De Schotten gaan nog altijd prat op hun nationale schrijver Walter Scott ( Rob Roy, Ivanhoe…), de Polen zijn fier op Henryk Sienkenwicz ( Quo vadis en verschillende romans over de strijd tegen de Russen, de Pruisen etc.) , elke Fransman leest nog steeds graag de boeken van Alexandre Dumas ( o.m. De drie musketiers) en de Russen hebben ook vandaag de dag nog een speciale boon voor Nikolai Gogol (Taras Boelba). Stuk voor stuk gaat het hier over 19eeuwse schrijvers, die op romantische wiize in dikke turfen verhalen brachten over een bepaalde heroïsche periode uit de geschiedenis van hun volk. Meestal deden ze dit bovendien in een taal die voor ons vrij bombastisch overkomt.
Conscience is ook een schrijver van dat slag en zijn rol in het ontwaken van de Vlaamse identiteit is behoorlijk groter geweest dan deze van die andere schrijvers t.o.v. die van hun land. Zo gaf hij ons met zijn ‘Leeuw van Vlaanderen’ een mythe (1302), een vlag (de leeuw) en last but not least opnieuw de trots te zijn wat we zijn. Lees er maar de opdracht op na die hij ons aan het einde van dat werk mee geeft: Gij Vlaming die dit boek gelezen hebt, gedenkt wat Vlaanderen eertijds was, wat het nu is en nog meer wat het worden zal, indien gij de roemrijke daden uwer voorvaderen vergeet! en u zult begrijpen dat ik hier niet overdrijf. Zijn verhalen waren bovendien boeiend en begrijpelijk voor iedereen, ook voor de meest gewone mensen van die tijd, iets dat je niet altijd van onze hedendaagse schrijvers kan beweren.
En toch krijgt Conscience bij ons al lang niet meer de erkentelijkheid waarop Scott, Sienkenwicz, Dumas en Gogol in hun respectievelijke taalgebieden mogen rekenen. Het uitspreken van zijn naam volstaat zelfs vaak om een minachtend glimlachje op de door pretentie verzuurde gezichten van de klasse van zelfverklaarde intellectuelen te doen verschijnen die nu al geruime tijd ons cultureel landschap teistert. Ze zijn er zelf in geslaagd, in het jaar tijdens het welke we de 200ste verjaardag van Conscience zouden moeten vieren, een voorstel te formuleren om een bekend Antwerps plein dat naar een van de hoofdfiguren uit De Leeuw van Vlaanderen genoemd is, om te dopen en dit louter en alleen omdat ze de verkiezingsnederlaag van de door hen gesteunde kandidaat burgemeester niet kunnen verteren en de nieuwe burgemeester, nog voor hij al was het maar een beleidsdaad gesteld heeft, al gaan haten zijn.
Een toppunt van belachelijkheid: deze zelfde mensen die de verdediging van de taalgrens en de splitsing van BHV als totaal irrelevant van de hand deden (ik hoor ze nog zeggen ‘waar zijn we mee bezig’ en ‘ niet in mijn naam’) vinden de discussie over de naam van een plein van de Scheldestad belangrijk genoeg om ze nu al een week lang uit te smeren in onze zogenaamde’ kwaliteitskranten’ en op radio en TV. Geef toe zoiets zou Dumas in Frankrijk of Scott in Schotland nooit te beurt vallen.
Maar dit volstond blijkbaar nog niet. Tegenwoordig wordt Conscience, als er dan al eens spake van is, gereduceerd tot een soort belgicist en dit omdat hij subsidies van het koningshuis ontving… Hiermee probeert ‘men’ uiteraard zijn flamingantisme te minimaliseren. Aan het feit dat hij zijn baan van vertaler bij het provinciebestuur omwille van zijn Vlaamsgezindheid moest opgeven, wordt uiteraard geen aandacht besteed, evenmin als aan zijn levenslange inzet in de Vlaamse Beweging. Hij stond aan de zijde van mensen zoals Jan-Frans Willems, Snellaert etc., was bij allerlei Vlaamse initiatieven betrokken en zou radicaler worden met de jaren. Zo vroeg hij in het begin slechts een rechtvaardige behandeling van de Vlamingen en van het Nederlands in het Belgisch leger maar zou hij later onder invloed van de Waalse flamingant Jottrand voor een scheiding in Vlaamse en Waalse regimenten gaan ijveren. Iets wat tijdens WO I een van de belangrijkste eisen van de Frontbeweging zou worden.
Zou het vermetel zijn te durven denken dat zij die Conscience niettemin steeds verdacht willen maken om de financiële steun die hij ontving, dit voornamelijk doen omdat zijzelf omwille van de subsidies die hen toegekend worden, hun ziel aan het Belgisch regime hebben verkocht? ‘Aan u eigen ken je een ander’ leert ons een oude Vlaamse volkswijsheid…
… aan romantiek heeft hij de pest.
De streekexpansie doet de rest.
Hij wordt modern en actueel,
De Vlaamse intellectueel
(Kor Van der Goten: Ballade van de Vlaamse intellectueel)
7 reacties op “Conscience en de ‘Vlaamse intellectueel’”
Er zit zelfs een actueel tintje aan Hendrik Conscience. De dichter-journalist Gaston Durnez in een gedenkrede voor de jubilaris: ‘Vooral treffen mij, in onze tijden van dexiaanse graaicultuur en Bad Banks, de uitvallen van Conscience van wat hij de ‘Geldduivel’ noemde, de hebzucht van de stedelijke burgerij en van de kasteelheren op het land, de opkomende industrie die vreselijke sloppenwijken produceerde.’ Durnez verduidelijkt wel dat Conscience daar geen politieke sociale revolutie tegenover zette, maar het was wel een begin van bewustmaking van het vernederde en vertrappelde Vlaamse volk. En om zichzelf te ontvoogden is het van belang te leren lezen, toch?
