Gerolf Annemans en Brecht Arnaert zijn beiden Vlaams-nationalisten. Gerolf heeft reeds een lange weg afgelegd bij het Vlaams Blok en het Vlaams Belang en schreef het boek ‘De Ordelijke Opdeling – O2 (censuur door een Belgofiele rechter)’. Brecht is lid van een jongere generatie en schreef het boek ‘De Kwantumsprong’. Rechts Actueel zocht beide heren op en onderwierp hen aan een diep vraaggesprek over strategie. Een confrontatie tussen de bezadigde wijsheid van de ouderdom, en de vurige verontwaardiging van de jeugd. Het oogt misschien een lang vraaggesprek, doch het loont zeker de moeite het van a tot z te lezen.
‘De Ordelijke Opdeling’ en ‘De Kwantumsprong’ zijn oefeningen in machtsdenken. Is dat nieuw voor Vlaanderen?
GEROLF ANNEMANS – De Ordelijke Opdeling is zeker nieuw. Het federalisme van weleer en de voor Vlaanderen rampzalige staatshervormingen die daarvan het gevolg waren, waren nauwelijks terug te voeren op machtsdenken. Dit was eerder een soort van politiek aanmodderen waarbij de Vlamingen steeds de rekening betaalden en de Walen het status quo in stand hielden, terwijl velen aan Vlaamse zijde in de illusie leefden dat hun regio erop vooruitging. Het is goed dat in “De Kwantumsprong” de reeks staatshervormingen beginnende in 1970 op een gelijkaardige manier worden voorgesteld.
Het voorstel van Brecht is uiteraard veel gedurfder dan het confederale discours van de N-VA, dat in se even conformistisch is als het federalisme van de VU destijds. Het concept van de Ordelijke Opdeling gaat echter verder en vormt mijn inziens de enige bedreiging voor België en zijn acolieten. Helaas lijkt de Vlaamse elite, van wie het initiatief uiteindelijk zal moeten uitgaan, te laf en te kortzichtig om daadkrachtig uit de hoek te komen. Dat is steeds het probleem geweest met de Vlamingen: een schrijnend gebrek aan politieke moed en staatsmanschap. Dat verklaart ook waarom echt machtsdenken steeds enkel in het zuiden van dit land haalbaar was, terwijl de hoogste vertegenwoordigers van het noorden constant met de broek op de knieën staan.
BRECHT ARNAERT – Ik wijs elk machtsdenken categoriek af. De enige macht die de Vlamingen moeten leren uitoefenen is niet over een ander, maar over zichzelf. De Vlamingen moeten leren opkomen voor hun eigen rechten, maar dat impliceert niet meteen dat ze daarom de rechten van anderen moeten onderdrukken. Als ik dus oproep om de grondwet te breken, dan doe ik dat niet vanuit de wens om daarna met onze Vlaamse meerderheid de Walen te gaan domineren. Ik heb DKS expliciet niet geschreven vanuit een democratische analyse, maar vanuit een natuurrechtelijke. Het enige wat we met die meerderheid mogen doen, is ook onze Waalse vrienden bevrijden van de meest gewelddadige, immorele en perverse ideologie die er is: het socialisme. Ik meen daarom in DKS een analyse gemaakt te hebben die niet alleen op het Belgisch probleem van toepassing is, maar wereldwijd: overal waar mensen onderdrukt worden hebben zij het recht de wet te breken.
Vlaamse onafhankelijkheid is een zwaktebod, zo stelt Brecht. Politiek is het niet haalbaar om dat zo te zeggen, Gerolf, maar historisch is het toch correct? Lode Claes had het al over een ‘afwezige meerderheid’.
BA – Claes had gelijk. In feite vertel ik niets wat hij zelf nog niet geobserveerd had: Vlaanderen is moreel bankroet. We zijn onze eigen ergste vijand. Op dit eigenste ogenblik wordt ons grondgebied ons ontfutseld via de herziening van Artikel 195 en geen haan die ernaar kraait. BHV wordt zogezegd gesplitst, maar we krijgen nog meer verfransing. Onze rechten in de hoofdstad worden afgebouwd, en we kijken naar “Komen Eten”. Zoals ik in DKS schrijf: we zijn de rebellen van het belastingformulier. Kwaaie pantoffelhelden. Guerrillero’s die naar Thuis kijken.
