Bart De Wever heeft zich nogmaals bewezen als meesterstrateeg. Hij propageerde deze lokale gemeenteraadsverkiezingen ook als nationale. Zowat alle analisten waren van mening dat Bart De Wever voor de verkiezingen onnodig met vuur speelde door zich op te werpen als kandidaat-burgemeester van Antwerpen. Indien het zou mislukken, dan zou de N-VA hetzelfde overkomen als het Vlaams Belang in 2006.
Na een nationale en Antwerpse monsterscore begon stilaan de aftakeling van die partij. Het doel – burgemeesterschap voor Filip Dewinter – werd net gemist. Nadien kon die partij de electorale kracht niet meer opbrengen om op zijn minst het cijfer te herhalen. Het cordon sanitaire deed de rest. Indien het Bart De Wever niet zou lukken om burgemeester te worden van Antwerpen dan zou de N-VA hetzelfde lot zijn beschoren. Op voorhand was het zeker geen uitgemaakte zaak dat Bart De Wever het zou halen. Hij heeft gegokt en gewonnen. Laten we er aan toevoegen dat er een paar electorale elementen in het voordeel van Bart De Wever meespeelden.
De Vlaams Belang-kiezer koos voor het N-VA-alternatief omdat deze partij wel iets kan bereiken. Deze partij kan wel (een deel) van het programma uitvoeren. Het cordon sanitaire blijkt achteraf inderdaad het Vlaams Belang te vermoorden. Aan het cordon kan het Vlaams Belang inderdaad niet veel doen. Het is zelfs ondemocratisch. Maar we mogen niet vergeten dat niet alles het Vlaams Belang vrijpleit van zonden. De top heeft jarenlang arrogant met de unieke positie die de partij ter rechterzijde innam, omgegaan. Nadien richtte de top de pijlen op de concurrerende LDD van Jean-Marie De Decker, dat toen onmiddellijk een mooi resultaat neerzette, en werd de N-VA gewoon weggelachen als marginale bende.
De partij bevond zich in een situatie van bijna-burgeroorlog toen Marie-Rose Morel zaliger de partij uit het cordon wilde halen. Hierdoor kwam de partij naar buiten als “een bende ruziemakers” en dat is iets wat de kiezer nooit waardeert.
We stellen ook vast dat het verlies van Geert Wilders en het Vlaams Belang in elkaars verlengde liggen. Beide zijn geobsedeerde moslimhaters. Beide zijn tevens geobsedeerde Israëlfanaten. Men kan vaststellen dat het geslijm aan de Israëlische staat hen zelfs geen windeieren legt. Nee, ze bekwamen er zelfs geen enkel ei mee. Israël heeft hen niet in evenredigheid bedankt. Beiden vinden het goed dat mensen die in hun eigen land wonen, ook al zijn ze moslim, door de NAVO gebombardeerd worden. In tijden van geldtekort voor scholen en gepensioneerden voorstander zijn van dure oorlogen in Afghanistan en Libië komt niet goed over bij een deel van de kiezers.
Het Vlaams Belang scoort wel goed indien het … niet onder eigen naam opkomt, zie Forza Ninove in Ninove en Vernieuwing in Grimbergen. Misschien zou het Vlaams Belang beter opnieuw van naam veranderen alsook (een gedeelte) van leiding ?
Bart De Wever had nog een geluk. De kiezer strafte de Sp.a af door op de PVDA en op Groen te stemmen. Want op die Stadslijst stonden katholieken en dat lust men daar in de Loge zo niet. De Stadslijst van Patrick Janssens bestond wel degelijk uit twee partijen : de socialisten en de CD&V. Wat het thema veiligheid betreft vallen de oplossingen van Bart De Wever beter in de smaak dan die van Patrick Janssens. De allochtone kiezer stemde voornamelijk voor de PVDA, hoewel de voorzitter van de partij steevast een Vlaming is. “Eigen Volk Eerst” voor de PVDA-partijvoorzitters.
De politieke kaste heeft een paar eigenaardige eigenschappen. Eén daarvan is dat ze nooit uit hun fouten leert en nooit naar andere signalen luistert. De eindgeneriek van de verkiezingsprogramma’s van zondag 14 oktober was nog niet beëindigd of de eerste signalen van die kaste sijpelden binnen. Her en der werden anti-N-VA-coalities gesloten.