Als er ooit een subsidie terecht is toegewezen is het wel deze die Hendrik (Henri??) Conscience ooit heeft gekregen. Alle Vlamingen horen trots te zijn op een der hunnen “die zijn volk leerde lezen” en een impact heeft gehad te vergelijken met die van een Walter Scott en een Alexandre Dumas, om ook daarbij Jules Verne niets te kort te willen doen. Zoals zo vele Vlamingen zijn de huidige Vlaamse intellectuelen te vergelijke met lege jutezakken, die kan je bij gebrek aan inhoud ook nooit rechtop gezet krijgen. Hendrik Conscience was geen lege juttezak. Hij had inhoud, stond recht en wou dat alle andere Vlamingen ook zouden recht staan, want hij leerde niet alleen zijn volk lezen, hij gaf het ook een hart en een ziel voor onder de riem. Die ziel en dat hart schijnen nu wel door het Vlaamse subsidieprofitariaat aan het belgicistisch regime te zijn verkocht (voor dertig zilverlngen?). Wiens brood men eet, wien woord men spreekt, nietwaar?
Hij heette wel niet Hendrik, en zijne maat heet ook niet Jan Frans, maar respectievelijk Henri en Jean François. De derde heette Jean Baptiste David. Voor zover ik weet tenminste.
Laat ons wel wezen, hij heeft wellicht ook verschillende goede boeken geschreven, maar zou het kunnen dat er een achterliggende bedoeling mee gemoeid was?
Hij bestreedt ook de Aldietsche beweging die door Constant Jacob Hansen vooropgesteld werd, vandaar de toegeschoven overheidsgelden.
Daarom ook zijn medewerking aan de officiele spelling, waarin toen reeds duizenden Franse woorden werden toegevoegd. Verslagen van regeringsbeslissingen uit die tijd, brengen daar uitsluitsel over.
Zeg maar: “Geef die Vlamingen hun Vlaams, maar zorg wel dat onze taal er in voorkomt. En niét op de achtergrond!”
Het is waar, vandaag zijn zowel bepaalde VB mensen niet vies, om met het Frans te dwepen, ook het Pallieterke voelt zich daarmee regelmatig als een vis in lekker water. Beide voorvechters van de Vlaamse zaak doen hun best om zich bij de Franskiljons geliefd te maken. Denken we daarbij maar aan faciliteitsgemeentes, collaboratie, repressie, epuratie, enz. Onlangs is er buiten journaille (plagiaat van een Franstalige Zwitserse verslaggever in WOll) weer cabotage en de kroon op het werk, independantisme.
Om Henri Conscience en zijn maten te plezieren?
Oei, u gebruikt het woord ‘officiele’ (u bedoelt allicht: officiële): mag dat wel? Komt dat niet van ‘officiel’ in ‘t Frans? En u gebruikt ook nog, o gruwel, het woord ‘plezieren’: mag dat wel? Komt dat niet van ‘plaisir’ in ‘t Frans? Alle gekheid op een stokje: vindt u nu zelf niet dat u een beetje overdrijft? Door zo tot in het absurde door te drammen wordt elke legitieme verdediging van onze taal en cultuur toch een beetje belachelijk gemaakt, hoor. Dit is gewoon te belachelijk voor woorden…
Je antwoord heeft niets met de grond van de zaak te maken. Het is helemaal niet absurd, te stellen dat voornoemd trio even goed, grote verantwoordelijkheid draagt voor het invoeren van duizenden Franse woorden in onze taal. Dat ze daarbij, door de belgische overheid en de kerk zwaar gepamperd werden, wordt overal stilletjes verzwegen en zit verborgen onder vele dekseltjes. Wie beweert de eigenheid van zijn taal te willen beschermen, moet dit onder ogen durven zien. Eerst klaarheid met het verleden, dan kan met een zuivere lei begonnen worden. Maar daar wringt het schoentje, de lafheid van eigen volk mag zeker niet aan de oppervlakte komen. Dat historici maar opstaan en eerst in het reine komen met de geheime agenda van deze “voormannen”.
Alleen reeds 1500 Franse werkwoorden, dat kan tellen, nietwaar? En dat die door streektaalgebruik stilaan in onze taal aanvaard werden is een dikke vette leugen. Ze werden ambtelijk in de schoolboeken verspreid en door de Vlaamse strot geduwd. Voor de meeste zijn er meerdere Nederlandse keuzen voorhanden. Toch blijven de meeste schrijvelaartjes dwepen met de taal van de vijand en overheerser. Voornoemd trio inbegrepen. Het is dus tijd dat er tegengas komt, in een tijd waarin Electrabel het over gehabilliteerde vakmensen heeft, en het genootschap Onze Taal probeert om het woord chantabel op een verhoogje te zetten!
Eerlijk gezegd, je schuilnaam is een goede metafoor voor de heersende lafheid.
Hoera voor ons, en weg met weg met ons!
En ja, habiliteren moet het zijn. In de meeste forums kan je ook achteraf je bericht nog bewerken, dat geeft haarklievers minder kansen. Niet hier dus.