Vandaag is het de ‘Dag van de Moedertaal’. Je kan je afvragen waarom er voor van alles en nog wat een ‘Dag’ moet zijn, maar laten we ervan profiteren om een mooi stuk ‘moedertaal’ te berde te brengen. Het betreft een gedicht van René De Clercq. Deze Vlaamse dichter werd geboren in het West-Vlaamse Deerlijk en stierf al op 55 jarige leeftijd in ballingschap in Nederland, nadat hij België was ontvlucht. Hij werd namelijk wegens zijn Vlaams-activisme, door het Belgische gerecht in 1920 bij verstek ter dood veroordeeld.
De man schreef onder andere ook het zeer bekende studentenlied ‘De Gilde Viert’. Als student was hij ook al actief als Vlaams-nationalist en zo werd hij voorzitter van de Vlaams-katholieke studentengilde ‘Rodenbachs vrienden’ (voorloper van het KVHV-Gent) die een belangrijke rol zou spelen in de strijd voor de vernederlandsing van de universiteit en de eentaligheid van Vlaanderen.
MIJN VIJAND IS MIJ LIEF
Mijn vijand is mij lief,
Omdat hij vijand is,
Dewijl hij mij uit laksheid hief
En haat geeft dien ik mis.
Mijn vijand is mij borg
Voor vasten moed en sterke daad.
Heb ik voor Vlaandren hart en zorg,
Ook voor mijn vijand en mijn haat.
Laat ruw zijn die mij tegen zijn,
Laat diep gaan, wat mij wondt.
Eerst als ik opbriesch van de pijn,
Voel ik mijn toorn gezond.
Eerst als het zwaard jeukt naar mijn hals,
Draag ik hem recht en hoog,
Vergend van al wat Walsch en valsch,
Tand voor tand, oog voor oog.
Oertrouw en dapper Dietsch,
Geslagen vaak, versagend nooit,
Zoolang nog iets
Den nek mij spant, dat liever springt dan plooit,
Voor Vlaandrens vlaggen wil ik staan,
Voetvast, vuisttoe,
Niet vragen wie, noch waar, noch hoe,
Maar ranselen die mij slaan.
Prachtig gedicht, ik gaf het ook een mooi plaatsje:
http://www.onzetaal.nl/forums/viewthread/410/