1 juli 2011: in een in Cuba opgenomen radio- en televisietoespraak erkent de democrator (laat ons de “democratisch” verkozen dictator maar als dusdanig aanduiden) van Venezuela, Hugo Chavez, dat hij op 10 juni een operatie heeft ondergaan waarbij een kankergezwel in zijn onderbuik werd verwijderd. Op dat moment gaan er al weken geruchten over zijn gezondheidstoestand.

16 juli 2011: de democrator vraagt toestemming aan het Venezolaanse parlement, waarin zijn partij 96 van de 167 zetels bezet, om terug naar Cuba te mogen vertrekken om daar een chemokuur te ondergaan.

24 juli 2011: Chavez keert terug naar Venezuela en zegt “vertrouwen te hebben in een snel herstel”. Een week later zegt hij tijdens een televisieoptreden dat de haaruitval – die met de chemotherapie gepaard gaat – bewijst dat de behandeling werkt, dat er “momenteel geen kankercellen meer in zijn lichaam zitten” en dat “de chemotherapie louter preventief is”.

18 september 2011: de “commandant” – toch een bizarre bijnaam voor een “democratisch” verkozen staatshoofd, nietwaar? – vertrekt nóg een keer naar Cuba voor een chemokuur. Ondanks het feit dat er eind juli naar zijn eigen zeggen al geen kankercellen meer in zijn lichaam zaten, zegt hij nu dat “het meest waarschijnlijke is dat het de laatste reeks is vooraleer ik de bedreiging met kanker vaarwel zeg”. Een kleine week later laat hij weten dat “de vier sessies van chemotherapie zeer succesvol verlopen zijn” en dat hij zich “goed, erg goed” voelt.

28 december 2011: Chavez meldt dat “het best zou kunnen dat de Amerikanen een techniek ontwikkeld hebben om kanker te veroorzaken, zonder dat iemand ervan weet. Ik weet het niet, ik probeer maar een verklaring te vinden”, vervolgt hij, waarna hij zijn collega Evo Morales (Bolivië) waarschuwt vooral goed op te letten voor eten en kleine naalden.

21 februari 2012: wellicht hebben “de Amerikanen” de democrator een nieuw spuitje gegeven, want hij moet wéér naar Cuba om aldaar een “letsel” te laten verwijderen dat zich – wat zo’n spuitje allemaal kan doen, hè? – bevindt op dezelfde plaats waar de tumor in juni 2011 werd weggenomen. Een week later meldt zijn vice-president Elias Jaua dat die operatie “is verlopen zoals gepland en het resultaat bemoedigend is”. Een paar dagen later voegde Chavez zelf daar, via Twitter, aan toe: “Hier ga ik, stijgend als een condor. We zullen leven en we zullen herstellen!”

17 maart 2012: Chavez laat weten dat hij klaar staat om vanop Cuba het vliegtuig naar Venezuela te nemen. Een week later keert de “commandant” alweer terug naar Cuba. Naar eigen zeggen zal hij een paar dagen later al terug zijn. “Gelukkig is dit het lichaam van een soldaat”, stoeft hij nog. Drie weken later is noch dat lichaam noch de geest al teruggekeerd, maar de geest is toch al – daarbij uitgezonden op de Venezolaanse staatstelevisie – aan het bidden geslagen: “Mijn leven mag gepaard gaan met pijn. Dat kan me niks schelen. Geef mij uw doornenkroon, Jezus, dat ik kan bloeden. Geef mij uw kruis, geef mij honderd kruisen, zodat ik die kan dragen, maar laat me leven”. Communistische pathetiek, iemand?

23 april 2012: de democrator telefoneert vanop Cuba naar een Venezolaans tv-station om te laten weten dat hij nog leeft. De eerste geruchten over zijn dood zijn namelijk beginnen circuleren en die geruchten zijn, aldus Chavez, “onderdeel van psychologische oorlogsvoering, van een vieze oorlog”. Een paar dagen later komt hij voor een kleine week terug vanuit Cuba overgevlogen naar Venezuela (de ecologische voetafdruk van Chavez mag er wezen, me dunkt), daarna vertrekt hij opnieuw voor nog een behandeling, maar op 12 mei is hij terug en op 23 mei verschijnt hij weer in het openbaar.

