KVHV Gent opende afgelopen weekeinde haar eigen huis: “Het potentieel van een organisatie als de onze is fenomenaal.”

“Dit verbondshuis is geen eindpunt, maar slechts een begin. Onze opdracht mag niet stoppen in academische middens.” Afgelopen zaterdag opende in Gent een nieuw Vlaams huis. Het is echter geen ‘gewoon’ Vlaams huis zoals we dit kenden in de vorm van de ‘Roeland’, maar wel een studentenhuis in elke betekenis van het woord. Het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond opende zaterdag 6 oktober 2012 ‘Huize Heymans’, het begin van een nieuw verhaal in de Arteveldestad, een verhaal waar elke Gentse student zijn deel in zal vertolken, goedschiks en ongetwijfeld ook kwaadschiks.

Sinds een vijftiental jaren is het KVHV in Gent met meer bezig dan enkel ‘studentenclubje’ spelen. Naast de doordeweekse activiteiten zoals cantussen, plaktochten, lezingen en dies meer, stonden enkele studenten stil bij de verre toekomst van het ‘Verbond’. De koppen werden bij elkaar gestoken en één van de zaken die zeker diende te gebeuren was het realiseren van een vaste en betrouwbare uitvalsbasis voor de Vlaamse en Katholieke Genste student. Vijftien jaar later werd deze droom werkelijkheid. In de Willem Tellstraat, vlakbij het Genste Rectoraat, werd een geschikt pand gevonden.

Een stijlvol en groot herenhuis zal voortaan dienst doen als warm nest van het Gentse Verbond. Alles is aanwezig: een feest-/cantuszaal, een professioneel uitstralende bar, een immense inkomhal met als muurschildering het prachtige wapenschild en niet onbelangrijk, een x-aantal studentenkoten, uiteraard exclusief voorbehouden voor KVHV-studenten. Een zolder met gastenverblijven is nog in de maak en ook de kelder zal gepast aangekleed worden. Voor vele studentenclubs overal in Vlaanderen is dit een droom, voor KVHV Gent is dit de realiteit.

Deze droom kwam er door een combinatie van geloof in de toekomst, de verbondenheid van een groep echte vrienden, de geschiedenis van het 120 jaar oude KVHV en het  – niet enkel financiële – vernuft van enkele (oud-)studenten. Iedereen die het KVHV en bij uitbreiding de Vlaamse zaak een goed hart toedraagt, is welkom in het Verbondshuis en zal ten gepaste tijd van de gelegenheid gebruik kunnen maken om dit verbondshuis van binnen te leren kennen. Uiteraard is en blijft dit huis een KVHV-huis, maar sommige lezingen/activiteiten zullen voor een algemeen Vlaams(nationaal) publiek toegankelijk zijn.

De opening werd zoals verwacht een succes en na de toespraak van Tom Vandendriessche en de inzegening door Eerwaarde Heer Verlinden werd de tapkraan opengezet en kon het echte feest beginnen. Meer dan 60 Verbonders uit Gent, Antwerpen en Leuven, aangevuld met enkele exclusieve gasten feestten zich een weg naar de vroege ochtenduurtjes. Het meer uitgebreide ‘hoe’, ‘wat’ en vooral ‘waarom’ van dit verbondshuis kan hieronder je lezen in de toespraak van Tom Vandendriessche. Hou ende trou!

Toespraak XXV lustrum KVHV afd. Gent
06-10-2012

Beste Verbonders,

Het heden heeft zijn wortels in het verleden en vormt het fundament waarop de toekomst gebouwd wordt. Ik ga in mijn uiteenzetting dan ook stil staan bij drie grote filosofische vragen, toegepast op KVHV: wie zijn we, van waar komen we, en waar gaan we naartoe.

Van waar komen we?

In de jaren ’90 kende het Gentse studentenleven drie Vlaamsgezinde studentenorganisaties: Nationalistische Studenten Vereniging (NSV), Vlaams-Nationale Studenten Unie (VNSU) en uiteraard ook het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV), dat echter een sluimerend bestaan kende.