In Wallonië
In Wallonië valt op dat de PS ondanks alle schandalen blijft scoren. De Waalse politieke kaste heeft weinig of geen problemen met een door en door corrupte Waalse socialistische partij maar verzamelt de ene na de andere maagzweer bij het aanschouwen van (lang geleden) de Vlaams Belang-successen en nu het succes van de N-VA. Niemand is perfect, maar beide Vlaamse partijen zijn bijna maagdelijk wit vergeleken met de moordenaarsbende van de PS (zie André Cools). In Vlaanderen maakt men partijpolitieke ruzie maar vermoordt men elkaar (nog) niet. Ook hier stellen we vast dat de politieke kaste weigert uit haar fouten te leren. In elke democratie luistert men naar de meerderheid. Alleen in België blijkt dit onmogelijk.
De Franstaligen staan voor de keuze: ofwel de N-VA mijden als de pest, net zoals ze met het Vlaams Belang deden, en dan mag Di Rupo naar Lourdes gaan met de hoop dat de drie kleintjes (CD&V, VLD en Sp.a) hem in 2014 dan ook nog aan een Belgische (niet Vlaamse) meerderheid zullen/kunnen helpen; ofwel samen met de N-VA het confederalisme voorbereiden, soms tegen de bang gemaakte achterban in.
De nationalisten kwamen in Wallonië verdeeld op. Er zijn de nazaten van het FN (Salvatore Nicotra, een Belgische Italiaan) die her en der wel een gemeenteraadslid binnen haalden. De feiten tonen aan dat deze mensen eigenlijk tot niets goeds in staat zijn. Zij zitten daar, en zitten … en zitten … Dit voor zover ze al opdagen.
Er deden nieuwe partijen mee zoals :
- Wallonie D’Abord (Juan Lemmes, ex-FN),
- NWA (Nouvelle Wallonie Alternative, ex-FN’ers die dachten de N-VA na te doen, dwz 30% behalen in 6 maanden … vergetend dat het N-VA wel degelijk steunt op 180 jaar Vlaamse Beweging),
- Démocratie Nationale (zij noemen zichzelf de legitieme opvolgers van het FN van Daniel Férét en worden geleid door Marco Santi, een Belgische Italiaan).
Zij behaalden allen resultaten na de komma (meestal 0,50%). We zien dat verschillende partijen in Wallonië geleid worden door Italianen (Di Rupo, Nicotra, Santi)
Opvallend waren de resultaten van Nation. Overal behaalde deze partij een resultaat VOOR de komma, wat een ernstige legimitatie is voor het bestaan van de partij. In Evere behaalde de partij 4,5% van de stemmen en dit in een door immigratie geteisterde gemeente! Het scheelde echt niet veel of Eddy De Smedt van Nation was er bijna verkozen. Een kopstuk van deze partij benadrukte “dat Nation een beter score behaalt dan de NDP” (De NDP diende in Vlaanderen nergens lijsten in, zonder verder commentaar). Men kan rustig voorspellen dat van al het ‘klein rechts’ in Wallonië enkel Nation zal overleven. De rest zal opnieuw ten onder gaan aan interne ruzies en afscheuringen, zeker nu zij zo slecht hebben gescoord.
De politieke gevolgen voor België
De geopolitieke gevolgen van deze verkiezingsresultaten zijn niet tot in de details te voorspellen. Feit is dat Bart De Wever in de Zuiderkroon te Antwerpen tijdens zijn eerste toespraak voor de eigen militanten al een verwittiging stuurde aan het Belgisch establishment: premier Elio Di Rupo mag zich al klaar houden voor gesprekken over “confederalisme”. Confederalisme is een situatie NA het separatisme. Twee aparte staten beslissen wat ze samen doen en wat niet. Voor de N-VA is het stichten van een confederale constructie, een tijdelijke overgangsfase, en nadien een onafhankelijke staat Vlaanderen het hoofddoel.
Met deze gemeenteraadsverkiezingen toont de N-VA aan dat de partij meer in de samenleving verankerd zit dan sommigen wensen. Dit is belangrijk voor de parlementsverkiezingen van 2014. Indien de N-VA dezelfde of een beter resultaat behaalt dan nu (2012) dan heeft België een zwaar probleem. Nu heeft België het eigen huis kunnen redden door een regering te maken met aan Vlaamse zijde een … minderheid. Het is tekenend voor het laag moreel besef van de Vlaamse partijen die met de franco-Belgische meerderheid samenheulen.
