Decennialang ondersteunen de Duitsers met politieke wil en veel, heel veel geld de Europese Unie. Sinds de toetreding stelden ze zich bescheiden op als een goede buur. De Nobelprijs voor de Vrede is een prijs die sinds 1901 wordt toegekend aan mensen en organisaties die zich verdienstelijk zouden hebben gemaakt bij de bevordering van de vrede. Dat de winnaars de laatste jaren steeds meer uit politieke motieven worden gekozen in plaats van humanitaire motieven mag duidelijk zijn na een blik op de recente lijst.
Dit jaar kwam de Europese Unie als winnaar uit de bus wegens “de inzet voor de bevordering van vrede en verzoening, democratie en mensenrechten in Europa.” Dat dit niet door alle Basken, Ieren, Kroaten en Serven zo ervaren is laten we maar in het midden om maar een paar voorbeelden te noemen. In ‘eigen’ land verdedigde de Waal Di Rupo de uitreiking van de prijs in het parlement. En wat schetst onze verbazing? Niemand die het wist, maar dankzij de EU heeft Duitsland afgezien van een derde grote oorlog op het Europese continent!
Het zal als een klap in het gezicht worden ervaren als de herschrijving van de geschiedenis aangaande de Europese Unie door de Waalse premier Di Rupo in een toespraak in het Belgische parlement door zal sijpelen in Duitsland. Di Rupo laat zich niet tegenhouden door een gebrek aan feiten om een stelling te poneren. Een politieker waardig. Wat zijn verklaring voor deze uitspraak ook moge zijn.
In zijn marxistische dialectiek heeft hij nochtans gelijk. Door de EU en de creatie van de Eurozone is men erin geslaagd om de macht en kracht van Duitsland te temperen. Duitsland is niet langer baas over ijn eigen centen – net zoals andere staten. En dat is in het voordeel van de economisch zwakkere landen zoals Frankrijk en andere Latijnse landen.
Von Clausewitz zij dat de oorlog een verderzetting is van de diplomatie maar dan met andere middelen. Bij uitbreiding zou je dat ook kunnen stellen met economische kracht: economische macht is de verderzetting van oorlog maar dan met andere middelen. In die zin heeft de marxist Di Rupo volledig gelijk.
Met dank aan Björn Roose voor de hint!