Bij RechtsActueel zijn wij altijd zeer kritisch geweest over de steun van de NAVO aan de hoop rebellen die Khadaffi ten val brachten. Niet dat die laatste een engel was, integendeel, Khadaffi was een tribale despoot. Maar dan wel in een gebied en context waar dat nu eenmaal een politieke realiteit en noodzaak is. De nieuwe leiders van de Nationale OvergangsRaad (NOR) slagen er vooral in om elkaar te bevechten.

Het Groene Verzet

Het zuiden van Libië is, om te beginnen, nooit echt in de handen geweest van de NOR. Zij hadden wel akkoorden met de stammen daar, immens loyaal aan Khadaffi, en mochten enkele strijders in enkele dorpen stationeren. Die zijn echter grotendeels verjaagd en het zuiden van Libië is dan ook in handen van het Groene Verzet, aanhangers van Khadaffi. Men moet echter niet denken dat dit een verenigd blok is. Dit is een confederatie van stammen in het zuiden die het Libië van Khadaffi liever hadden dan de huidige anarchie die heerst. Zij wensen eigenheid, maar tegelijkertijd de eenheid van Libië en zijn loyaal aan de ideologie en visie van Khadaffi.

Daarbij komt ook dat de NOR er niet in is geslaagd om de watervoorziening, de beste van Afrika onder Khadaffi, operationeel te houden, noch de levensstandaard, de hoogste in Noord-Afrika en bij de top in Afrika, te behouden, noch het onderwijs, met de hoogste alfabetiseringsgraad in Noord-Afrika en bij de top in Afrika, te organiseren. Verder had de NOR ook militieleden van kuststeden in het zuiden geplaatst, wat vaak tot grote en gewelddadige botsingen leidde. Nu is het zuiden volledig buiten het bereik van de NOR en in handen van het Groene Verzet dat steun krijgt van achtergebleven Toeareg-milities.

Separatisten en salafisten

In het oosten van Libië, rond de stad Benghazi, was de ganse opstand tegen Khadaffi begonnen. Ondertussen is ook meer duidelijk geworden wat het doel was: een eigen onafhankelijke staat, los van de rest van Libië en volgens een groot deel van de milities daar geregeerd volgens de principes van de sharia. Het leidde ondertussen tot gevechten tussen milities van de NOR onderling. Zo schoten op 13 april militieleden op elkaar in de luchthaven van Tripoli. Deze spanningen worden nog vergroot door het feit dat de NOR absoluut geen controle heeft over de milities en al zeker niet over de jihadistische groepen, die vaak het best georganiseerd zijn en beschikken over buitenlandse inkomsten en strijders, die als doel de sharia hebben. Als u trouwens wil weten wie hen betaalt: dat bent u zelf. Zij krijgen immers geld van de regering van Saoedie-Arabië dat zijn geld van u krijgt doordat u hun benzine gebruikt.

Cijfers

Om concreter te zijn enkele cijfers:

• in meer dan dertig steden, waaronder alle grote kuststeden, wordt er gevochten. Dit door milities onderling of doordat het Groene Verzet van zich laat horen. Meerdere wijken in Tripoli zijn bijvoorbeeld in handen van Khadaffi-loyalisten;
• meerdere steden zijn volledig in handen van Al-Qaida, waaronder Al-Brayqah, of worden aangevallen;
• in meer dan een dozijn gevechten steunt de NAVO lokale milities om het Groene Verzet terug te drijven, de NAVO steunt hier echter ook de milities van Al-Qaida mee en onderneemt geen enkele actie tegen hen;
• eind maart ondernamen milities van Zintan, ondersteund door huurlingen betaald door de NAVO, een offensief naar het zuiden toe. Meer dan 100 militieleden en 24 betaalde huurlingen werden gevangengenomen waarbij zij ook zware verliezen leden.

Conclusie

De evolutie sinds de val van Khadaffi lijkt dan ook te wijzen op de opkomst van drie nieuwe machtsblokken in Libië. (1) de islamisten van Al-Qaida met buitenlandse steun die langzaam maar zeker en met steun van de NAVO gebied beginnen in te nemen; (2) de separatisten in het oosten van Libië die niet vies zijn om zich te alliëren met Al-Qaida-milities en (3) de Libische nationalisten van het Groene Verzet. Opmerkelijk is dat bij die laatste groep ook vrouwen actief deelnemen aan de gevechten.

Het is heus niet zo dat het een strijd is waarbij 1 nobele groep vecht tegen de smeerlappen die de rest zijn. Libië is immers een gebied dat nog steeds vele tribale structuren, en vetes, kent en die zijn vaak gekenmerkt door een wrede houding. Maar het Groene Verzet is nog altijd te verkiezen boven de milities van Al-Qaida. Die eersten willen immers Libië voor de Libiërs, die laatsten zien Libië slechts als een opstap naar de rest van de regio en vervolgens naar Europa.  Die laatsten worden trouwens ondersteund door uw belastingsgeld en benzineverbruik…