Eén stemming meer had hij nodig dan zijn voorganger paus-emeritus Benedictus XVI. Op 13 maart 2013 werd een Argentijnse Jezuiët gekozen tot paus Franciscus I. De eerste paus uit de “nieuwe wereld” (en professor in de scheikunde).
Zijn levensverhaal zult u wel genoeg op internet vinden, net zoals dat éne citaat van hem over het homohuwelijk dat op Wikipedia staat. Maar omdat wij bij RechtsActueel ook wel een beetje Spaans kunnen, hieronder enkele citaten die u niet direct op de Engelstalige of Nederlandstalige Wikipedia zult vinden.
Citaten
Over de huidige maatschappij:
“Het lijden van onschuldigen en de vreedzamen slaat ons nog steeds in het gezicht. Het gebrek aan respect voor de rechten van de meest kwetsbare individuen en volkeren is pijnlijk. Het rijk van geld, met zijn demonische effecten zoals drugsmisbruik, corruptie, mensenhandel, waaronder kinderen, zijn alomtegenwoordig.”
“De symptomen van teleurstelling zijn er in vele vormen: die van een economie die bijna ongelimiteerde mogelijkheden in alle aspecten van het leven, althans voor zij die erin slagen deel uit te maken van dat systeem.”
Over het homohuwelijk
“Vandaag heeft het land [Argentinië], met het oog op de confrontatie met deze situatie, nood aan de speciale bijstand van de Heilige Geest om het licht de waarheid te doen schijnen temidden de duisternis van de dwaling. Het heeft nood aan deze verdediger om ons te beschermen van de spreuk van zovele sofismes die dit legalistisch project wensen te legitimeren en gebruikt worden om mensen te verwarren en mensen van goede wil te misleiden.”
Over armoede
Wij kunnen geen duurzaam antwoord geven op de uitdaging van armoede en uitsluiting zolang de armen blijven lijden, en ontvangers zijn van staatsinterventie en andere organisaties die hen tot knechten maken. Zolang zij niet leven onder een maatschappij en staat die de sociale context schept die hun natuurlijke rechten beschermt en garandeert zodat zij de bouwers kunnen zijn van hun eigen lot.”
Over abortus
“Het recht op leven is een fundamenteel menselijk recht.”
Kleine beschouwing
Voor de rest, buiten deze citaten, is ondergetekende zeer tevreden dat de paus uit Latijns-Amerika komt. Niet dat de etnie of plaats van een paus van belang is, de theologie is immers belangrijker. Het is echter wel een goed teken dat de Katholieke Kerk de universaliteit van haar naam ook uitdraagt. Een mooie verdere stap zou het verplaatsen van de officiële pauselijke zomerresidentie naar Latijns-Amerika en/of Afrika zijn. Op deze manier kan de Kerk opnieuw op globale schaal de strijd tegen modernistische dwalingen zoals het socialisme en het liberalisme. En uiteraard ook in de strijd tegen de massamoord op kinderen die blijft plaatsvinden en die wij abortus noemen.
Wie het Vlaemsch-natsjionalisme als allesomvattende norm hanteert om stromingen op te beoordelen zou er m.i. goed aan doen eventjes te stoppen met het eigen gelijk te prediken (hoe moeilijk ook) en eens te bezinnen over de diepere vragen des levens. Mij lijkt het dat het Belgische vraagstuk niet direct behoort tot die vragen die er wérkelijk toe doen – shockerend hé. Tja, er zijn nu eenmaal wel belangrijker dingen. Of zien we dat wel als we een onafhankelijk Vlaanderen hebben? En nee, het fameuze neopaganisme vormt niet hét antwoord waar we allemaal op zaten te wachten.
Feitelijk is het simpel: aanvaardt u een objectieve waarheid: ja of neen? Of vervalt u liever in relativisme?
Tja, Spaans kennen (niet Spaans kunnen…) is één ding, een vertaling in fatsoenlijk Nederlands te voorschijn toeveren, is een ander paar mouwen. Huiswerk opnieuw maken asjeblief!
De kerk heeft zijn eigen agenda en deze is niet verzoenbaar met Vlaams – nationalisme.
Geachte mijnheer Pernet,
De kerk als instituut heeft de Vlaamse Beweging reeds van in den beginne gedwarsboomd. Laat ons bijvoorbeeld niet vergeten dat de Belgische katholieke gemeenschap uiterst bedrijvend pleegde mede te werken aan de “revolutie” van 1830 en dat zij kort daarna de hervorming van het onderwijs naar een minder confessionele vorm beschouwden als zijnde “gevaarlijk”. Hierbij denk ik aan hun standpunten omtrent het “zedenbedervend” toneel, de “onverschillige” schoolboeken, en dies meer.