GA – Vlaamse onafhankelijkheid is geenszins een zwaktebod. Brecht stelt in zijn boek wijselijk dat men nog steeds zelf bepaalt wat politiek haalbaar is. Welnu, voor het Vlaams Belang is dat een onafhankelijk Vlaanderen. Men moet niet zeggen dat dit realistisch noch noodzakelijk zou zijn. België is al lang gestrand op een democratisch failliet. Vele Vlamingen voelen dat zo aan.
Zolang wij aan Vlaamse zijde de demografische meerderheid hebben, is het in theorie mogelijk om deze om te buigen naar een politiek overwicht. Maar reeds toen Lode Claes het had over zijn “afwezige meerderheid” was van deze mogelijkheid al geen sprake meer. De Vlamingen zaten toen al verstrikt in de federalistische logica en in een grondwettelijke pariteit, terwijl de N-VA zich nu in de confederalistische logica heeft vastgereden. Volgens ons zijn uitgerekend deze beide pistes het grote zwaktebod, omdat het eindeloze staatshervormen nooit de Belgische impasse ten volle zal kunnen doorbreken.
Elke staatshervorming neutraliseert als het ware de Vlaamse demografische meerderheid ten bate van het Belgische status quo. Rekening houdende met de gebeurtenissen van de laatste jaren en de schandalige regering Di Rupo-I die daar het resultaat van is, menen wij dat het besef van de noodzaak van Vlaamse onafhankelijkheid bij de meeste Vlamingen danig is toegenomen. Helaas werden door de tactische manoeuvres van de N-VA, ondermeer “confederalisme” en “onderhandelen over BHV”, opnieuw veel tijd en unieke historische kansen verkwanseld. Het is de plicht van alle Vlaamsnationalisten om dat besef waarover ik net sprak in politieke daden om te zetten.
BA – Ik blijf erbij: als we nu, bij machte, niet in staat zijn om het onrecht dat ons aangedaan wordt te stoppen, dan zijn we het zeker niet waard om een eigen land te stichten. Ik sluit de Vlaamse onafhankelijkheid niet uit, noch ben ik er tegen, maar de reden waarmee we uit België stappen moet dezelfde zijn als diegene waarmee we Vlaanderen stichten. En die redenen zitten nu nog niet snor. De weg naar Vlaamse onafhankelijkheid zoals die vandaag geconcipieerd wordt is een reflectie van de psycho-structuur van ons volk: als je kunt kiezen tussen een vuist maken en vluchten, kies dan altijd voor het laatste.
De Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen, net wanneer de Vlaamse natie zelfzeker genoeg wordt om zijn macht te laten gelden binnen het Belgisch systeem? Het zou getuigen van een ernstig moreel deficit. Dat doen is het nieuwe politieke project meteen bankroet verklaren.
Vlamingen zijn gezagsgetrouw, maar zijn ook plantrekkers. Wat weegt het zwaarst: de koudwatervrees voor een onafhankelijk Vlaanderen of de angst voor de ongrondwettelijke actie: het ‘plakkaat van verstotinghe’ van Brecht of de soevereiniteitsverklaring van Gerolf?
BA – Er is geen koudwatervrees voor een onafhankelijk Vlaanderen. Er is geen enkel praktisch probleem, zelfs het probleem Brussel niet. Waar een wil is is een weg. Het probleem is moreel van aard: met welk gezag stichten we de Vlaamse Republiek? Stel je maar eens voor dat Vlaanderen met een miezerige eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring zijn zelfstandigheid verkrijgt. Wat zouden die “Founding Fathers” dan aan hun kleinkinderen vertellen? Dat ze weliswaar de meerderheid hadden in het vroegere land, maar dat ze hun democratisch recht niet durfden opeisen? In plaats van de regels van een onrechtvaardig spel te verwerpen en te veranderen, ga je maar beter een eigen spel spelen? Wat een stichtend voorbeeld!