We hadden de lange traditie van het Verbond, en waren erkend aan de Universiteit. Het belangrijkste echter, was de aanwezigheid van een enthousiaste studenten die “iets” wilden doen. En dat moest iets anders zijn dan wat reeds bestond. In plaats van oeverloos te palaveren, begonnen we er gewoon aan.
Het KVHV organiseerde opnieuw wekelijkse bijeenkomsten. Meer dan 5 man aan de toog die om de beurt een rondje gaven, moet men zich daar toen niet bij voorstellen. In 1998 richtten we het Gents Studentenkorps op, een koepel van onafhankelijke studentenclubs. Op die manier voorzagen we ons van een ingang in het brede studentenleven waarbinnen we enerzijds konden werven en anderzijds onze traditioneel-studentikoze boodschap konden verspreiden. Vanaf 2005 organiseerden we opnieuw de Uilenspiegelfeesten in het Gravensteen. Het KVHV werd opnieuw een referentiepunt. Het KVHV was een toonbeeld van stijl en traditie, en is dat nog steeds. We hadden onze vlag geplant in de studentikoze middens, en hij zou er blijven staan ook.

KVHV is naast studentikoos, natuurlijk ook politiek actief. Het KVHV was wel erkend aan de universiteit, maar moest op eieren lopen in het Politiek en filosofisch konvent dat uit een meerderheid aan linkse tot extreemlinkse verenigingen bestond. In plaats van ons als kwezels te conformeren met de linkse meningendictaten affirmeerden we ons als duidelijk nationalistisch en conservatief, zonder complexen.

Uiteraard was dit het signaal voor de zogenaamd open, diverse en tolerante linkerzijde om het KVHV, wegens een andere mening, zijn erkenning te ontnemen. 5 keer werd het KVHV uitgesloten in het PFK, 5 keer gingen we in beroep, 5 keer kregen we gelijk. Een welgemikte parlementaire vraag stelde een einde aan deze bedenkelijke praktijken. We waren aldus gebetonneerd. Na het defensief, tijd voor het offensief.

Toendertijd konden lezingen en debatten met politiek incorrecte sprekers steevast rekenen op bezetting van auditoria, tegenmanifestaties, intimidaties en puur straatgeweld. Een perfect alibi voor de universiteit om deze lezingen en debatten dan maar af te gelasten. Uiteraard kon dergelijke meningendictatuur niet getolereerd worden door onze vrijheidslievende en democratische overtuiging. En toegegeven, het was ook gewoon veel te plezant om hier eens iets aan te doen. Het KVHV trok finaal naar de Raad van State, die de universiteit veroordeelde voor schending van onze grondwettelijke rechten en vrijheden. De dijk was doorbroken. Het KVHV organiseerde vanaf dan debatten en lezingen met wie het wou. Het KVHV verbreede zijn werkterrein en keek naar de samenleving. We organiseerden twee grote manifestaties met duizenden aanwezigen. 2007 in Sint-Genesius-Rode, 2009 een heuse mars op Brussel. We hadden onze vlag geplant in politieke middens, en hij zou er blijven staan ook.

Wie zijn we?

De Italiaanse econoom Pareto leert ons dat samenlevingen, ook parlementaire democratieën, bestuurd worden door elites.

Een elite leidt, gaat voor, beschermt, draagt zorg voor zij waaraan ze leiding geeft. Niet omdat ze dat wil, maar omdat ze daartoe verplicht is. Een elite is namelijk ingebed in een gemeenschap en heeft de natuurlijke talenten, en dus de natuurlijk opdracht om ten dienste te staan van die gemeenschap. Een mens maakt immers zichzelf niet, maar wordt ongelijk geboren, in een specifieke context. En die context is de sociale erfenis van honderden opeenvolgende generaties Vlamingen die ons maken tot wie we zijn.

De socioloog Michels vult dit aan met de “Ijzeren wet van de oligarchie”. Elites komen los van hun context en dienen zichzelf en de structuren waarin ze gesocialiseerd worden. De auteur Joost Ballegeer illustreert in zijn boek “Vlamingen een volk zonder bovenlaag” hoezeer onze Vlaamse elites gevormd, ingekapseld en finaal gecorrumpeerd worden. Vlaanderen heeft een elite die zijn volk niet dient, maar wel de Belgische machtsstructuren. De mondialistische tendenzen verwijderen onze elites nog verder van hun natuurlijke opdracht.

