Einde augustus konden we volgende zinssnede lezen op Rechts Actueel, in de rand van een discussie over de IJzerwake: ‘Zo zouden wij ‘bezettingstroepen’ leveren in Afghanistan – terwijl onze Europese helden daar zijn om de vanuit Pakistan gestuurde Taliban-terroristen te bestrijden, om zo te verhinderen dat er nieuwe terreuraanslagen in Europa en de VS worden uitgevoerd.’ Terwijl ‘onze jongens’ de luchthaven van Kaboul bewaken om op die manier dus aanslagen in Europa te verhinderen (sic), gaat het in Pakistan – een bondgenoot van de VS en dus bij uitbreiding van ‘onze Europese’ aanwezig in die regio – van kwaad naar erger. Gisteren werd namelijk Malala Yousafzai door een commando van de taliban neergeschoten.
Deze taliban overvielen een busje dat de 14-jarige Yousafzai en verschillende klasgenoten vervoerde. Volgens een functionaris van het ziekenhuis van Mingora kreeg het meisje een kogel in het hoofd en is ze bewusteloos. Wie? Malala Yousafzai? Nooit van gehoord? Goed mogelijk. Malala Yousafzai is een 14-jarige scholiere die bekend raakte door haar strijd voor het onderwijs voor meisjes in Pakistan. Via de zogenaamde sociale of nieuwe media trachtte ze de aandacht te trekken voor haar strijd, een strijd die velen in die regio dus niet gelegen zijn. Zo veroordeelde ze in scherpe bewoordingen in haar blog de gewelddadige acties van de taliban.
De woordvoerder van de taliban, Ihsanullah Ihsan, gaf volgende toelichting bij deze aanslag: ‘Het meisje heeft een westerse mentaliteit en bekritiseert de taliban en de jihad, dus we hebben haar aangevallen. Dit is een waarschuwing voor iedereen die haar voorbeeld volgt en ingaat tegen de taliban.’ Yousafzai ontving vorig jaar de eerste Pakistaanse nationale vredesprijs voor haar strijd voor het onderwijs voor meisjes. Ze was ook genomineerd voor de internationale vredesprijs voor kinderen van de Nederlandse stichting ‘Kids Rights’.
Malala Yousafzai is de ware heldin, actief ver weg van een veilige kazerne, écht begaan met het lot van leeftijdgenoten en wars van elke geostrategie om haar axies te vergoelijken.
Ingewikkeld allemaal. Intussen ben ik meer en meer overtuigd dat de zgn. brave moslims onder bedreiging zijn wat ze zijn. Die bedreiging is veel erger dan de sociale druk, die mijn generatie ondervond 70 jaar geleden vanwege de katholieke kerk. Sommigen onder ons hebben zelfs heimwee naar die sociale druk, althans in een zachtere versie. De verdere uitbreiding van de islam is dus uitsluitend te danken aan bedreiging, waardoor zelfs familieleden worden vermoord. In België alleen tientallen eremoorden per jaar.
Terechte veroordeling van de moord, maar wat een vreemde conclusies worden daaraan verbonden? Dat de Taliban ook toeslaan in een streng-islamitisch land als Pakistan, waar kringen in het leger duidelijk betrokken waren bij het schuilhouden van Osama Bin Laden, illustreert dat de situatie niet zo zwart-wit is als sommigen ons willen voorhouden: de ‘boze islam’ tegen het ‘goede Westen’. Ook binnen een land als Pakistan is een machtsstrijd aan de gang tussen de onverzoenlijke jihadisten en de meer pragmatische moslims, die naar buitenuit de vrome moslim uithangen maar er zich verder weinig van aantrekken. Daaruit is maar één conclusie mogelijk: een overhaaste aftocht uit deze regio speelt alleen in de kaart van de Talban, die dan met dit soort terreur ook weer heel Afghanistan kunnen innemen. Steun geven aan de Pakistaanse en Afghaanse regering, die de Taliban bestrijden (of minstens doen alsof) is dan wellicht het minste van twee kwaden. Men moet overigens eens ophouden te beweren dat de enige goede nationalistische visie op internationale politiek die van het isolationisme is. Zeker na 9/11 is duidelijk dat isolationisme geen optie meer is: ook Europa moet met ‘boots on the ground’ zijn belangen beschermen, waar ook ter wereld. Een beetje welgedoseerd interventionisme kan geen kwaad – zolang de belangen die worden nagestreefd maar legitiem zijn: de onze. Europese soldaten mogen enkel ingezet worden voor Europese belangen, punt uit.
Zouden we niet beter eerste de problemen in onze eigen Europese wijken oplossen ipv te pleiten voor het uitsturen van soldaten als een soort moderne missionarissen voor een verloren strijd op vreemd grondgebied?
Het klopt dat we voor eigen deur nog veel kunnen keren. Maar dan hebben we ook degelijke grove borstels nodig. De Pruisische strateeg en militaire denker Clausewitz schreef ooit: “We mogen onze sabels niet bot laten worden uit welwillend pacifisme. Dan zou iemand met minder goede bedoelingen wel eens onze beide armen kunnen afhouwen en ons weerloos maken.”
Het komt er op neer dat ook wij best enkele jongens in ons midden hebben met de nodige oorlogservaring, en dat in elke generatie. Al helemaal zolang dat op vrijwillige basis gebeurt zoals in quasi alle Europese landen (maar bijvoorbeeld nog steeds niet in Oostenrijk). Dat is gewapende strijd geen zuiver theoretisch gegeven voor intern gebruik in de leslokalen van een folkloristisch paradeleger.
M.a.w. de reden van deze verre oorlog mag nog flu zijn: hij is er, en dat biedt de uitstekende gelegenheid voor Europeanen om ter plaatse ervaring op te doen, indien zij dat zelf nuttig vinden. Tot die laatste mogelijkheid van weerbaarheid, volledig legale manier overigens, is de NATO één van de beste middelen geweest in de laatste kwarteeuw.
Onze deelneming met de dood van een buitengewoon verstandig 14-jarig meisje. Ongelooflijk hoe (godsdienst)waanzinnigen in naam van Allah kunnen moorden en het leven van een onschuldig jong meisje koelbloedig kunnen vernietigen.