Neen. Wie de moed niet heeft om, bij machte, onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen, is zeker niet in staat om zelf een rechtvaardig land te stichten. Als Vlaanderen ooit onafhankelijk wordt, dan moet de stichting van dat land getuigen van een eigen existentie. Het Plakkaet van Verstotinghe waar ik toe oproep kan en zal geen juridisch document zijn, want we willen net de grondslag van dit institutioneel systeem verwerpen. Het moet een moreel document zijn. Enkel dat inspireert, enkel dat motiveert.
GA – Ik geef toe dat Vlaamse onafhankelijkheid voor vele Vlamingen nog een grote stap lijkt, hoewel ze anderzijds volop beseffen dat dit in principe slechts de enige uitweg is. In de ogen van deze mensen is het dat of de onrechtvaardige transfers en het linkse PS-beleid ondergaan. Toch is volgens ons een tussenstap zoals Brecht’s “plakkaat van verstotinghe” mogelijk noch wenselijk. We zijn op een punt gekomen dat de keuze helder is: met België of zonder. Stapsgewijs tijd verliezen in de gevangenis of vrijheid.
Niet het grendelsysteem moet verbeurd verklaard worden, maar de malafide Belgische constructie zelf. Als men een beetje logisch nadenkt, is dat trouwens de enige conclusie die men uit Brechts schets van België in “De Kwantumsprong” kan trekken. Waarom dan nog kostbare tijd verliezen met gerommel in de marge? Het is bovendien aan Vlaanderens leiders, de Vlaamse regering en zijn minister-president, om hierin het voortouw te nemen en komaf te maken met deze koudwatervrees. De N-VA heeft daar, als Vlaamse regeringspartij, een grote rol in te spelen. Tot nu toe is daar niets van in huis gekomen.
BA – Het aannemen van een “Plakkaet van Verstotinghe” is geen tussenstap: het is de morele geboorte van de Vlaamse natie. Idealiter vallen een soevereiniteitsverklaring zoals ik die voorstel, en een onafhankelijkheidsverklaring zoals Gerolf die voorstelt, samen. Dan roep je de onafhankelijkheid van een onderdrukkende staat uit, en klaar is kees. Maar de Vlaamse natie vormt de meerderheid binnen die staat waar ze uit weg wil. Als wij uit België vertrekken met een onafhankelijkheidsverklaring, terwijl een soevereiniteitsverklaring binnen het oude systeem eigenlijk al voldoende was om hetzelfde te bekomen, dan betekent dit dat men de onafhankelijkheid wil om de onafhankelijkheid, ongeacht wat die nieuwe staat dan wel moet worden.
Dat is vragen om problemen. Toen het Vlaams Parlement in 1996 geopend werd, was ik hoopvol. De glazen koepel die het parlementair halfrond overspon, stond symbool voor openheid, zei De Batselier. Er leek een nieuwe wind te waaien, gebaseerd op een nieuwe politieke filosofie. Maar dat was slechts retoriek. Nu, bijna twintig jaar later, verschilt het Vlaamse politieke systeem slechts in graad van het Belgische, niet in principe. Ook in Vlaanderen groeit de politisering, en de weinige vrijheden die we na drie keer betalen dan toch bekomen hebben, verkwanselen we in halfslachtig geleuter.
Wat je ziet is dat onze Vlaamse politici vooral meer bevoegdheden willen omdat ze zelf meer macht willen, en niet omdat ze de natuurrechtelijke toestand van individuele vrijheid willen herstellen. In feite zijn het gewoon concurrerende politieke elites, die minder geïnteresseerd zijn in het bevrijden van de Vlamingen, maar in het overnemen van de slavenplantage. Vlaanderen wordt geschreven met de v van Vlarem, VIA en VDAB, niet met de v van vrijheid. We zijn zeer Belgisch in Vlaanderen. En daarom zijn we het niet waard onafhankelijk te worden. Vooralsnog niet.
Steen des aanstoots in alle discussies over het einde van België is Brussel. Los van een oplossing voor de kwestie zelf, hoe moeten we naar dit vraagstuk kijken?
