In onderstaande reportage van Yourope geeft men een overzicht van een aantal (jongeren)bewegingen in Europa die zich verzetten tegen ‘het systeem’. Het Italiaanse Casa Pound, de Zweedse SDU (de jongeren van Sverigedemokraterna – SD) en een linkse Spaanse krakersbeweging komen uitgebreid aan het woord. Het zal u niet ontgaan dat bij de reportages over Casa Pound en de SDU de focus wordt gelegd op het fascisme en het nazisme, terwijl bij de linkse krakers een loftrompet wordt gespeeld over hun weldadige acties en standpunten.
Van Casa Pound Italië (CPI) weten we dat zijn niet wegsteken dat ze het fascisme genegen zijn. In de reportage zien we hoe deze Italiaanse beweging na een aardbeving de noodlijdende bevolking ter hulp schiet. De reportagemakers zijn in shock wanneer ze vaststellen dat zelfs de burgemeester van één van de getroffen gebieden de ‘fascisten’ van CPI met open armen ontvangt. Dat humanitaire hulp boven politieke meningsverschillen staat, is de makers van dit programma blijkbaar vreemd en doet ons denken aan de weigering van het Rode Kruis van een financiële storting, afkomstig van het Vlaams Belang, toen een tsunami lelijk had huisgehouden enkele jaren geleden. Kortzichtigheid heet dat volgens ons, maar we kunnen ons vergissen.
In de reportage over de SDU probeert men een beeld te schetsen van het (gematigd) succes dat deze rechtse Zweden sinds enkele jaren kennen. Uiteraard vinden de mensen van Yourope toch iemand bereid om te verklaren dat deze jongens en meisjes hem doen terugdenken aan de nazi’s. De reden daarvoor? Ze voeren een campagne met als slogan: ‘Fier om Zweed te zijn’… Tussen deze beide reportages hangt men een uitermate positief beeld op van een aantal linkse Spaanse krakers die in feite niet meer of minder doen dan wat Casa Pound doet: het kraken van gebouwen, om deze vervolgens een sociale invulling te geven. Het enige verschil: CPI bezet (zoals ze het zelf noemen) leegstaande overheidsgebouwen, terwijl hun linkse tegenhangers in Spanje eveneens privé-eigendommen kraken, wat uiteraard een wereld van verschil maakt. Maar kijkt en oordeelt u vooral zelf. (op het afspeelscherm is er een optie om de taal van Duits naar het Frans te veranderen)
Zodra een Vlaming durft opkomen voor Vlaamse rechten (en tegen Franstalige voorrechten), verbindt men dat met nazi-collaboratie, met als enig doel de Belgische onrechtvaardigheid te handhaven, alsof er door die “Belgen” geen collaboratie is geweest. Enkele namen? Niet hier, uit schrik voor repressie.