Agnes Bruyninckx (VB) onschuldig: De Morgen met Pitablunder alweer met billen bloot

Vijf jaar geleden mocht Douglas De Coninck op de voorpagina van de socialistische krant De Morgen weer eens een blunder publiceren waarop de leugenkrant een patent heeft.  ‘Brugs bedrijf spil in Duits pitaschandaal’, zo klonk het ferm.  Agnes Bruyninckx, politica voor Vlaams Belang en zaakvoeder van een bedrijf in dierlijke voeding, werd beschuldigd van zware misdrijven.  Maar alweer mis poes: Bruyninckx werd zopas over de hele lijn vrijgesproken, wegens manifest niks met de zaak te maken. 

We hadden al een hele reeks blunders en leugens van De Morgen:  notaris X, de X-getuigen, de zogenaamde bankrekeningen van een christendemocraat in Luxemburg, de bende van Nijvel die ‘extreem-rechts’ was, de echtscheiding van Rob Verreycken…  En toen kwam in 2007 dit verhaal van Douglas De Coninck.   Wanneer het lijdend voorwerp kan verdacht worden van enige rechtse en/of Vlaamsgezinde sympathie, dan eindigt bij De Morgen de journalistieke logica en schakelt men in propaganda-modus. 

De Coninck paste diverse truken uit de De Morgen-hoed toe op deze zaak. 

Truuk 1: geen voorbehoud, geen twijfels.  Dus niet: ‘Brugs bedrijf verdacht in Duits pitaschandaal’, maar wel:  ‘Brugs bedrijf spil in Duits pitaschandaal’.  Onderzoek en vonnis worden overbodig als De Morgen zich over de zaak gebogen heeft.  Uiteraard werden titels en teneur vervolgens overgenomen door zowat alle andere kranten en media in Vlaanderen.  80% van de journalisten is rood-groen, en een stage bij leugenkrant De Morgen wordt als een goede opleiding beschouwd om als journalist later zonder stielkennis voor andere media te werken.

Truuk 2:  de zogezegd onverdachte bron.  In dit geval:  ‘Journalist Georg Wedemeyer van Stern betwijfelt sterk dat Madigro van niets wist.’  Bij gebrek aan bewijs uit een dossier citeren we gewoon een bevriende journalist, en klaar is kees.

Truuk 3: guilty by association: ‘Minstens 30 ton rot vlees passeerde via firma van Vlaams Parlementslid van Vlaams Belang.’  Al op eerste zicht is duidelijk dat het ene niks met het andere te maken heeft, maar aangezien De Morgen zich enkel bezig houdt met propaganda en niet met journalistiek is dat uiterst relevant.  Daarom ook zal een verontschuldiging nooit komen; eerder zal De Morgen blijven beweren dat de rechter verkeerd zat.    Hoeveel van dat soort blunders mag een krant eigenlijk op de voorpagina maken voordat de bevolking haar weglacht?  Wie dat blad koopt is een idioot.

Overigens was De Morgen hardleers in deze zaak.  Al op 11 september 2007, dus enkele dagen nadat de leugen op de voorpagina was uitgesmeerd, moest de leugenkrant een gedetailleerd recht van antwoord van Agnes Bruyninckx afdrukken, waaruit men wel had kunnen begrijpen dat er niets aan de hand was.  Maar in een naschrift wees De Morgen dat natuurlijk helemaal af, en op 29 maart 2011 klonk het nog steeds beledigend: ‘VB-politica vervolgd voor zwendel met rot pitavlees’.

Hier is het recht van antwoord dat destijds door toenmalig advocaat Rob Verreycken voor Agnes Bruyninckx werd opgesteld en dat nog steeds lezenswaard is voor wie écht wil weten hoe de vork aan de steel zat:

Recht van antwoord van Agnes Bruyninckx aan De Morgen (2007)

In De Morgen van 7 september 2007 wordt met de titel ‘Brugs bedrijf spil in Duits pitaschandaal’ en de daarbij horende artikelen beweerd dat ik betrokken zou zijn bij een Duitse fraude, waarbij vlees dat niet bestemd is voor menselijke consumptie in restaurants beland zou zijn.

In uw artikelen wordt volgende foutieve redenering opgebouwd:

l Ik zou zaakvoerder zijn van bvba Madigro, en dat zou een “afvalbedrijf” zijn dat zich zou bezighouden met “rotzooi” en “rot vlees”.

l Ik zou een transactie hebben opgezet “om de transactie te onttrekken aan het zicht van de inspectiediensten”.

l En zo zou ik de “spil” zijn van een schandaal, waarbij “afgekeurde vleeswaren geschikt werden gemaakt voor menselijke consumptie”.

Ik protesteer tegen de vele fouten in die artikelen en de onterechte beschuldigingen aan mijn adres, en ik wil daarop reageren door de drie verkeerde elementen van uw redenering te weerleggen.

