Onlangs vond er in Singapore een mars plaats tegen de versoepeling van het migratiebeleid in dat land. Niet minder dan 4000 mensen stapten op tegen de plannen van de Singaporese regering.
Singapore is zo één van die landjes waar weinig over bekend is en bijgevolg door de mazen van de medianetten valt. Het land – dat tegelijkertijd ook één stad is – wordt geleid door een ‘democratisch’ verkozen regering, waar de People’s Action Party (PAP) 82 van de 84 zetels bezet. Meer dan 75% van de inwoners is overigens van Chinese afkomst.
Zoals dat dikwijls gaat in (Zuid-)Oost-Aziatische landen, wordt er streng toegekeken op de komst van vreemdelingen. Deze landen richten hun pijlen zoveel mogelijk op de ontwikkeling en scholing van hun eigen bevolking en pogen daaruit – met wisselend succes – zoveel mogelijk economische rijkdom te putten. China is daar het beste voorbeeld van. Als buitenstaander geraak je met andere woorden niet gemakkelijk in deze landen binnen.
Voor Singapore geldt dezelfde manier van denken én handelen, zoals we kunnen lezen in een recent rapport van de regering: “If we take in too many immigrants and foreign workers, we will weaken our national identity and sense of belonging and feel crowded out of our own home.” Straffe taal zou je kunnen denken, maar in feite de logische gang van zaken. ‘Eigen volk eerst’ in de praktijk gebracht.
De regering wil echter op korte termijn toch een immigratiegolf toelaten om een aantal economische doeleinden te bereiken. “The report argued the current immigration policy should be made more liberal and a greater number of immigrants allowed to live in Singapore.” Het is maar de vraag of de regering rekening zal houden met de eis van een relatief groot deel van de bevolking. 4000 mag niet veel lijken, maar in deze landen kunnen volksprotesten al gauw aandikken tot meerdere tienduizenden betogers. Wordt ongetwijfeld nog vervolgd.
Singapore speelt het wel zeer sluw en behoorlijk hypocriet. Enerzijds belijdt de regering er dat deze zeer welvarende stadstaat een model van multiculturaliteit is, terwijl ze er anderzijds alles voor doet ( tot en met het toepassen van eugenetische methodes) om er de bevolking in meerderheid Chinees te houden.
Zoals dat maar al te vaak het geval is vormt het liberalisme echter de zwakke plek van het systeem. Dit blijkt niet alleen uit de informatie die dit artikel brengt maar ook uit het feit dat men er, omwille van economische argumenten, het onderwijs volledig Engelstalig heeft gemaakt. Wie er alles voor doet om het bestaan van een etnische gemeenschap te vrijwaren maar tegelijkertijd omwille van het zaken doen, haar culturele identiteit opgeeft, is niet goed bezig..