We weten al lang dat het Daniel Cohn-Bendit niet aan lef ontbreekt. De prestatie die hij op dat vlak onlangs in het Europees Parlement leverde, is niettemin vermeldenswaardig. De grote linkse vriend van Verhofstadt die daar namens de Franse Groenen zetelt, nam het woord om aan te klagen dat de EU slechts van zeer ver de Franse militaire campagne in Mali steunt en dat de Franse soldaten aan dat front door Europa gewoon in de steek worden gelaten.

‘Dany le rouge’ zoals hij genoemd werd voordat hij Groen werd (is er een verschil?) vergat wel te vermelden dat de Fransen troepen naar dat gebied van de Sahel gestuurd werden, zonder voorafgaand overleg met om het even wie en dat Frankrijk aan niemand hulp of steun gevraagd heeft. Een en ander werd trouwens met zoveel woorden door de  Brusselse correspondent van de France TV zender France 2 bevestigd in zijn verslag over die tussenkomst van Cohn-Bendit. Hij zei letterlijk dat dit op die wijze gebeurd was  “pour garder les coudées franches” (om in niets en door niemand gehinderd te worden).

Het lijkt in die omstandigheden moeilijk vol te houden dat het voornamelijk is om te vermijden dat het Westen in de Sahel te maken zou krijgen met vrijhavens voor islamitische terroristen  (dicht bij de zuidrand van Europa dus), dat Frankrijk zich in dit militair avontuur heeft gestort.  In dat geval zou ‘men’ op zijn minst pogingen hebben gedaan om andere westerse naties bij de ‘kruistocht’ te betrekken. Is het bovendien niet zo dat een aantal andere landen uit dezelfde regio volledig of gedeeltelijk in Islamitische handen zijn en dat er mag van worden uitgegaan dat in ieder van hen al zeer lang opleidingskampen voor terroristen bestaan? Denk maar aan Mauritanië, Nigeria, Tsjaad, Niger. Waarom heeft men daar dan nog steeds geen militaire tussenkomst op het getouw gezet?

Maar als het niet is omwille van de bestrijding van islamfundamentalisme en dus om er de ‘democratie en de mensenrechten ‘te verdedigen dat soldaten naar Mali gestuurd worden, wat zou dan de echte reden kunnen zijn?

Wie bij die vraag eventjes stil staat, komt als het ware automatisch terecht bij het feit dat in Mali nogal wat uranium te vinden is, in het bijzonder in de gebieden van Falea, Kayes en Kidal. In Mali wordt bovendien ook diamant uit de grond gehaald en het land is de derde grootste goudproducent van Afrika. Dan hadden we het nog niet eens over wat nog allemaal aanwezig is in de bodem van dat woestijngebied: bauxiet, mangaan, ijzererts en… petroleum. Zou het zo vermetel zijn te durven veronderstellen dat economische argumenten bij de Franse beslissing om tussenbeide te komen, veel zwaarder gewogen hebben dan de strijd tegen het islamextremisme?

Economische overwegingen die waarschijnlijk ook een rol spelen m.b.t. de houding die in dit conflict t.o.v. de Toearegs wordt aangenomen. Met het oog op de vrijwaring van de eigen identiteit en cultuur voert dit woestijnvolk nu al jarenlang een guerrillaoorlog tegen de Malinese regering. De meeste Toearegs zijn geen fundamentalisten en de MNLA die hun bevrijdingsbeweging is, heeft aan de Fransen militaire bijstand voorgesteld. Maar merkwaardig genoeg werd enerzijds de hulp van dit krijgersvolk, dat als geen ander met de streek vertrouwd is, van de hand gewezen terwijl men anderzijds uit verschillende West-Afrikaanse landen contingenten laat aanrukken van soldaten die vaak nog nooit een woestijn hebben gezien en wiens strijdlust op zijn minst in twijfel mag getrokken worden. Zou het kunnen dat het de bedoeling is dat de Fransen vermits ze nu toch ter plekke zijn meteen ook het Toeareg-probleem ’regelen’ zodat een einde kan gesteld worden aan de herrie die ze veroorzaken en er een gunstiger klimaat ontstaat voor de ontginning van de bodemschatten van het land?

We weten bovendien dat de populariteit van Hollande in Frankrijk er al een tijd zienderogen op achteruitgaat. Regeringsleiders die met zoiets geconfronteerd worden, zijn vaak geneigd met een buitenlandse vijand in de clinch te gaan omdat ze er op rekenen op die wijze het volk opnieuw achter zich te kunnen scharen. Is het overdreven subversief te durven veronderstellen dat de Franse president ook deze overweging heeft gemaakt?

Dan is er nog de merkwaardige houding van België. De meeste grote Europese naties hielden zich gedeisd toen Frankrijk aankondigde dat het troepen naar Mali had gestuurd.  De VS en het Verenigd Koninkrijk stelden een paar vliegtuigen ter beschikking voor transport vanuit Frankrijk naar Afrika en daarbij bleef het tot hier toe. Maar België ging een stuk verder. Dat landje stelde niet alleen twee transportvliegtuigen en twee helikopters ter beschikking, maar stuurde ook enkele tientallen soldaten naar de streek die bijna tegelijkertijd met de Franse troepen aankwamen. Toont dit niet aan dat dit land nog steeds een vazal van Frankrijk is, zeker wanneer het met een Waalse eerste minister opgezadeld zit? En is men er zo zeker van dat de bijzondere vriendschapsbanden tussen twee Franstalige socialistische regeringsleiders bij het nemen van deze beslissing geen rol hebben gespeeld?

Het is ook opvallend dat nergens meegedeeld werd hoe lang het de bedoeling is om in Mali te blijven en dat er helemaal geen sprake is van een kostenplaatje?

Het risico is groot dat we alvorens we het beseffen in eenzelfde wespennest als dat van Afghanistan terecht zullen gekomen zijn… Naar verluidt zou een ezel zich nochtans geen twee maal aan dezelfde steen stoten.