Het communautaire randje aan Ford Genk

Er wordt wel eens beweerd dat de traditionele oplossing van de Vlaamse Beweging voor de problemen van vandaag altijd dezelfde is: Vlaanderen onafhankelijk! Zo ook met de economische crisis: laat België barsten en Vlaanderen wordt voortgestuwd in de vaart der volkeren. Zo simpel is het natuurlijk niet, maar toch zit er een deel van de waarheid in. De onafhankelijke publicist Mark Grammens wijdt er in zijn laatste nummer van Journaal een stukje aan.

Eén van de redenen die Ford ertoe noopt om Genk te verlaten is de veel te hoge loonkost die de Belgische staat oplegt aan de ondernemingen, zo zegt Grammens.  En hij vervolgt: ‘Zolang België in zijn huidige gedaante bestaat en onderworpen blijft aan de Waals-socialistische heerschappij, zal Vlaanderen nooit een industrieel beleid kunnen voeren, ook als het daarvoor bevoegd zou zijn.’ En daar zit inderdaad een deel van het probleem: Vlaanderen blijft de melkkoe van Wallonië. Vlaamse ondernemers kijken met lede ogen toe hoe er terwille van Wallonië geen gepast economisch beleid kan gevoerd worden in Vlaanderen. Dat is zelfs Etienne Davignon, sleutelfiguur uit het Belgische establishment, niet ontgaan. Onlangs stelde hij vast dat de Vlaamse economische kringen geen vertrouwen meer hebben in de Belgische regering, die weigert besparingen door te voeren.

Het Belgische establishment zit hier dus met een groot probleem: aangezien deze toplaag van mensen die er toe doen uitsluitend bestaat uit industriëlen en bankiers staan zij (neo-)liberale recepten tegen de economische crisis voor, terwijl Di Rupo en de PS socialistische maatregelen willen nemen. Maar uit schrik dat België uiteenspat, kan het establishment, omwille van financiële belangen, niet anders dan het Waalse socialisme volgen. De PS weet dat en kan dus ongegeneerd om bijkomende centjes (de beruchte transfers) vragen. Die centjes moeten komen van de gegijzelde meerderheid in dit land, de Vlamingen, die zichzelf mits een staatshervorming in de jaren zeventig de das omdeden en degradeerden tot een quasi machteloze tweederangsrol binnen België.

Op die manier hebben de Vlamingen niet genoeg financiële overschot meer om een eigen economisch beleid te voeren, met alle gevolgen vandien voor de tewerkstelling. Met dank overigens aan de ‘Vlaamse’ socialisten, die, om toch maar altijd in de vetpotten van de staat te kunnen zitten, uit de hand eten van de grote broer uit Wallonië.