10 juli 2012: Chavez laat weten dat hij geheel genezen is van kanker. “Vrij, vrij, helemaal vrij”, antwoordt hij op de vraag van journalisten of hij nu van de ziekte af is.

27 november 2012: “Vrij, vrij, helemaal vrij”, blijkt nogal relatief. Chavez is “geheel genezen” de verkiezingen door gekomen, maar vertrekt nu opnieuw naar Cuba om aldaar “fysiotherapie en een speciale behandeling te ondergaan om het genezingsproces te bespoedigen”. En wij maar geloven dat hij al genezen was. Een kleine twee weken later volgt het verdict: artsen hebben een nieuwe kwaadaardige tumor ontdekt. Chavez laat weten dat wanneer hij door zijn ziekte niet langer zou kunnen functioneren zijn vice-president en opvolger (over opvolging wordt in de “democratie” Venezuela duidelijk niet door de kiezer beslist) Nicolas Maduro het land zal besturen. Maduro, sinds 2006 minister van Buitenlandse Zaken, vijftig jaar oud, voormalig buschauffeur en vakbondsafgevaardigde, wordt beschouwd als “gematigd en een verzoener” en zal volgens Chavez het zaakje leiden “met vaste hand, met visie, met zijn hart van een volksman, met zijn talent voor mensen, met de internationale erkenning die hij heeft verworven”.

17 december 2012: nadat zijn toestand van “zorgelijk”, over “complicaties”, naar “licht verbeterd” en vervolgens “bevredigend” is gegaan, meldt zijn minister van Wetenschappen en Technologie Jorge Arreaza vanuit Havana dat Chavez van daaruit zijn werkzaamheden als president heeft hervat. Net op tijd om een paar uur later kennis te nemen van het feit dat zijn partij, de Movimento Quinta República, glansrijk de regionale verkiezingen gewonnen heeft.

31 december 2012: Chavez’ toestand gaat van “bevredigend” opnieuw naar “verslechterd”. “Door een ontsteking van de ademhalingswegen zijn nieuwe post-operatieve complicaties opgetreden”, aldus zijn plaatsvervanger Maduro. Een paar dagen later wordt er “gespeculeerd” dat de “commandant” kunstmatig in leven wordt gehouden. Het regime reageert met de melding dat “na de delicate operatie van 11 december, commandant Chavez aan complicaties ten gevolge van een ernstige longinfectie leed. Die infectie zorgde voor respiratoire insufficiëntie, waardoor een strikte behandeling gevolgd moet worden”. Meteen krijgen “de internationale media” ook nog een veeg uit de pan: die voeren namelijk een psychologische oorlog met de bedoeling Venezuela te “destabiliseren”.

8 januari 2013: de eedaflegging van de democrator kan niet doorgaan. Het Venezolaanse Hooggerechtshof, dat uiteráárd volledig onafhankelijk van het regime functioneert, laat weten dat dat geen probleem is en dat de zetelende regering in functie blijft tot Chavez de eed kan afleggen (waarna ze dus vérder in functie blijft).

22 januari 2013: verhalen over een snelle terugkeer van Chavez naar Venezuela moeten de geruchten over het levensgevaar waarin hij verkeert verdringen. “Vrienden, ik heb net onze president Hugo Chavez ontmoet. We hebben grappen gemaakt en gelachen”, aldus Elias Jaua, de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken. Behalve tot lachen en grappen maken blijkt de “commandant” intussen ook in staat tot het nemen van besluiten over de deelname aan een Latijns-Amerikaanse conferentie in Chili. Tegenstanders van Chavez die zich afvragen waarom hij het land niet kan toespreken als hij wél in staat is om te spreken met ministers en officieren zijn uiteraard zuurzakken.

