KVHV Antwerpen: “Uitbreiding euthanasie zet wilsonbekwame levens op het spel”

Het kan verkeren. Stemde CD&V tien jaar geleden openlijk tegen elke vorm van euthanasie, anno 2012 willen de christendemocraten op aanzet van PS praten over uitbreiding kinderen en dementen. Het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond is terughoudend als het om schrijnend lijden gaat, maar is gezien de betoonde roekeloosheid genoodzaakt radicaal stelling te nemen tegen de uitbreiding.

Kinderen

Het PS-voorstel beoogt recht op euthanasie voor kinderen wanneer zij uit vrije wil beslissen. Hoe weten wij wanneer een wilsbesluit vrij is van externe invloeden of voortdurende wanhoop? De huidige leeftijdsgrens dient juist als bescherming daartegen. Wie nog niet genoeg verstandelijke rijpheid heeft, mag geen levensbepalende beslissingen maken. Om die reden laten we ook geen twaalfjarigen trouwen.

De PS wil zelfs euthanasie bij zeer jonge kinderen bespreken. Hier kunnen wij niet anders dan onze afschuw uitspreken. Het kind blijkt ‘niet goed’ te zijn en wordt alsnog weggehaald. Niet alleen ongeboren leven is rechteloos, ook de levens van zeer zieke kinderen hebben geen absolute bescherming meer.

Ouderen

Redelijker lijkt euthanasie bij dementen. Daar is evenwel geen garantie op een weloverwogen beslissing. Een ziekte als Alzheimer is een sluipmoordenaar. De eerste jaren is de patiënt soms verward (dat is ook eigen aan ouderdom), maar voor de rest normaal. Het PS-voorstel laat zulk een ‘vroege’ Alzheimerpatiënt gerust de ‘voorafgaande wilsverklaring’ wijzigen. Ook hier zorgt uitbreiding voor euthanasie buiten het volle verstand om.

Ter voorkoming van zulke praktijken wil het voorstel een betrouwbaar kader voor euthanasie bij dementen gebruiken door ‘de jongste medische inzichten’ mee te nemen. Zeer onvaste grond, omdat de studie van dementie nog in de kinderschoenen staat. En de geschiedenis leert dat wat tegenwoordig acceptabel is, vroeger door de geneeskunde het leven niet waard geacht werd. Wie zijn huis bouwt op het zand van wetenschappelijke hypotheses, moet niet verontwaardigd zijn als het instort – met doden tot gevolg.

Wie de jongste medische inzichten als standaard neemt, gaat bovendien voorbij aan de zachte kant van zorg. Zwaar lijden kan draaglijk worden dankzij de onvermoeibare inzet van familie en verpleegpersoneel; licht lijden kan een hel worden door verwaarlozing en eenzaamheid. Dat laatste lot is er een van steeds meer ouderen.

Politiek front

Niet alleen de Alzheimerpatiënt en het zeer zieke kind worden getroffen door uitbreiding. Ook de dokter. Tenminste als SP.A en Open Vld gedaan krijgen dat de arts die zelf geen euthanasie wilt uitvoeren, moeten doorverwijzen naar een collega die het wel wilt. Terwijl de Hippocratische eed, die alle medici afleggen aan het begin van hun loopbaan, verplicht patiënten beter te maken. Cru gezegd worden zij in strijd met die eed verplicht mensen de dood in te sturen.

Het baart ons grote zorgen dat op dit dossier een politiek front ontstaat van socialisten, liberalen en christendemocraten. Zij leggen het lot van mensenlevens in handen van wilsonbekwame patiënten dan wel familie en medici. En de tragedie is dat na een onterechte keuze voor ‘euthanasie’, de benadeelde reeds voor eeuwig stil is.