Ten tijde van het hoogtepunt van het Vlaams Belang gebruikte de media de dooddoener dat “de kiezers tegen de immigratie stemden maar niet zozeer tegen België”. Zelfs al zou dit gedeeltelijk waar zijn geweest, dit is vandaag anders. Waar men ook komt en met Jan Modaal gesprekken aanknoopt over politiek en economie, steeds komt hetzelfde naar boven: het wordt tijd dat Vlaanderen onafhankelijk wordt. Bart De Wever begreep lang geleden het volgende Belgische axioma: “maak van prins Filip (Philippe) een koning en maak van Elio Di Rupo een Eerste Minister. Dan wordt de Vlaamse massa zonder veel dure reclame vanzelf Vlaamsgezind en separatist”. Dit is bij deze gebeurd. De prins kon het niet laten om op sommige ogenblikken geweldige uitschuivers te maken terwijl Di Rupo, de man die zich op intiem vlak een beetje anders parkeert, de rest doet. Iedere keer dat Di Rupo op televisie komt en gepiept slecht Nederlands fluit, krijgt de N-VA er weer zoveel stemmen bij.
De Vlamingen worden zich meer en meer bewust van de financiële transfers naar België. Ook beseft hij beter het gegeven dat indien een Vlaming (de meerderheid van dit land) met een Franstalige (de minderheid in dit land) wil praten, dit steeds in het Frans moet zijn. De Franstaligen blijven immers tegen heug en meug weigeren om Nederlands te leren. Yves Leterme stelde ooit terecht dat de Franstaligen blijkbaar niet over de intellectuele mogelijkheden beschikken om Nederlands te leren. De gevolgen liegen er niet om: de Vlaming kent minder en minder de Franse taal. Hij kiest bewust voor het aanleren van het Engels, het Duits of van een paar Zuid-Europese talen, maar dat Frans lust hij minder en minder. Willen de francofonen (een Belgische Franssprekende kaste waar zowel Walen als Vlamingen in terug te vinden zijn) hun land redden, dan zal moeten voldaan worden aan twee voorwaarden: de transferten moeten stoppen en de Franstaligen moeten Nederlands leren. Gezien de arrogantie van de Franstalige politici kan men er van uitgaan dat aan geen van beide voorwaarden zal worden tegemoet gekomen.
De Franstaligen hebben alle voorwaarden geschapen om de N-VA volgende keer nog sterker te maken. De Franstaligen rekenen erop dat indien de N-VA zelfs 80% behaalt er nog niets zal veranderen. Want om iets ten gronde te veranderen moet men in België over een twee derde meerderheid beschikken … in beide landsgedeelten! Bart De Wever liet al uitschijnen dat de Franstaligen zich dan zwaar zullen misrekenen. Hij heeft een plan in zijn hoofd dat ten gepasten tijde zal worden uitgevoerd. In elk geval, confederalisme komt er sowieso. De parlementsverkiezingen van 2014 worden de meest communautaire uit de Belgische geschiedenis.
De rivier kan niet meer worden gestopt, de geest is uit de fles. België is ontstaan door middel van separatisme en zal verdampen door separatisme.
We maken een interessante denkoefening door te kijken wat de buitenlandse media over ons vertellen. De Financial Times schreef net als vele andere buitenlandse kranten dat de Antwerpse uitslag de Belgische afscheiding op de tafel legt. In koor stellen ze “dat de problemen voor Di Rupo pas nu beginnen”.
Ik denk dat de opinieschrijver blind de De Weverdoctrine volgt. Volgens mij zou de man beter eens de opinie van professor Bart Maddens leest. Daarin stelt de professor dat het voor de N-VA moeilijk wordt naar 2014, want de partij haalt stemmen bij het Vlaams Belang en veel minder bij de traditionele partijen. Al zuigt de N-VA heel het Vlaams Belang leeg, dan hebben ze nog steeds geen meerderheid aan Vlaamse kant. Daarenboven zullen de Vlaamse meerderheidspartijen zich niet meer willen verbranden aan een nieuw staatshervormingsavontuur. De N-VA kan dus met andere woorden nog eens verkiezingen winnen, ze zullen stuiten op een Belgisch blok.
Maar er is nog een reden waarom de N-VA zich zorgen hoeft te maken. De partij heeft in de coalitievorming in gemeenten en steden niet zoveel manoeuvreerruimte. In vele gevallen vormt de N-VA onnatuurlijke coalities met groenen en socialisten, waardoor de partij zichzelf verder vervlakt en zo rechtsere kiezers afstoot. Indien het VB een nieuwe adem zou vinden, komen die afgestootte kiezers terug bij het VB uit.
Het cordon sanitaire gaat tevens verder dan een schutskring rond een partij. Het cordon sluit alles uit wat ook maar anti-Belgisch, republikeins en nationalistisch gezind is. Hierdoor ligt links nog steeds in het midden van het bed en is een stem voor bv groen electoraal relevanter dan een stem voor de N-VA of Vlaams Belang. Groen haalt gemiddeld om en bij de 7%, maar worden behandeld als een partij van om en bij de 25%.
