Hierbij enkele dagboekfragmenten van Pater Daniël uit het door ‘rebellen’ geterroriseerde Syrië, met dank aan Radio Rapaille voor de medewerking en het contact met deze Pater. “Dank om jullie mee-leven, mee-bidden, mee-ijveren voor de redding van de Syrische bevolking en zijn land, voor de redding van de christenen en de redding van ons klooster.”
Goede Vrienden,
Zondag 23 september 2012
De “Syrische crisis” weegt, eerlijk gezegd, zwaar op het gemeenschapsleven. De gebouwen zijn tot een soort hermetisch afgesloten gevangenis omgevormd. Dit heeft naast sommige komische toch vooral vervelende kanten. Stof genoeg om na de oorlog daar een humoristisch videootje over te maken. Bovendien wil het leger af en toe de terroristen in Qâra aanpakken. Als dat met bombarderen gebeurt is het ook voor ons hoog tijd om te schuilen omdat het zo dicht bij is. Ondertussen proberen we ons ook eens wat af te reageren.
Gisteravond werd daarom een knotsgekke video gedraaid die wel door groot en klein kon gesmaakt worden. Deze zondagmiddag hebben we naar gewoonte eerst een feestelijke en uitgebreide eucharistie gevierd. In iedere byzantijnse eucharistie is er tweemaal een processie, nl. voor de lezingen en voor de offerande. Ik was vandaag weer blij toen ik zag dat de twee mannen van de moslimfamilie, die in de nieuwbouw leven, fier mee voorop gingen met de cherubijnen. En ze weten al hoe het moet. Moslims in een katholieke processie!
Het uitgebreid middagmaal wordt genoten in de binnentuin. Abouna Georges had ons uitgenodigd, maar omdat wij niet naar hem kunnen, had hij voor het vlees gezorgd en samen met een goede vriend (ook van de gemeenschap) hier de barbecue klaar gemaakt. De zusters en wij zorgden voor de rest. Dat was best feestelijk. De kleine (of grote) kinderen kunnen zich amuseren op de schommel. Aan tafel is er alle kans om serieuze of gekke verhalen kwijt te kunnen. En er is helemaal geen haast bij. Die goede vriend van abouna Georges en ook van ons, is eigenlijk een bekend advocaat die, samen met anderen, ons goed op de hoogte houdt van de toestand in ’t land.
Vandaag heeft het leger twee wijken van Aleppo gezuiverd waarbij vele terroristen werden gedood. Natuurlijk worden de verwoestingen, die al aangebracht zijn er alleen maar groter
mee. Anderzijds gaan helaas de aanslagen en het kidnappen door terroristen onverminderd door, zoals nu de 200 jonge christenen die in Rablah zijn gekidnapt. Toch koesteren de vluchtelingen uit Quosseir de hoop en de verwachting dat het leger in hun streek de zuiveringen zo ver kan doorzetten dat de regering nog voor de winter de bevolking kan uitnodigen om terug te keren. Ook op andere plaatsen heeft het leger zuiveringen doorgevoerd, wat door de meeste Syriërs wordt gewaardeerd.
En de media in het buitenland hebben daarmee weer stof om de zaken om te draaien en te doen alsof de moorden en vernielingen het bewuste werk van het leger zijn. De samenzwering vanuit het buitenland tegen Syrië gaat onverminderd verder met veel doden en ellende. We hopen, verwachten en bidden dat de gewetenloze wereldheersers hun plan van vernietiging en herverdeling van Syrië in elkaar bestrijdende confessionele groepen, niet ten uitvoer kunnen brengen. Natuurlijk zijn de gesprekken niet altijd zo zwaar.
Een zuster vraagt plagend waarom ik met mijn witte norbertijner toog tijdens het recente pausbezoek in Libanon niet naast de paus gezeten heb. Ik antwoord dat ik geen verwarring wilde scheppen opdat de mensen niet zouden vragen: “Wie is die vriendelijke oude man naast pater Daniël?” En zo zie je maar dat je met een wit habijt nog het zwarte schaap van een gemeenschap kunt zijn!