BA – In 2008 publiceerde ik de tekst: “Brussel, part of the solution”, waarin ik de problemen analyseer, en een institutioneel voorstel doe. Mijn tekst werd op algemeen ongeloof onthaald. Politiek onhaalbaar. Maar ik heb daar lak aan. Zoals ik steeds volhoud: politieke haalbaarheid definieer je zelf. Brussel is wederrechtelijk verfranst en dat is de enige analyse die moet gemaakt worden. Ook op dat vlak moeten we ons nog man tonen, en de voortdurende discriminatie van de Vlamingen fundamenteel aanpakken. Niet door nog meer budgetten richting VGC te sluizen – dat is plassen in de zee en hopen dat ie warmer wordt – maar door de VGC zelf in vraag te stellen: waarom moet er een scheiding aangebracht worden tussen de Vlamingen in Brussel en in de rest van Vlaanderen? De Duitstaligen vielen territoriaal onder het Waalse Gewest, maar de Franstaligen in Vlaanderen moesten een eigen Gewest krijgen, waarbinnen de Vlamingen dan een commissie kregen? Die geopolitiek kun je toch al van op afstand ruiken?
Op 18 februari 1970 is meer dan een staatsgreep gepleegd: toen is het hart uit Vlaanderen gesneden. In 1921 al werd het arrondissement Brussel al administratief geïsoleerd, en op de geopolitieke consolidatie daarvan was het wachten tot een Vlaamse collaborateur gevonden kon worden die dit in ruil voor wat erkenning ook constitutioneel wou verankeren. Met het aanvaarden van de “Gemeenschappen en Gewesten” aanvaarde Vlaanderen het embryo dat later een monster zou worden. Schiltz was slim, maar heeft nooit macht gehad. Hij kon slechts binnen de lijntjes kleuren die Gaston Eyskens al aanvaard had.
Prioriteit nummer één na de kwantumsprong is dan ook het territoriaal consolideren van Brussel in Vlaanderen. Dat staat voor alle duidelijkheid niet gelijk met het vervlaamsen van de Franstaligen. Niets legitimeert het gebruik van het staatsapparaat om individuen te dwingen hun cultuur te veranderen. Niet in de richting van het Frans, maar ook niet in de richting van het Nederlands. Het communautaire probleem is voor mij geen taalprobleem, maar een probleem van politieke filosofie. Hoe groter je overheid wordt, hoe meer gebieden van het leven die gaat inkleuren, en hoe belangrijker taal dus wordt. Taal is slechts een drager van een politieke filosofie. En de taal van het socialisme is het Frans. Ik ben niet tegen de Franstaligen. Ik ben tegen hun ideeën.
Brussel is overigens ook het mooiste argument voor mijn scenario. We kunnen de stad enkel redden wanneer de Vlamingen het statuut van Brussel als stad binnen de Vlaamse invloedssfeer herstellen. En dat kan enkel binnen het Belgisch parlement, aangezien daar de staatsgreep gepleegd is. Vergeet niet dat de Franstaligen sinds 18 maart 2005 al hun plan klaar hebben en niets liever zouden zien gebeuren dan een EOV. We gaan hen dat cadeau toch niet doen zeker? Ik ben het dus oneens met Frans Crols op dit vlak, en alle andere flaminganten die Brussel opgegeven hebben. Het getuigt van een defaitisme en vooral: van een te weinig diepgaande analyse over de mogelijkheden die we hebben na de kwantumsprong.
GA – Brussel mag ons niet afschrikken. We moeten onze hoofdstad durven bekijken als een opportuniteit. Bij de meeste Vlaamse partijen lijkt men er zich bij neer te leggen dat Brussel onherroepelijk verloren is en dat men zich daar niet aan mag verbranden. Dat is een foute houding. In ons O2-boek hebben we duidelijk aangetoond, dat volgens internationale rechtsregels Brussel aan Vlaanderen zal toekomen wanneer het tot een opdeling van het land komt. Het principe uti possidetis juris bepaalt dat hetgeen vóór de splitsing tot een territorium behoort, ook na de splitsing aan dat territorium moet toebehoren.