26 januari 2013: Chavez is, aldus Ernesto Villegas, minister van Communicatie, genezen van zijn luchtweginfectie. “Maar er is wel nog sprake van problemen aan de luchtwegen” … Geen idee of het die problemen zijn die “zware en ingewikkelde” behandelingen moeten ondergaan, maar over dat soort behandelingen heeft Maduro het wel als hij op 14 februari terugkeert van een bezoek aan Chavez. Een paar dagen later zijn die “zware en ingewikkelde” behandelingen trouwens voorbij, de rest van de behandeling kan gedaan worden op Venezuela, naar waar Chavez op 18 februari terugkeert.

19 februari 2013: Maduro laat weten dat “de president er goed aan toe is, bij bewustzijn, heel gelukkig en gemotiveerd bij het idee dat hij terug in zijn geboorteland is”. “Er goed aan toe” blijkt ook dit keer weer zéér relatief: een paar dagen later wordt gemeld dat Chavez’ ademhalingsproblemen erger zijn geworden, maar dat hij verder wél positief reageert op de kankerbehandeling.

1 maart 2013: de schuldigen voor de ziekte van de “commandant” zijn intussen niet langer “de Amerikanen”. Nee, volgens Maduro, zijn plaatsvervanger, zijn de schuldigen … de armoedzaaiers van Venezuela: “Onze commandant is ziek omdat hij zijn leven heeft gegeven voor zij die niets hebben”.

2 maart 2013: Maduro meldt dat Chavez dermate is aangesterkt dat hij nu sterk genoeg is om een chemokuur te ondergaan. En dat terwijl onverlaten geruchten verspreiden over een stervende of al dood zijnde democrator.

5 maart 2013: Chavez overlijdt om 16.25 uur, plaatselijke tijd.

Althans, dat is wat vice-president Maduro de wereld wijsmaakt. Want wij geloven dat natuurlijk niet. Kanker is een vreselijke ziekte en na zóveel bestralingen zou zo ongeveer iedereen er onderdoor gegaan zijn, maar toch niet de democrator, niet de eigenaar van het “lichaam van een soldaat”, niet de man die officieel genezen was, niet de “commandant” die een paar dagen geleden nog aangesterkt was. Wij wéigeren gewoon te geloven in zijn dood.

Meer nog, wij denken dat Maduro bezig is met een staatsgreep. Het zal toch niet voor niks zijn dat hij het leger en de politiediensten heeft ontplooid “om de vrede te waarborgen”, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking achter de partij en de “Bolivariaanse” politiek van Chavez staat?

Lang leve de leider van Operatie Zamora (de nadien volkomen ten onrechte als een poging tot staatsgreep afgedane in 1992 ondernomen militaire poging tot bevrijding van het Venezolaanse volk)! Lang leve de “commandant” die er voor zorgde dat ongeveer de helft van de joodse bevolking van Venezuela zich bedreigd genoeg voelde om het land te verlaten! Lang leve de man die Mohamed Khatami, de voormalige president van Iran die van oordeel was dat “het recht op politieke activiteit en bestaan in Iran gereserveerd is voor diegenen die geloven in de islam en het regime”, beloonde met de “Orden del Libertador” en hem een “onvermoeibare voorvechter van alle rechtvaardige zaken in de wereld” noemde!

Lang leve het genie dat Venezuela zijn eigen tijdzone gaf door de klok aldaar een half uur terug te zetten! Lang leve de vrijheidsstrijder die de grondwet aanpaste aan zijn eigen behoeften en de media vrij liet te verkondigen wat hij verkondigde! Lang leve de “bolivariaanse” democrator die er met zijn prijzenpolitiek voor zorgde dat een land met een perfect landbouwklimaat tekorten aan consumptiegoederen als melk, vlees en koffie heeft! Lang leve de president die ervoor zorgde dat de inflatie (op zijn minst officieel) vorig jaar voor het eerst sinds 2008 minder dan twintig procent bedroeg! Lang leve de soldaat die de inflatie herhaaldelijk aanpakte met hetzelfde wapen waarmee hij de buitenlandse schuld van zijn land verminderde: door gigantische devaluaties van de munt!

Nee, serieus, van de doden niets dan goeds natuurlijk, maar het beste wat we kunnen zeggen van Chavez is dat ie dood is.