De (centrum)rechtse partijen zijn dezer dagen niet uit de media te slaan. Geert Wilders blies de minderheidsregering in Nederland op, Marine Le Pen behaalt een mooie score tijdens de Franse presidentsverkiezingen, Bart De Wever kondigde dit weekeinde dan toch aan dat hij burgemeester van Antwerpen wil worden en deze ochtend verklaarde Filip Dewinter dat hij desnoods een stap opzij wil zetten als De Wever in oktober de socialisten uit het Antwerpse stadsbestuur zou willen gooien.
Over Geert Wilders doen de wildste geruchten de ronde. Hij zou bijvoorbeeld de onderhandelingen niet hebben opgeblazen om de eerder opgegeven redenen (pensioenen versus migratie, lees hier), maar wél om zijn fractie in de Kamer te kunnen uitzuiveren. Een ‘nacht van de lange messen’ zeg maar. Deze vermoedens worden gesterkt door het feit dat de PVV-leider niemand van zijn eigen partij op voorhand op de hoogte had gebracht van zijn beslissing om het minderheidskabinet te verlaten. Nieuwe verkiezingen zullen er overigens zo goed als zeker komen. Dit zou positief kunnen uitdraaien voor de PVV, gezien het migratiestandpunt van de partij.
Het is ook met dat thema dat Marine Le Pen in Frankrijk 17,90 % van de stemmen binnen haalde voor het Front National bij de presidentsverkiezingen van gisteren. Twee zaken mogen we daarbij onthouden. Ten eerste zullen de winnaars van de eerste stemronde nu moeten dingen naar de gunst van de kiezers van het Front National. De kans dat rechtse Fransen gaan stemmen voor een socialistische kandidaat is quasi onbestaande. Sarkozy anderzijds is een man met nog minder eerlijkheid dan pakweg Judas die Jezus verraadde. Tijdens de verkiezingen blaast Sarkozy gegarandeerd een rechtse wind, terwijl hij de voorbije jaren in Frankrijk een links beleid heeft neergezet. Veel geblaat en weinig wol met andere woorden.
Ten tweede is de derde plaats van Marine geen ‘verlies’. Hollande was nu eenmaal een sterke kandidaat die weinig moeite had om de Fransen van zijn standpunten te overtuigen. Zonder de zogezegde rechtse Sarkozy zou de uitslag voor Marine er vele beter hebben uitgezien. Nu komt het er voor Le Pen op aan om deze uitslag mee te nemen naar de Franse nationale verkiezingen op 10 en 17 juni. Dan worden de parlementsleden gekozen van de Vijfde Repubiek. Dat Le Pen niet naar de tweede ronde doorstoot schept zeker opportuniteiten. Zo kan Le Pen haar rechtse programma ten volle uitspelen tegen ofwel de linkse president Hollande (beste optie) of tegen de halfzachte wannabe ‘rechtse’ president Sarkozy. Dat het Front National er terug staat is evenwel zeker!
En dan terug naar Vlaanderen. Bart De Wever (N-VA) kondigde zaterdag eindelijk aan wat iedereen al wist: hij wil graag burgervader worden in de grootste stad van Vlaanderen. Antwerpen bereidt zich voor op een clash tussen Janssens (sp.a) en De Wever. Socialisme versus nationalisme. De derde speler, Filip Dewinter, van het Vlaams Belang zette deze ochtend De Wever meteen voor een gedurfde keuze: als De wever burgemeester wil worden én na decennia de socialisten uit de coalitie wil stoten dan kan hij daarvoor op de steun rekenen van het Vlaams Belang. Moest blijken dat De Wever Filip Dewinter daarbij als struikelblok ziet, dan is deze laatste bereid een stap opzij te zetten.
Het lijkt een gemakkelijke keuze voor De Wever, die naar ons aanvoelen kiest voor een links bestuur boven een bestuur met de “racistische partij Vlaams Belang”, maar zo simpel is die keuze niet. Voor vele Antwerpenaren is de keuze voor Bart De Wever en zijn N-VA niet meteen een probleem. Echter, een zoveelste ‘links’ bestuur en dito beleid, zal vele Antwerpenaren toch doen twijfelen indien De Wever uit ‘noodzaak’ voor Janssens kiest na oktober 2012. De Antwerpenaren hebben tenslotte ‘hun’ stad zien verworden van een mooie Vlaamse metropool tot een vergaarbak van allerhande illegalen, asielzoekers, vreemdelingen, criminelen, enz. Met andere woorden, wat ‘links’ ook moge beweren, de Antwerpenaar is niet gediend met een multiculturele samenleving die hen wordt opgedrongen door een politieke minderheid. De Wever zal zijn woorden omtrent die ‘keuze’ moeten wikken en wegen. Niet reageren is alvast geen optie.
Men zou kunnen zeggen dat ‘rechts’ meer dan ooit leeft bij ons en bij onze buurlanden, maar dat zou al te gemakkelijk zijn en een ietsiepietsie te voorbarig. Er is namelijk nog geen nieuwe overwinning geboekt door de Nederlandse PVV van Wilders, Le Pen heeft nog geen zetels binnen voor de Franse nationale verkiezingen en oktober 2012 ligt ook nog een heel eind voor ons. Desalniettemin bepaalt ‘rechts’ in deze drie landen wél wat er leeft en wat er gebeurt. En dat stemt wel enigszins hoopvol.