De universiteit is een microkosmos waar de leiders van morgen gevormd worden. Dat is een sociologische realiteit, zeker in een complexe samenleving als de onze die gekenmerkt wordt door een netwerk- en kennissamenleving. Willen we een volksbewuste elite vormen, moeten we dus beginnen waar die gevormd wordt, en dat is aan de universiteiten. Een elite staat in een context. Het is dan ook nodig een fundamenteel begrip van die context te hebben.

De Italiaanse filosoof Antonio Gramsci bouwt verder op het klassiek marxisme, en geeft interessante inzichten. Hij stelde dat de culturele onderbouw de politieke bovenbouw definieert, en gebruikt hiervoor het concept metapolitiek. De etnoculturele samenstelling van een bevolking, de socio-culturele gedragingen van een bevolking, hebben een ontegensprekelijke invloed in de economische en politieke realiteit. Supermarkten verkopen halal omdat er een consumentenbasis is met andere culturele preferenties. Partijen plaatsen allochtonen op de lijsten om die etnoculturele groepen te bedienen. Wie dus de socio-culturele onderbouw vorm geeft, heeft invloed op de politieke bovenbouw. KVHV vormt een bouwsteen van die socio-culturele Vlaamse onderbouw. Bij ons geen multiculgeblaat, maar gezonde Vlaamse identiteitsbeleving.

Temidden van een steeds multicultureler en geglobaliseerder Vlaanderen en Europa stelt de Franse nieuwrechtse ideoloog Alain De Benoist het perspectief van de toekomstige maatschappij van minderheden. De eenheid en de soevereiniteit van onze Europese volkeren wordt gebroken door de massamigratie. Wie door bepaalde wijken van Brussel, Antwerpen of Gent, maar ook Parijs, Berlijn of London loopt kan het niet anders dan vaststellen, Vlamingen en Europeanen worden stilaan vreemdeling in eigen land. De identiteitsbeleving van vreemde minderheidsgroepen wordt gesubsidieerd en toegejuicht, de gezonde identiteitsbeleving van ons eigen volk wordt gestigmatiseerd tot racisme. Allerhande non-discriminatiewetten die de intergroepsspanningen moeten beheersen zijn hiervan een illustratie, en dienen enkel om ons volk zijn verleden, zijn heden en dus zijn toekomst te ontnemen. De bevolkingsexplosies in de derde wereld, de ongelijke verdeling van schaarse natuurlijke rijkdommen en de doelbewust lakse migratiewetgeving vormen een kader van een globalistische agenda die de politieke soevereiniteit en culturele identiteit van onze burgernationale gemeenschap ondermijnt.

Politieke reacties daarop, zoals de opkomst van rechtsnationale partijen zijn weinig effectief, het proces van vervreemding gaat onverminderd verder. De Amerikaanse psycholoog en sociobioloog professor Kevin Macdonald geeft verdere antwoorden. Hij bestudeert groepsevolutionaire dynamica. Kort gezegd, hoe evolueren groepen doorheen generaties, wat zijn de groepsevolutionaire strategieën die ze hanteren om in de strijd tussen groepen de belangen van hun groep als geheel en hun leden als individu succesvol te behartigen? De multiculturele minderheidsgroepen organiseren zich in etnoculturele zuilen: eigen scholen, eigen jeugdbewegingen, eigen media, zelfs eigen bejaardentehuizen. Ze hebben eigen politieke vertegenwoordigers, die ongeacht de partij waarvoor ze opkomen, fundamenteel hetzelfde belang behartigen, namelijk diegene van hun eigen etnoculturele groep. De Vlamingen daarentegen ontwikkelen geen dergelijke groepsevolutionaire strategie, maar blinken uit in verdeeldheid en twisten over trivialiteiten die in de stroom der volkeren er helemaal niet toe doen.