Het huidige Brusselse Gewest ligt vooralsnog geheel op Vlaams grondgebied. Dit gegeven verklaart ook de lancering van het corridorplan (voorstel om een landcorridor in te stellen die het Waalse grondgebied verbindt met het Brusselse nvdr.) en de oprichting van de Fédération Wallonie-Bruxelles door de verenigde Waalse partijen. Deze maatregelen waren erop gericht Brussel aan het Waalse grondgebied te binden om het voor zich te kunnen opeisen moest België uit elkaar vallen. De andere Vlaamse partijen deden dit af als een lachertje, maar dat was het in geen geval. Die houding van de Vlamingen is immers een zoveelste bewijs van hun gebrekkig politiek inschattingsvermogen. De Walen weten wat politiek echt is, terwijl de Vlaamse politici zich steeds laten ringeloren. De enige valabele tegenzet van Vlaamse zijde is – ik herhaal het nog eens – een soevereiniteitsverklaring door het Vlaams Parlement met het oog op onafhankelijkheid.
BA – Dat zou wel eens snel kunnen veranderen, nu men artikel 195 van de Grondwet buiten werking heeft gesteld, en men nu zonder de gebruikelijk vereiste instemming van de bevolking (via nieuwe verkiezingen) de grondwet kan aanpassen. De échte agenda van Elio Di Rupo is niet sociaal-economisch, maar geopolitiek: zonder verpinken zullen De Zes aangehecht worden bij Brussel, waardoor de territoriale connectie die nodig is om het Uti Possidetis-Principe in het voordeel van Wallonië te laten uitvallen, er wel degelijk zal zijn. Hier schiet O2 tekort: een goede analyse van de praktische voorbereidingen die nodig zijn voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar een blinde vlek voor het feit dat het Belgisch institutioneel systeem gebroken moet worden binnen België, alvorens men er mét Brussel kan uitstappen.
De Vlaamse Onafhankelijkheid uitroepen in de veronderstelling dat Brussel ons dan wel in de schoot valt, is immers ijdele hoop: nog voor je de maatschappelijke krachten daarvoor kunt aggregeren, zullen de Franstaligen de Zes al institutioneel aangehecht hebben. En dan is het te laat voor een levensvatbare Vlaamse onafhankelijkheid: zelfs al maak je van Antwerpen dan je hoofdstad, je zit met een geopolitiek gat in je kaart, dat perfect dienstdoet als bruggenhoofd voor verdere verfransing, zelfs in het scenario van een Vlaamse Republiek dat zijn eigen grondgebied controleert. Vergeet niet dat nationale soevereiniteit in Europa sinds het Verdrag van Maastricht steeds verder uitgehold wordt ten voordele van een Europese Superstaat onder leiding van Frankrijk, en dat land via die weg tal van Europese maatregelen kan nemen die het voor de Franstaligen nog steeds mogelijk maakt Vlaanderen verder in te palmen.
Mocht Vlaanderen onafhankelijk worden, dan zou ik meteen ook pleiten voor een onafhankelijkheid van de Europese Unie, gezien die op dezelfde premissen gesticht is als België. Sluit bilaterale handelsverdragen af, en gebruik de haven van Antwerpen als een economisch breekijzer. Zelfs toen Duitsland bezet werd door Frankrijk was het nog machtiger omdat haar Bundesbank nog intact gebleven was. De haven van Antwerpen is de Bundesbank van Vlaanderen.
Wat er ook van zij: de kwantumsprong – het breken van het Belgisch systeem binnen België – is hoogdringend. Als ze niet binnenkort voltrokken wordt, dan mag Vlaanderen Brussel vergeten, én zijn onafhankelijkheid.
Kunnen we zeggen dat ‘De Kwantumsprong’ en ‘De Ordelijke Opdeling’ in elkanders verlengde liggen? Het zijn oefeningen in strategisch denken, maar is ook een kruisbestuiving mogelijk? Moeten er in Vlaanderen geen grote rondetafels komen over de voorbereiding van de republiek?