Als zaakvoerder van de bvba Madigro ben ik hoegenaamd geen zaakvoerder van een “afvalbedrijf” of een bedrijf dat handelt in “rotzooi” of “rot vlees”, maar wel van een bedrijf dat erkend is als handelaar in grondstoffen voor dieren- en veevoer. Dat houdt in dat ik via de firma van mijzelf en mijn echtgenoot bij slachthuizen vlees opkoop dat weliswaar niet goedgekeurd is voor menselijke consumptie, maar dat an sich van uitstekende kwaliteit is. Rot vlees wordt in de slachthuizen aangeduid als ‘Categorie I’ en vernietigd.

De categorie van vlees waarin wij handelen, staat in de sector bekend als ‘Categorie III’, “niet geschikt voor menselijke consumptie”, en wordt aldus gekocht, verkocht en verpakt. Dit vlees is niet goed genoeg voor menselijke consumptie, maar wel goed genoeg voor allerlei andere nuttige toepassingen zoals veevoeder en dierenvoeding. De kwaliteit wordt zowel in Duitsland als in ons land nauwlettend bewaakt door inspectiediensten, controleteams en veeartsen. In de handelstransactie waarnaar in uw artikelen verwezen wordt, werd volkomen legaal een lading vlees categorie III aangekocht bij de firma Sonac.

Vervolgens is de firma waarvan ik zaakvoerder ben tussenpersoon bij het verkopen van die vleesgrondstoffen aan fabrikanten van dierenvoeding en veevoer. Ook met die fabrikanten is an sich niets mis: het gaat om erkende bedrijven die eveneens gecontroleerd worden door alle mogelijke overheidsdiensten- en instanties. De bevroren goederen ‘Categorie III’ worden als dusdanig verpakt door de producent in genummerde kartons met badgenummers en ook aldus – op basis van een door onze firma onderhandelde transactie – afgeleverd bij de fabrikant. In de handelstransactie waarnaar in uw artikelen verwezen wordt, werd een lading vlees Categorie III verkocht aan de firma Werthfleisch in Wertinger.

Nu wij als tussenpersoon verkeren in het handelsverkeer zijn wij niet fysiek en zelfs niet met transportmiddelen aanwezig op de plaats van overdracht van de levering. Wij hebben geen koelwagens, opslagruimtes of wat dan ook. Het vlees van Categorie III, dat dus an sich gezond is, werd met erkende en gecontroleerde vrachtwagens geleverd bij de fabrikant van vee- of dierenvoeding, en dat zowel bij vertrek als bij aankomst duidelijk met vermelding ‘Categorie III’.

Door als tussenpersoon te fungeren bij het vertrek van vlees als Categorie III bij een producent en vervolgens levering als vlees Categorie III bij een fabrikant, was onze rol in het handelsverkeer afgelopen. Wij hebben dus hoegenaamd niets opgezet om wat dan ook aan inspectie te onttrekken. Wij hebben gewoon de normale rol als tussenpersoon gespeeld die wij al dertig jaar in deze sector uitvoeren.

Op geen enkele manier hebben wij welke handeling ook uitgevoerd, waardoor vlees dat niet geschikt is voor menselijke consumptie zou zijn omgevormd tot ander vlees.

Volgens de informatie van bepaalde media zou, nadat onze rol als tussenpersoon volledig was uitgespeeld, de fabrikant het vlees van Categorie III onwettig als vlees geschikt voor menselijke consumptie verkocht hebben. Als dat zo is, dan ben ik even geschokt als iedereen en dan is dat een misdrijf dat ik volledig afkeur, maar dat is dan natuurlijk volledig de verantwoordelijkheid van de fabrikant in kwestie, die de duidelijke labels ‘Categorie III’ verwijderd heeft en de restaurants waaraan hij leverde, heeft voorgelogen.

Op geen enkel ogenblik was ik daarvan op de hoogte of daarbij betrokken, noch kon ik daarvan op de hoogte zijn: net als de autodealer die aan een burger een wagen verkoopt niet kan weten of die burger daarmee een bankoverval pleegt, zo kan ik als tussenpersoon onmogelijk weten of de zaakvoerder van een legale fabrikant criminele bedoelingen heeft. De basis van elk handelsverkeer is uiteraard vertrouwen. Vertrouwen dat, indien het gerecht de Duitse persinformatie zou bevestigen, in dit geval blijkbaar beschaamd werd.

Agnes Bruyninckx

En dit was het naschrift van De Morgen-spokenjager Douglas De Coninck:

‘Het ligt natuurlijk een beetje anders als de autokoper een bivakmuts draagt en een machinegeweer om zijn schouder heeft hangen. In het geval van Wertfleisch GmbH volstaat één keer googelen om te zien wat voor bedrijf dit is: Fleisch- und Wurstenfabrik. EU-verordening 1774/2002 verbiedt handelaars in bedorven vlees op de ondubbelzinnigste manier handel te drijven met worstenfabrieken.

Uw echtgenoot legde vorige week zelf voor de camera’s van VTM uit dat hij slechts één mogelijke verklaring ziet voor de rol die Madigro speelde als go-between tussen de twee Duitse bedrijven: het camoufleren van de ware herkomst van het vlees. Daarom, nemen wij aan, heeft het Federaal Voedselagentschap de zaak inmiddels in handen gegeven van het parket.

De wet verplicht ons om dit recht van antwoord af te drukken.’