In een democratie zouden mensen moeten kunnen deelnemen aan verkiezingen zonder gevaar voor intimidatie of sancties.  Maar in België gaat het anders.  We konden de hand leggen op een interne mail van één van de drie monopolievakbonden, het ACV, waarin ACV-‘verbondssecretaris’ Wim David uit Brugge de militanten per gemeente opdracht geeft op zoek te gaan naar ACV-leden op de kieslijsten van het VB.  Die moeten dan zoals destijds in de DDR verklikt worden,  en komen zo op zuiveringslijsten terecht die naar het ACV-nationaal gaan.  De Stasi leeft, maar heet nu ACV.

Hier is de interne mail van het ACV die door een gunstige wind bij ons binnenwaaide:

De hele structuur van het ACV-verklikkersnetwerk wordt met deze mail blootgelegd.  De regiopropagandisten, die hun streek het beste kennen (en dus het beste VB’ers kunnen detecteren), moeten de kieslijsten afspeuren op zoek naar ACV’ers die VB-kandidaat zijn.  Daarvan moeten dan lijstjes gemaakt worden, die naar de ‘verbondssecretaris’ gaan – in dit geval Wim David.  Die zal ze dan in tweevoud doorgeven:  aan de regionale afdeling van de ‘centrales’, dat zijn groeperingen per arbeidssector, en aan de ‘ACV-Confederatie’.

Kies gerust uw eigen term voor deze praktijk:  een heksenjacht, een verklikkersnetwerk, een oproep tot spionage.  En dit louter omdat iemand op de kieslijst van zijn keuze gaat staan.  Flagrante discriminatie op basis van politieke overtuiging.  Stel je voor dat een vereniging een gelijkaardige oproep zou doen om overal in Vlaanderen de namen en gegevens van verkiezingskandidaten van pakweg Turkse origine te verzamelen – het land zou te klein zijn…

Een jurist kan zo een handvol wetten opnoemen die hier geschonden worden.  De belangrijkste is wellicht de Pricaywet, die elke vorm van inzamelen van ‘gevoelige’ persoonsinformatie inzake politieke overtuiging verbiedt.  Wie dat toch wil doen, moet toelating hebben van de privacycommissie, gespecialisserde mensen in dienst hebben, de toegang tot de gegevens beveiligen en beperken tot slechts enkele personen…  Uiteraard voldoet het ACV aan geen enkele van deze voorwaarden.  En toch kan hiertegen weinig of niets ondernomen worden:  De Belgische rechtbanken en instellingen zoals de Privacycommissie weigeren de vakbonden ook maar een strobreed in de weg te leggen.  De inhoud van al hun beslissingen is duidelijk: in België opereren de drie monopolievakbonden ‘above the law’, en niemand haalt het in zijn hoofd daaraan te tornen.

Het ACV is de vakbond van de CD&V, en verleent – via de schatrijke holding ACW – ook financiële steun aan de kiescampagne van CD&V door bv; de betaling van kiespamfletten.  Wie dus een hekel heeft aan dit soort verklikkers stemt zeker NIET op CD&V.  En zegt zijn lidmaatschap van het ACV op, dat spreekt.

Voor het overige hoeven uitgesloten VB’ers zich weinig zorgen te maken.  Voor hun werkloosheid kunnen ze gratis terecht bij de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen, die dezelfde bedragen uitbetaalt als de vakbond, even snel werkt en zelfs gratis is.  Voor bijzondere uitkeringen in bv. de Bouwsector via de Fondsen voor Bestaanszekerheid hebben ze dankzij de door de VB-vakbondscel gevoerde en gewonnen processen recht op exact dezelfde uitkeringen als een gesyndiceerde.  En voor een Vlaamsnationale vakbond kunnen ze terecht bij de Vlaamse Solidaire Vakbond (VSV).  Eigenlijk bereikt het ACV maar één ding: dat veel mensen al snel vaststellen dat ze het lidmaatschap van één van de drie monopoliebonden hoegenaamd niet missen…