BA – Ik geloof niet in ronde tafels: denken is een eenzame bezigheid. Denkt u dat Adams of Hancock overleg pleegden over hun ideeën? Neen, men poneerde ze, en wie er niet mee akkoord ging moest maar argumenteren waarom. Vlaanderen verzuipt in fora, schrijverij en initiatieven. Ik wil filosofisch debat over de grondslagen van de moraal, maar vooral ook actie. Waarom geen nieuwe Mars op Brussel? Met de juiste slogans en toespraken die verder gaan dat de gemiddelde partijpolitieke ambities moeten we erin slagen aan de wereld te tonen dat het Belgisch conflict een universeel conflict is tussen de verschrikkelijke ideologie die socialisme heet en het individu. Individuele rechten, dat is waar het om draait. De Vlaamse Beweging is een burgerrechtenbeweging. Dus ja, een ronde tafel is dringend nodig, maar dan niet om de macht binnen Vlaanderen te verdelen, maar net om te zien hoe we in de Republiek de macht van de overheid kunnen beperken.
GA – Ik vrees dat “De Kwantumsprong” een uitgesponnen variant is op het angsthazige N-VA verhaal: stapsgewijs tijd blijven doorbrengen in de Belgische gevangenis. In die zin is er eerder sprake van een tegenstelling. Wij zijn bereid tot iedere samenwerking die rond een actieve voorbereiding van een O2-strategie de achterstand tegenover Franstalig België wil dichtrijden. Hopelijk zal vooral de N-VA zich bezinnen over haar confederale strategie na de belangrijke mislukking ervan door de start van de regering Di Rupo.
BA – Zowel de analyse van het N-VA als van VB is fout. N-VA denkt zo groot te worden dat het systeem hen niet meer kan negeren. Maar het systeem vindt zichzelf heruit waar we bij staan. En het VB denkt door het propageren van de pure principiële maagdelijkheid de Vlamingen ooit zo ver te kunnen krijgen dat ze vol overtuiging meestappen in het verhaal van onafhankelijkheid. Maar dat is dan weer een zware overschatting van het Vlaams eergevoel, dat praktisch onbestaande is.
Het standpunt dat in DKS vertolkt wordt is anders. Het is enerzijds even radicaal als Vlaamse onafhankelijkheid en sluit ze zeker ook niet uit, maar het is anderzijds zeker ook niet een zich inschrijven in het Belgisch systeem. Het stelt net voor om dat systeem te heroveren, maar wel door die elementen van ons af te werpen die ons in bedwang houden. En niet door erin te groeien, zoals N-VA denkt te kunnen doen. Als N-VA te groot wordt, dan zullen de Franstalige socialisten geen moment twijfelen om de regels te herschrijven in hun voordeel. Daar mogen we echt niet naïef over zijn.
Wat ik belangrijk vind is dat dit een standpunt is waar én de gematigden én de radicalen kunnen achter staan. De gematigden die doorgaans gewoon meer Vlaanderen binnen België willen zullen dat met het heroveren van de meerderheid zeker krijgen. Er moeten zelfs geen overhevelingen gebeuren naar het Vlaamse beleidsniveau, want de Vlaamse – vaak staat dat gelijk met liberale – invloed kan men nu rechtstreeks op het hoogste niveau laten gelden.
En ook radicalen – zij die wel nog steeds een republiek willen – worden met de kwantumsprong niet geblokkeerd in hun plannen, integendeel. Ook zij staan dichter van hun doel, want de gematigden die het Plakkaet van Verstotinghe al zouden hebben gesteund, zouden op dat moment de belangrijkste kaap al genomen hebben: opkomen voor zichzelf. België bestaat slechts omdat wij het laten bestaan. Eens de kwantumsprong genomen, is Vlaanderen al vrij. De onafhankelijkheidsverklaring die daarop volgt is dan nog slechts een kwestie van gradatie, niet van principe.
Ik kan het Gerolf niet verwijten dat hij in partijpolitieke termen denkt. Maar ik meen eerlijk dat deze denkoefening de partijen overstijgt. Dit is geen N-VA-verhaal. Dit is geen VB-verhaal. Dit is een verhaal van élke Vlaming die vindt dat het soms gerechtvaardigd is om de wet te breken. En in DKS geef ik hen daartoe de filosofische basis.
Beide boeken waren verkrijgbaar, maar sinds de eis tot vernietiging van Annemans’ boek, kunnen we momenteel enkel doorverwijzen naar De Kwantumsprong. Klik hier voor meer info.