De kracht van verandering was een sterke slogan en heeft bijgedragen tot een verkiezingsoverwinning, maar van die verandering zal niet al te veel in huis komen. De SP.a heeft De Wever in Antwerpen met de rug tegen de muur gezet. Dit kost op termijn stemmen aan de Wever, want dit wordt de kracht van veel te veel hetzelfde.
Zoals Bart Brinckman van De Standaard het verwoordde: de sterkte van de B-partijen is de verdeeldheid tussen de V-partijen.
Is dat nu een tekst van Kris Roman of van Yves Pernet ???
In ieder geval wel een goede analyse waar ik grotendeels mee eens ben.
De Socialistische basis zit dus massaal bij de Loge (dewelke eigenlijk?), laat daardoor zijn stemgedrag bepalen en het Vlaams Belang en in de toekomst ook de N-VA zullen door de kiezer, de gemiddelde burger dus, voornamelijk worden afgerekend op hun pro-Israëlische standpunten. Ik leer hier alvast veel bij, vandaag.
Ik betwijfel of er kiezers zijn die niet voor het Vlaams Belang stemden vanwege het goedkeuren van oorlog in Libië of Afghanistan. Ik denk zelfs dat het overgrote merendeel van de kiezers niet weet of het Vlaams Belang nu voor of tegen die oorlogen gestemd heeft. Verkiezingen tegenwoordig hebben volgens mij meer te maken met emo-politiek (de waan van de dag) dan met rationele overwegingen. Bart De Wever lag nu eenmaal goed in de markt en dus boekte hij succes. Of hij er iets mee gaat bereiken valt nog te bezien. Ik vind dat de N-VA teveel lijkt op de Volksunie van weleer, met alle slechte herinneringen die daarbij horen.
Een tweede opmerking: wanneer de transfers naar Wallonië stoppen, zal België ophouden te bestaan, want dan is er voor Wallonië geen reden meer om in België te blijven. Dat is ook de reden waarom het Belgisch establishment de Vlamingen steeds kan overhalen om toch maar toegevingen te doen aan Wallonië.
Daar heb ik vorige week al iets over geschreven: de hand in eigen boezem durven steken…
Omwille van mijn slecht karakter; wat is dat grote verhaal van De Wever dan wel niet? Voor het overige heeft Wim gelijk. Het conflict in de Levant is heus niet bepalend voor het stemgedrag in Vlaanderen.
Toch enkele bedenkingen:
– opvallend is hoe gretig N-VA colities wil afsluiten met SP-A, daar waar andere formules mogelijk zijn …. vermoedelijk zit er een strategie achter maar het blijft een vreemd gegeven.
– wat ik nergens hoor – niet bij N-VA en niet bij de vlaamse beweging (die volgens BDW alle bestaansrecht verloren heeft) – is hoe ze dat Vlaanderen van het confederalisme dan wel zien. Vlaanderen confederaal en plots zijn alle problemen opgelost: de multicul zal dan wel wel werken, immigratie en illegaliteit is gestopt, er is plots uit het niets veiligheid in de steden, de economie draait dan terug op volle toeren, er is geen werkloosheid meer en de bedrijfssluitingen – die momenteel Vlaanderen harder treffen dan Wallonië – zijn gestopt, ons onderwijs heeft terug een goed peil, enz…
– In Wallonië zijn er voor het eerst meer MR-burgemeesters dan PS-burgemeesters. Vlaanderen stemt massaal neo-liberaal, Wallonië volgt deze tendens voorzichtig.
– Je stelling dat men in Vlaanderen vooralsnog niet moordt, is niet correct. Het cordon sanitaire is een karaktermoord op elkeen die er een afwijkende mening op nahoudt.
– Zonder het VB te willen verdedigen, kan ik toch alleen maar vaststellen dat de media schizofreen is. In 2006 juichten ze toe dat de grootste partij in sommige gemeenten uitgesloten werd van machtsdeelname vanwege democratie terwijl ze er nu (soms) voor pleit om de grootste partij zeker te laten deelnemen aan de macht vanwege democratie
Kris, een boeiende tekst. Twee vraagjes:
– Als je stelt dat de Vlaamse partijen coalities sluiten met Belgisch-francofiele partijen, dan kan je toch niet anders dan vaststellen dat de N-VA dat evenzeer doet? Dat dat puur om machtsposities innemen gaat, weten we beiden, maar erg consequent is het toch niet?
– Is de rol van het Vlaams Belang uitgespeeld volgens u?
Voledig akkoord !