Maandag 24 september 2012
Deze morgen wil ik wat meehelpen op het terrein om eens te zien hoe de irrigatie hier werkt. Binnen de muren liggen dertig hectaren, buiten de muren nog tien. Er is water genoeg van een put, maar het moet wel opgepompt worden en gebracht naar de grote waterreservoir aan het einde van het terrein. Het is een soort olympisch zwembad (en zou er ook eens voor kunnen gebruikt worden). Over heel het terrein liggen grote en kleine zwarte plastieken buisjes. De hoofdkraan aan het zwembad moet eerst open gezet worden en dan op het terrein de kraantjes van het gebied dat men wil water geven.
Er is geen druk genoeg om vele rijen tegelijk te doen. Het moet dus afwisselend gebeuren. Sommige plastieken buizen hebben om de tien centimeter een gaatje (voor de groenten bv.), andere hebben een slangetje om de drie meter (voor bomen). Het resultaat is dat er midden in deze dorre woestijn een uitgebreide groene oase ligt met allerlei groenten, vruchtbomen en een wijngaard. Tussen enkele bomen zijn heel fijne netten gespannen waarin bepaalde vogels (’n soortkleine kwakkels) – die door muziek gelokt worden – zich vast vliegen. En zo worden die vogels voor een zondagsmaal gevangen.
Vandaag is iemand jarig en zo heeft een zuster met de kinderen na het avondmaal weer een en ander voorbereid. Er verschijnt een grote taart met kaarsjes en daarna wordt Arabische muziek gedraaid, waarbij de refter al vlug herschapen wordt tot een soort plein voor creatieve volksdans.
Dinsdag 25 september 2012
Er is weer hard gewerkt en ’s avonds wordt eenstemmig besloten om eens vroeg te gaan slapen. Om 21.00 u zijn de meesten al, zoals de kippen, “op stok”. Plots worden we opgeschrikt door bombardementen heel dicht bij. Later bleek dat het juist achter onze muur was op de boerderijen die vol terroristen zitten. Vanuit Damascus hebben terroristen toevlucht gezocht in Qâra en er ook al enkele notabelen vermoord. Ze profiteren van een algemene onveiligheid en het ontbreken van gezag. Dit laatste danken we mede aan het westen dat deze terroristen steunt en luid verkondigt dat “het regime” al lang alle legitimiteit verloren heeft. Het leger wil nu ingrijpen.
Ook op onze binnenkoer waren later flinke scherven te vinden. In een minimum van tijd zaten we allen samen in de grotten onder de refter. Uiteindelijk vertrekken de jongens en gaan slapen in de refter, waarvan de ramen al lang met zandzakken afgedekt zijn om verdwaalde kogels tegen te houden. Ook de conciërge met zijn vrouw schuilen bij ons in een afzonderlijke kamer beneden. Tenslotte komt nog het gezin van de boerderij hier schuilen in een kamer beneden. Het vorige gezin is vertrokken. Die man was eigenlijk geen echte boer en heeft elders werk gevonden.
Deze is meer vertrouwd met het boeren. Hij heeft trouwens met zijn 24 jaar al goed geboerd, om het oneerbiedig te zeggen. Hij heeft nu al vier lieve kinderen. En zo heeft iedereen voor de nacht een veilige plaats tot morgen vroeg. Na een oprecht gebed en enkele grappen slaapt iedereen in. De ervaring leert dat er ’s morgens nooit gebombardeerd wordt zodat ieder weer naar zijn vertrouwd plekje kan tot ’s avonds. Het roept voor mij herinneringen op van mijn prilste kinderjaren, hoewel het nu, ondanks alles, rustiger en gemoedelijker is.
Toen ik geboren ben is namelijk de Tweede Wereldoorlog uitgebroken (maar dat was echt mijn schuld niet!). Woensdag 26 september 2012. Veiligheidshalve heeft het boerengezin tijdens onze avondeucharistie hun veilige kamer beneden al betrokken. Gisteren hebben ze veel geluk gehad. Het bombardement was bedoeld voor een boerderij juist achter de muur en zij wonen juist tegen de muur aan de binnenkant. De man heeft ook een groot projectiel op tien meter voor zich zien neerkomen. Daarom is hij nu wat vroeger komen schuilen.
Ook wij gaan maar in de grote kamer onderaan de toren slapen, tot we gerust zijn dat de acties en reacties weer voorbij zijn. Trouwens, mijn kamer heeft twee raampjes en ik ben nog niet van plan die met zandzakken te bedekken, als een Don Camillo in de loopgraven.
Pater Daniël