doodstraf voor een speler die behalve bij Aris Thessaloniki en A.E.K. Athene zijn sporen heeft verdiend bij de Griekse nationale ploegen voor min-17-jarigen (2009-2011), min-19-jarigen (2011-2012) en min-21-jarigen (2012-2013), lijkt het me. Waarmee één gebaar, één symbolische misser (zelfs als Katidis zich van de inhoud van het gebaar bewust was, kan het hoogstens aanzien worden als het uiten van een “foute” mening, niet als een misdaad), goed is voor een levenslange straf. Schuld en boete, en vooral de redelijke verhouding tussen die twee, het lijkt niet aan de politiek-correcten besteed …