Charles Murray, auteur van de Bell Curve en Human Accomplishment, verklaart. Het Europees genie wordt gekenmerkt door een focus op individuele dynamiek, in tegenstelling tot andere beschavingen die collectiever concepten hanteren. Vandaar ook dat democratie een fundamenteel Europees idee is, opgebouwd vanuit individuele rechten en plichten om een samenleving vorm te geven. Thomas Hobbes, de grondlegger van de moderne staatsgedachte definieerde het al. Democratie bestaat niet zonder grenzen. Het afbreken van onze nationale soevereiniteit, betekent inherent het ondermijnen van onze democratie. Op de sociologische realiteit van een samenleving van minderheden, reageert de Europeaan in individuele termen, niet in collectieve. We werken ons te pletter om voor onze eigen toekomst en dat van ons gezin te vrijwaren, we kamperen aan schoolpoorten van zogenaamd “goede”, lees Vlaamse, scholen om onze kinderen in te schrijven. We trekken massaal naar de zogenaamd “goede”, lees Vlaamse, wijken, ver buiten de stad, of naar de peperdure loften in de binnenstad. Dat is een individuele overlevingsstrategie, maar die staat niet in cohesie met een groepsevolutionaire strategie, en is dus geen oplossing. Het remedieert het probleem van vervreemding niet, het is een vlucht. Vlamingen en Europeanen als geheel zullen moeten beseffen dat dit geatomiseerd samenlevingsmodel niet houdbaar is, en we zullen onszelf in onze gemeenschap moeten plaatsen. Net zoals andere minderheidsgroepen dat doen. Identiteit is positief, ook voor ons.

Het KVHV heeft de voorbije 15 jaar getracht vanuit deze fundamentele analyses een organisch gegroeide strategie te ontwikkelen om hieraan tegemoet te komen en een maatschappelijk zinvolle opdracht te realiseren.

Als we weten van waar we komen, begrijpen onze jongere studentengeneraties hun opdracht, herkennen we de mentaliteit die ons zo eigen is, het karakter dat onze gemeenschap zo typeert en de wilskracht die ons voorheen totaal ondenkbare zaken doet realiseren, waarvan dit Verbondshuis een materiële illustratie is. Het potentieel van een organisatie als de onze is fenomenaal. Wij zijn actief waar het jonge talent gevonden en gevormd kan worden. In het verleden hebben we dit decennia lang bewezen. Bijvoorbeeld, heden zijn drie partijvoorzitter, Wouter Beke, Bruno Valkeniers en Bart De Wever oud-studenten van KVHV. Alleen zijn we er onvoldoende in geslaagd een samenhangend netwerk in de samenleving te realiseren via die verbondenheid. KVHV is een etnoculturele Vlaamse context die een kader schept waarbinnen we onszelf kunnen zijn. Een veilige haven, niet om zich in terug te trekken, maar om uit te varen naar de rest van de samenleving. Sterke mensen in een sterke gemeenschap.

Onze missie vat zich dan ook samen: “KVHV is een kleurendragende academische gemeenschap die zich inhoudelijk plaatst rond nationaal-conservatieve principes. Wij willen menselijk kapitaal verenigen in een avant-gardistische, elitevormende levensgemeenschap die de soevereiniteit en de emancipatie van onze leden en van onze volksgemeenschap nastreeft.”

Waar gaan we naartoe?

Dit verbondshuis is geen eindpunt, maar slechts een begin. Onze opdracht mag niet stoppen in academische middens. Door het intergenerationeel en interdisciplinair verenigen van studenten en oud-studenten in netwerkverband moeten we enerzijds onze studenten alle ontplooiingskansen kunnen bieden opdat zij hun talenten in groepsevolutionair perspectief ontwikkelen en plaatsen. Sterke mensen vormt een sterke gemeenschap. Anderzijds moet de scope van onze activiteiten verbreden. KVHV moet die mensen kunnen groeperen die vorm geven aan etnoculturele gemeenschapsvorming in de brede samenleving en aan ons volk een duurzaam perspectief op identiteitsbeleving kunnen aanbieden. We hebben eigen kwaliteitsonderwijs, eigen denktanken, eigen doctoraatsbeurzen, en dergelijk nodig. De komende jaren zullen dat de nieuwe assen vormen waarop we onze activiteiten bijkomend ontwikkelen. Als we uit het niets, op 15 jaar tijd in ons eigen verbondshuis staan, ben ik erg benieuwd wat de toekomst ons zal brengen. Het hangt enkel en alleen maar van onze eigen wilskracht af. Met dit bewustzijn in het achterhoofd, sluit ik graag af met de woorden van Theodor Körner: volk sta op en storm breek los!