De Belgische katholieke gemeenschap waardeerde onderwijs en cultuur in hoofdzaak vanuit een godsdienstig-moraliserend standpunt, als middelen uiteindelijk tot het “unum necessarium” voor het hiernamaals. Een uitzondering hierop was uiteraard kardinaal Sterckx, die tot aan zijn dood in 1867 aartsbisschop was van Mechelen en daarnaast optrad als leider van het episcopaat. Allengs verminderde evenwel diens invloed op zijn suffragaanbisschoppen, die vaak van meet af aan een meer bekrompen stellingname hadden ingenomen.
Daar komt nog eens bij dat de katholieke partij flink garen spon aan het feit dat de flaminganten noodgedwongen hun lot aan hen hadden verbonden, waardoor zij zelfs menig maçon/liberaal tot hun electoraat konden rekenen. Hierbij denk ik aan prominente liberaalgezinde flaminganten, zoals daar zijn: een Jan De Laet en een August Snieders. Met andere woorden, reeds in de negentiende eeuw heeft de clerus zijn stempel gedrukt op de Vlaamse Beweging.
Ook meer nieuwerwetse standpuntbepalingen vanuit de katholieke gemeenschap komen in mij op. Was het immers niet de genaamde Emiel-Jozef De Smedt die in de late jaren vijftig van vorige eeuw stelde dat “het stemmen op de Volksunie een zware zonde is”? En was het niet aartsbisschop André Léonard die iets meer dan een jaar geleden nog verkondigde dat N-VA-voorzitter Bart De Wever “zijn intelligentie gebruikt voor een zaak die niet de goede is”?
Ik pleeg Uw deïstische opvattingen dan ook te ervaren als zijnde uitermate stuitend, onverzoenbaar zelfs met de Vlaamse ontvoogdingsgedachte. Ik heb hoegenaamd geen behoefte aan eender welk klerikaal adherent om mij een mening voor te kauwen. Ik kan namelijk best wel voor mijzelf denken, wars wezende van zulke
theologische zedenpreken.
Met vriendelijke groeten,
Marnix Michiels
Geachte heer Michiels,
Ik begrijp uw reactie zeer goed: de Kerk in ons land is deel van het Belgische establishment. Maar het is evenzeer waar dat talloze gewone geestelijken de kant van de Vlamingen kozen. Denk maar aan de ‘petits vicaires’. Ook denk ik aan de vele katholieke schrijvers, zoals een Dosfel, een Timmermans of een Van der Hallen. Staat en Kerk bedankten ze met broodroof, gevangenschap en in het geval van priesters met een post in een afgelegen parochie.
Zelf ben ik geen pilaarbijter, verre van zelfs: ik voel me eerder een ‘geus’. Maar de waarheid heeft haar rechten.
Misschien dat Yves zelf nog op uw reactie antwoordt.
Eveneens met vriendelijke groeten,
Wim De Winter
Geachte mijnheer De Winter,
Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat menig paap het wel degelijk heeft opgenomen voor de verzuchtingen van de Vlaamse Beweging, doch zij deden dit steeds in de eigen hoedanigheid. Zonder steun van het door hen vertegenwoordigde huis, met andere woorden. Meer zelfs, de Vlaamsgezinde zielenherders in de Vlaamse diocesane dekenaten werden hierin maar al te vaak tegengewerkt door zowel hun hiërarchische superieuren als hun andersgezinde wedergaden. Bij dit laatste denk ik bijvoorbeeld aan een Leon De Foere, al was diens politieke beeldvorming ongetwijfeld gekneusd door het gegeven dat hij onder Willem I tot gevangenschap was veroordeeld. De man is de kroon in 1831 te Londen zelfs mede gaan overhandigen aan Leopold I – moet er nog zand zijn? Het behoeft overigens geen betoog dat De Foere hier tijdens zijn politieke loopbaan de vruchten van pleegde te plukken. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Het gegeven dat U de kleine vicarissen en katholieke schrijvers aanhaalt, vervult mijn persoon met blijmoedigheid. U stelt immers zelf dat zij door het katholieke instituut werden gestraft voor hun stellingnames en gedragingen ten opzichte van de Vlaamse grieven. Velen van hen waren dan ook hoofdzakelijk toegetreden tot het katholieke huis uit overwegingen van barmhartigheid en humaniteit. Te weten, dit was voor hen zowat de enige mogelijkheid om op een bovenzinnelijke en betekenisvolle wijze het janhagel te bereiken. Dit impliceert echter niet dat zij dit instituut in de grond hunner hart ook pleegden te aanvaarden. Hoogstens gedoogden zij het kerkelijk orgaan, teneinde over middelen te kunnen beschikken bij het aanwenden der pastorale zorg.
Het is mij dan ook merendeels te doen om het paternalistische karakter van de Rooms-katholieke kerk als bevoogdend instituut. Een instituut dat in stand wordt gehouden door het blinde geloof zijner discipelen, en hier gretig misbruik van maakt in de hoop de nu alreeds uitermate dominante positie nog harder te verstevigen.
Met vriendelijke groeten,
Marnix Michiels
Evidemment, mon cher
Uit de citaten blijkt dat het geen politiek-correcte, “progressieve”(sic) Paus zal zijn, GELUKKIG maar !