Met de gemeente- en provincieraadsverkiezingen in aantocht volgen de onvermijdelijke lijstvormingen. Een typisch verschijnsel zijn dan steeds opnieuw de ‘BV’s’ die uit de kast komen. Tot nog toe loopt de sp.a op kop wat het aantal BV’s betreft voor oktober 2012. Eentje willen we u zeker niet onthouden: Patrick Riguelle. Deze zanger kennen we in de Vlaamse Beweging vooral van zijn periode bij Kadril. Niet dat Riguelle een Vlaamsnationalist was, maar zijn muziek werd wel gesmaakt door ‘onze’ bewegers.

Over Riguelle kan veel geschreven worden, maar hetgeen ons het meeste bij zal blijven zijn Patricks altijd weerkerende, anti-nationalistische stuiptrekkingen. En hierbij denken we even terug naar het laatste grote succes van ‘België’ op het Eurovisiesongfestival. Dat was in 2003 en moest het (folk)liedje niet zo goed geweest zijn, we zouden het ons wel herinneren vanwege de ‘zaak Soetkin Collier’.

Soetkin, zangeres van Urban Trad, mocht niet mee optreden tijdens het Eurovisiesongfestival. Niet omdat ze haar stembanden had geforceerd of omdat ze die dag een ander feestje gepland had, neen, Soetkin werd via via (lees staatsveiligheid, regering, media) verboden om deel te nemen aan de wedstrijd omdat ze ooit eens betoogd had tegen het Belgisch koningshuis. Meer zelfs, ze leerde die bewuste dag de vier muren van een politiecel kennen.

Maar nu terug naar Riguelle. Hoe kennen Soetkin en Patrick elkaar? Wel, daarvoor moeten we nog verder terugkeren in de tijd. Lang, lang geleden was het – toen nog totaal onbekende – folktrio Laïs een quatro en het nummer vier van het groepje luisterde naar de naam Soetkin Collier. Ze repeteerden ondermeer in een zaaltje boven de Leeuw Van Vlaanderen in Antwerpen en traden nu en dan op in wat men noemt ‘het extreemrechtse milieu.’ Uiteraard betrof het enkel wat optredens voor Vlaamsgezind publiek.

En Patrick Riguelle? Die begeleidde met zijn Kadril bij momenten het olijke quatro van folkmeisjes. Soetkin was echter de enige die op dat gegeven ogenblik nog actief was binnen de Vlaamse Beweging. Zo zat ze nog steeds bij het VNJ en was ze eveneens actief commilito bij de Gentse afdeling van de NSV. En dat stak Riguelle natuurlijk dik tegen. Die wenste niet langer een folkgroep te begeleiden die een fascistisch nazi-zwijn in haar rangen had. Na rijp (nu ja, rijp?) beraad besloten de drie overige jongedames om Soetkin dan maar aan de deur te zetten. Het verhaal Laïs was voor Soetkin afgelopen.

Een ongekende geschiedenis voor velen, maar wel nefast voor het verdere verloop van Soetkins carrière als zangeres. Folk is noch links, noch rechts, maar het helpt wel als je links de juiste mensen kent en bereid bent rechts wat te spuwen.

Nu goed, tot slot een mooi citaat uit een tekst die dr. Koenraad Elst schreef naar aanleiding van de ‘zaak Soetkin Collier’. “Tijdens een  folkfestival in Gooik was ik getuige van een interview met de organisatoren door een jong journalistje van een plaatselijk blaadje. “Ik zie hier alleen blanke festivalgangers.  Is dat hier iets racistisch of wat?”  Wat hij meende vast te stellen, was dus dit: terwijl Vlamingen op het Sfinksfestival naar wereldmuziek luisteren en exotisch gaan dansen op de Antilliaanse Feesten, blijken onze knuffelmigranten zich in hun monoculturele bekrompenheid volstrekt niet te interesseren voor inheemse muziektradities.  Maar hij gaf de Vlamingen de schuld: racisme!“

Hieronder Soetkin aan het werk: