Groot-Brittannië trok vorige week naar de stembus voor de lokale verkiezingen. De regerende centrum-rechtse Conservatieven leden zoals dat meestal gaat wat verlies, de socialisten van Labour maakten vanuit de oppositie wat vooruitgang. De verrassing kwam echter van twee andere partijen: de linkse liberalen van LibDem werden zowat weggeveegd, en de steeds rechtsere UKIP-partij ging fors vooruit naar 13% van de stemmen. De BNP mag dan al vrijwel weggeveegd zijn, de ‘ruk naar rechts’ is in Groot-Brittannië duidelijk aanwezig.
Het Britse kiessysteem verschilt van streek tot streek, waardoor de resultaten moeilijk globaal te beoordelen zijn; laten we ons hier even beperken tot het centrum van het land, waar doorgaans gestemd wordt via het meerderheidssysteem dat grote partijen bevoordeelt. De kiezers kennen dat systeem, en weten dat vooral een stem voor de twee grote blokken een verschil maakt; daardoor is het doorgaans voor kleinere partijen erg moeilijk, stemmen én zetels te behalen.
De rechtse stem ging deze keer massaal naar de UK Independence Party van het flamboyante Europese parlementslid Nigel Farage. De partij haalde 13% van de stemmen en ging op verschillende plaatsen aan de haal met een zetel die traditioneel van de Conservatieven was. Dat bevestigt een trend die al enige tijd aan de gang is: UKIP profileert zich niet enkel meer als een anti-EU-partij die sterk scoort bij Europese verkiezingen, maar als een bredere rechts-populistische partij voor nationale soevereiniteit. Daaruit vloeit voort dat UKIP zich verzet tegen economische inmenging vanuit Brussel, maar ook tegen het verhinderen van een kordaat immigratiebeleid door de lakse rechtspraak van het Europees mensenrechtenhof in Straatsburg. Die strategie heeft gewerkt.
Voor de British National Party (BNP) werden de verkiezingen een zware tegenvaller. De BNP verliest wellicht al zijn zetels, en slaagt er zelfs niet in om de zetel in Londen te behouden. De BNP is daar weliswaar nog goed voor 40.000 stemmen, maar dat is minder dan de helft van de vorige keer. Een eerste element van verklaring is het succes van UKIP, dat voor vele kiezers een geloofwaardig alternatief is. Een ander element van verklaring is dat de BNP geplaagd wordt door interne twisten, scheuringen en afrekeningen. Hun eigen verantwoordelijkheid daarin is reëel.
Ook het derde element van verklaring mag echter niet vergeten worden: de zelden geziene haatcampagne tegen de BNP die gevoerd wordt door de Britse overheid. Wat de BNP te verduren krijgt is enkel te vergelijken met wat de CP/CD destijds in Nederland over zich heen kreeg, met het levenslang verminken van de echtgenote van CP-leider Janmaat als triest dieptepunt. (Die misdaad werd ongestraft uitgevoerd door linkse terroristen die werkten met de instemming van de Nederlandse overheid.)
De zogenaamde ‘kwaliteitsomroep’ BBC verzint of overdrijft alle mogelijke schandaaltjes; infiltranten van Britse veiligheidsdiensten brengen de partij in diskrediet of richten concurrerende groepen op; gesubsidieerde culturo’s organiseren haat- en intimidatiecampagnes, waarbij eerst voor de deur van de woningen van kandidaten betoogd wordt en ‘s nachts de ramen worden ingegooid; BNP-leden worden uit hun job of vakbond gegooid; BNP-ledenlijsten worden straffeloos gepubliceerd; via onderwijs en jeugdhuis wordt een agressieve indoctrinatie gevoerd; eerlijke aanwezigheid in TV-debatten en kranten is natuurlijk onbestaande; banken blokkeren campagnefondsen op basis van valse of futiele aanklachten ingediend door groepen die met belastinggeld georganiseerd worden; enz, enz.
In die omstandigheden wordt het vrijwel onmogelijk om ernstig campagne te voeren en bekwame kandidaten aan te trekken. Van vrije en eerlijke verkiezingen is dan ook in Groot-Brittannië eigenlijk geen sprake meer. Mocht Putin in Rusland op dezelfde manier te keer gaan tegen een democratische oppositiepartij, links zou elke dag moord en brand schreeuwen over ‘het gebrek aan faire verkiezingen’…
De recente politieke geschiedenis leert echter dat deze praktijken neveneffecten kunnen hebben die door de machthebbers niet echt bedoeld zijn. In Nederland baande de staatsterreur ongewild de weg voor eerst Fortuyn en daarna Wilders; bij de volgende nationale verkiezingen zal blijken, of de Britse staatsterreur met het elimineren van de BNP ongewild het pad effende voor UKIP.
Laat ons tenslotte niet uit het oog verliezen dat in het noorden van het Verenigd Koninkrijk een sterk signaal uitkwam van de Schotten voor onafhankelijkheid van Schotland, dus afscheiding van het Verenigd Koninkrijk en afstand van het beleid van Westminster dat, ongeacht welke traditionele partij de regering vormt, steevast de belangen, ontwikkelingen en beginselen die de Schot nauw aan het hart liggen, beknot en hindert. Vandaar ook een klinkende overwinning van de Scottish National Party in de laatste verkiezingen, waarmee de ‘toffs’ bezuiden het land erg verveeld mee zitten, ondanks een virulente en arrogante campagne (mede door de media! – een alom bekend verhaal) om de SNP, Alex Salmon en het onafhankelijksstreven in deskrediet te brengen, waarbij zelfs de meest belachelijke doemsdagscenarios gelanceerd werden.
Alba gu bràth, inderdaad!
Die merkwaardige democratie die zelfs in één “Verenigd Koninkrijk” anders wordt benaderd met verschillende kies-systemen lijkt mij simpele sterveling een bizarre onderneming…
Op de Nederlandse Tv wordt bij peilingen én verkiezingen steevast het aantal zetels vermeldt i.p.v. de (voor mij) zoveel duidelijker en sprekender “procenten”.
Wie kan hieromtrent een verhelderend inzicht verschaffen aan jullie weerbarstige en arme dienaar ? Daniël Deblaere (ook op FB).